Λίγα πράγματα στο κέντρο των Αθηνών θυμίζουν εκλογές. Τα ολόσωμα μπάνερ, κάτι περίπτερα συχνά της συμφοράς ή κάτι ολόσωμες φωτογραφίες πολιτικών αρχηγών στα λεωφορεία, αφίσες μικρών κομμάτων σε καφάο. Αυτό με το οποίο ασχολούνται πυρετωδώς τα κομματικά επιτελεία και οι επίδοξοι υποψήφιοι – καλοπληρωμένοι αν εκλεγούν στις γραφειοκρατίες των Βρυξελλών – σχεδόν δεν απασχολεί ευθέως τη μεγάλη μερίδα του κόσμου. Ισως μόνον τις τελευταίες ημέρες, τις τελευταίες τρεις ειδικότερα, και κυρίως υπό το πρίσμα προσώπων, φίλων που κατεβαίνουν ή μικροδιευθετήσεων.
Μέγα ρεύμα δεν προκύπτει ούτε που θα γκρεμίσει τον Μητσοτάκη ούτε που θα εδραιώσει μια νέα δύναμη. Ελαφρά πολιτική ανακατάταξη προβλέπουν και οι μετριοπαθείς. Και μετά; Μετά τρία χρόνια καθαρός πολιτικός διάδρομος για την κυβέρνηση μέχρι τις εθνικές κάλπες του 2027 – εύχομαι χωρίς κρυφή ατζέντα κατά των χαμηλοσυνταξιούχων ή των μισθωτών. Και καθαρός διάδρομος για να κάτσουν οι ενδιαφερόμενοι να διαμορφώσουν χάρτα συγκλίσεων στα κεντροαριστερά του τόξου. Ή με κάποιου είδους συνεννόηση θα προκύψει μια νέα δυναμική, αν βέβαια συνοδεύεται και από μια κοινωνική δυναμική, ή με ένα νέο θυμό που θα είναι πολύ πιθανό να διαμορφώσει όρους μιας δεξιάς διαμαρτυρίας.
Αν το 2010-15 είχαμε κυρίως αριστερόστροφη διαμαρτυρία που εξάλλου πυροδότησε το πείραμα ΣΥΡΙΖΑ (μην ακούτε δημοσιολόγους για κάτω και πάνω πλατείες, οι περισσότεροι εξ αυτών δεν είχαν πάρει χαμπάρι), από εδώ και πέρα είναι πολύ πιθανό να ενεργοποιηθούν νέες δεξαμενές και όχι ακριβώς αριστερών καταβολών. Το όλο κλίμα στην Ευρώπη υποβοηθάει κάτι τέτοιο. Από τη Λεπέν και τη Μελόνι μέχρι την Afd ή τη θεσμική και δομική κατάρρευση της σοσιαλδημοκρατίας που ακροβατεί μεταξύ κυνισμού και παλιών εκφωνήσεων. Αν σήμερα ένα μέρος του δημόσιου λόγου έχει κάνει focus στο τι θα πράξει η Κεντροαριστερά μετά την 9η Ιούνη και πώς θα προσέλθουν οι μνηστήρες της, υποτιμάται τι άθροισμα θα έχει η δεξιά διαμαρτυρία δεξιά του Μητσοτάκη και ποια πρόσωπα θα προκύψουν και από εκεί. Ο όρος των συγκλίσεων εξάλλου δεν περιορίζεται στο ένα μέρος του πολιτικού τόξου.
Αν αριστερά ενδιαφέρει το Παλαιστινιακό, το κοινωνικό και τα δικαιώματα, στα δεξιά μια ατζέντα που αντιπαλεύει το woke κίνημα, μια επιστροφή στο έθνος – κράτος και μια συζήτηση για την αντικατάσταση πληθυσμού προφανώς με ρατσιστική αιχμή έχει τον χώρο της. Σήμερα οι περισσότεροι μιλούν για εκλογές των τριών ημερών λόγω του περιορισμένου ενδιαφέροντος. Θα ασχοληθούν όλοι κοινώς τις τρεις τελευταίες ημέρες. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως η κάλπη δεν θα έχει τα μηνύματά της. Τα προοίμια των συγκλίσεων και τους νέους ηττημένους της.
