Με τι να απασχολήσεις δημιουργικά τον μπουκωμένο από ψευδοεπικαιρότητα αναγνώστη; Παλιά οι άνθρωποι πορεύονταν με δυο τρία σταθερά ορόσημα το πολύ, και οι σφήνες που εκτάκτως έφερνε ο χρόνος: γάμοι, θάνατοι, γεννητούρια, πόλεμοι, πραξικοπήματα που τότε τα έλεγαν «κινήματα», περνούσαν από πάνω τους με την εγκαρτέρηση που έχει ο μικρός άνθρωπος, ο αντιήρωας της βραδύτητας, ο ήρωάς μου. Αυτός που βλέπει την μεγάλη εικόνα και ζει μέσα στην μικρή.
Μικρή κι εγώ από τη φύση μου, μέρες που είναι, δεν έχω καμία διάθεση να ξεκοκκίσω άλλο το κομπολόι του ΟΠΕΚΕΠΕ κι ούτε πρόκειται να βάλω μαράζι τους διακαείς πόθους της Καρυστιανού. Αυτήν την αφήνω εξ ολοκλήρου στην Ζωή Κωνσταντοπούλου, να παίξει την μπάλα που ξέρει.
Δεν ζηλεύω την τύχη κανενός. Γιατί ο χρόνος, έχει κι αυτός τα προστάγματά του και στο τέλος γίνεται πάντα το δικό του που δεν είναι άλλο από την φθορά, τη συρρίκνωση των μεγάλων προσδοκιών, το ξεθώριασμα της όποιας καινουργίλας, την άνοδο και την πτώση της στιγμής που δεν ξέρει τα όριά της. Δείτε το από τις δημοσκοπήσεις, ή δείτε το κι από μόνοι σας. Πόσο κράτησε ο τυφώνας «Ιθάκη» παρά το ανελέητο τρομπάρισμα από το εκδοτικό promo, την μισοκοιμισμένη περιέργεια των μίντια και την αισθησιακή φωνή του Αιμίλιου Χειλάκη; Είναι να γελάει κι ο Χάρι Πότερ αλλά ούτε δυο βδομάδες δεν κράτησε το (κατ’ εκτίμησιν) σουξέ. Είναι να γελάει κι ο Μαζωνάκης αλλά το «πρώτο όνομα» πασχίζει πλέον να κλείσει σεζόν σε σχήματα της επαρχίας καθόσον η μεγάλη πίστα έχει ήδη καταληφθεί από τον Κυριάκο Πιερρακάκη ο οποίος σπεύδει βραδέως, και πολύ καλά κάνει. Ετούτος δεν θα κάνει το λάθος, νομίζω, να τσιγκλάει κάθε τόσο την επικαιρότητα πότε με το ένα και πότε με το άλλο. Δυόμισι χρόνια θα κρατήσει η θητεία του στο τιμόνι του Γιούρογκρουπ. Χρόνος ικανός να έρθουν τα πάνω κάτω χωρίς να κουνήσει το δαχτυλάκι του, να κουραστούν και να σταματήσουν τα σούρτα φέρτα όσων εκβιάζουν το «μέλλον» να τους παρουσιαστεί εδώ και τώρα. Πούτιν επιτρέποντος, στα επόμενα δυο με δυόμισι χρόνια, σας έχω για μεγάλα πράγματα!
