Στις δηλώσεις που έκανε προχθές μετά το πέρας της συνάντησής του με τον έλληνα Πρωθυπουργό και τον κύπριο πρόεδρο στην Ιερουσαλήμ, ο Μπενιαμίν Νετανιάχου αναφέρθηκε σε έναν «εχθρό». Τόνισε, για την ακρίβεια, ότι «οι χώρες συνεργάζονται και στον τομέα της άμυνας, καθώς ο εχθρός είναι υπαρκτός». Περισσότερες πληροφορίες για την ταυτότητα του εχθρού δεν δόθηκαν, αλλά το μυαλό όλων πήγε όπως είναι φυσικό στην Τουρκία. Πριν από τη συνάντηση, άλλωστε, ισραηλινές πηγές ανέφεραν στον ισραηλινό ιστότοπο ynetnews ότι οι τρεις χώρες εργάζονται για τη δημιουργία ενός στρατηγικού τείχους ασφαλείας που θα λειτουργεί αποτρεπτικά απέναντι στην Τουρκία, προσθέτοντας ότι η χώρα αυτή αντιμετωπίζεται ως «περιφερειακός ανταγωνιστής και όχι ακόμη ως εχθρός».
Εδώ δημιουργούνται ορισμένα ερωτήματα. Αν ο ισραηλινός πρωθυπουργός εννοούσε πράγματι την Τουρκία, η αιφνίδια αναγόρευσή της από ανταγωνιστή σε εχθρό οφείλεται άραγε σε κάποια σοβαρή κρίση που εκδηλώθηκε εκείνη την τελευταία ώρα και παρέμεινε μυστική ή ήταν μια προσπάθεια να κολακέψει τους συνομιλητές του; Και οι τελευταίοι συμφωνούν με αυτόν τον χαρακτηρισμό ή σύρονται από τον Νετανιάχου σε μια αντιπαράθεση που δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους;
Μα εδώ το ένα τρίτο της Κύπρου τελεί υπό τουρκική κατοχή, θα αναφωνήσει κάποιος, και αναρωτιόμαστε αν η Τουρκία είναι πράγματι εχθρός; Mόνο που η κατάσταση είναι λίγο πιο σύνθετη. Ο πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Χριστοδουλίδης μίλησε σε πρόσφατη συνέντευξή του στο Politico για βήμα-βήμα προσέγγιση με την Τουρκία, που θα περιλαμβάνει άρση των τουρκικών αντιρρήσεων για την ένταξη της Λευκωσίας στο νατοϊκό πρόγραμμα «Συνεταιρισμός για την ειρήνη» και παράλληλη άρση των εμποδίων από την πλευρά της Λευκωσίας για στενότερη συνεργασία ΕΕ και Τουρκίας. Είμαστε βέβαιοι ότι το ανέβασμα των τόνων από τον Νετανιάχου, με την αναφορά του σε έναν υπαρκτό κοινό εχθρό, βοηθάει αυτή τη στρατηγική;
Ο κίνδυνος για την Ελλάδα είναι ακόμη μεγαλύτερος. Με κάποιες εξαιρέσεις, τα νερά στο Αιγαίο έχουν κρατηθεί ήρεμα τα τελευταία χρόνια. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ετοιμάζεται να μεταβεί στην Αγκυρα μέσα στους πρώτους μήνες του 2026 προκειμένου να συνεχίσει και να ανανεώσει τον ελληνοτουρκικό διάλογο κορυφής. Η ατμόσφαιρα αυτή δεν βολεύει τους «πατριώτες της φακής» – χαρακτηρισμός που ο ίδιος ο έλληνας Πρωθυπουργός έχει χρησιμοποιήσει –, που κάνουν ό,τι μπορούν για να την υπονομεύσουν. Στο πρόσωπο του Νετανιάχου βρίσκουν τώρα τον ιδανικό σύμμαχο.νικος χριστο
Ενα από τα δύο συμβαίνει τελικά: ή ο Πρωθυπουργός διαφωνεί με τον χαρακτηρισμό του ισραηλινού ομολόγου του, αλλά από λεπτότητα δεν ήθελε να εκφραστεί δημοσίως, ή συμφωνεί, αλλά πιστεύει ότι πρέπει κανείς να συζητά ακόμη και με τον εχθρό του. Ο,τι και να ισχύει, καλό είναι να το γνωρίζουμε. Γιατί το χειρότερο είναι να αλλάζει το ύφος ανάλογα με τις συνθήκες και το ακροατήριο. Το χειρότερο είναι η διγλωσσία.
