Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις της χρονιάς καταγράφουν σταθερά τη γνωστή εικόνα που συνηθίσαμε. Τα ποσοστά ελάχιστα αλλάζουν και απλώς επιβεβαιώνουν κάθε φορά το αδιέξοδο που μας περιμένει και το ενδεχόμενο της ακυβερνησίας. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν πάντα στοιχεία σε αυτές τις μετρήσεις, που αν τα κοιτάξεις από μια κάπως διαφορετική γωνία, αναδεικνύουν μια όψη της πραγματικότητας, που ίσως δεν τη φανταζόσουν, τουλάχιστον στην έκταση που καταγράφεται από την έρευνα.
Παίρνω το παράδειγμα της πιο πρόσφατης έρευνας (Interview) και, συγκεκριμένα, την ερώτηση για τον πολιτικό αρχηγό που εμπιστεύονται οι ερωτηθέντες. Προηγείται ο περίφημος Κανένας με 30,8%, ακολουθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης με 28,6% και οι υπόλοιποι με μονοψήφια ποσοστά. Αφήνω στην άκρη τον Νίκο Ανδρουλάκη, που σημειώνει 9,4%, τον Δημήτρη Κουτσούμπα, με 3,1%, καθώς και τους Σωκράτη Φάμελλο, Αφροδίτη Λατινοπούλου, Δημήτρη Νατσιό και Αλέξη Χαρίτση, των οποίων η δημοτικότητα είναι από 2% και κάτω. Μένω στο γεγονός ότι αν αθροίσουμε τις θετικές απαντήσεις στην ερώτηση για τους Ζωή Κωνσταντοπούλου, Κυριάκο Βελόπουλο και Στέφανο Κασσελάκη (8,9%, 6,3% και 4,9% αντιστοίχως), συγκεντρώνεται ένα ποσοστό 20% του δείγματος. Είναι εκείνοι που εμπιστεύονται την προαναφερθείσα και τους προαναφερθέντες για τη διακυβέρνηση της χώρας. Αυτό το 20%, για να το πω όσο πιο απλά γίνεται, θα ήθελε να ζει σε μια χώρα που κυβερνάται από ένα εκ των τριών αυτών προσώπων. Για μένα τουλάχιστον, αυτό σημαίνει ότι ένας στους πέντε γύρω μας είναι επικίνδυνος. Δεν είναι λίγο, ξέρετε. Σκεφτείτε το, τώρα που κυκλοφορείτε για τα ψώνια των εορτών. Κοιτάξτε το πλήθος γύρω σας, ένας στους πέντε…
Εγείρεται, ενδεχομένως, το ζήτημα γιατί από την καταμέτρηση των επικίνδυνων εξαιρώ το 3,1% που θα ήθελε να ζει στη χώρα που ονειρεύεται ο κ. Κουτσούμπας του ΚΚΕ. Να εξηγήσω ότι, βάσει του εθιμικού δικαίου που ισχύει στον Υπαρκτό Ελληνισμό, το ΚΚΕ ατύπως λογίζεται ως θρησκεία. Σε ιστορικούς λόγους οφείλεται το παράδοξο να εκπροσωπείται στη Βουλή ένα κόμμα που θα την καταργούσε αν αναλάμβανε ποτέ την εξουσία. Οπως στη Βρετανία έχουν τη Βουλή των Λόρδων, η οποία ουσιαστικά δεν σημαίνει τίποτα πια και απλώς υπάρχει. Παρομοίως και με το ΚΚΕ.
ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΗ ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΙΑ
Δεν χρειάζεται καμία επίσημη ανακοίνωση, το λέει ο κοινός νους ότι το προσωρινό (λόγω εορτών) άνοιγμα των μπλόκων δεν θα έλυνε κανένα πρόβλημα. Αντιθέτως, θα επιδείνωνε το ήδη υφιστάμενο, διότι το μποτιλιάρισμα της κυκλοφορίας σε δύο στενές λωρίδες, ανάμεσα σε μπλόκα, τρακτέρ και τσαντίρια, θα ήταν μαρτυρική εμπειρία για όσους θα ήταν πρόθυμοι να το διακινδυνεύσουν. Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα θα ήταν να έχουμε εκνευρισμό, γραφικότητες, προστριβές, επεισόδια, με μια λέξη: θέαμα για να παίζει η τηλεόραση. Το προσωρινό άνοιγμα, δηλαδή, θα λειτουργούσε ως μια οιονεί παγίδα, για όσους θα τσιμπούσαν στο δόλωμα της εορταστικής γενναιοδωρίας του αγροτικού κινήματος. Με άλλα λόγια, το προσωρινό άνοιγμα θα έκανε το πρόβλημα που προκαλούν τα μπλόκα ακόμη πιο αισθητό. Για τον λόγο αυτόν, λοιπόν, η Αστυνομία απέκλεισε την πρόσβαση στα μπλόκα και οι αγρότες, από την πλευρά τους, την κατηγορούν ότι εκείνη κλείνει τους δρόμους, ενώ οι ίδιοι δήθεν τους ανοίγουν. Επομένως, αν χρειαζόμαστε ένα χρήσιμο συμπέρασμα είναι το εξής: όσο πιο μακριά από τα μπλόκα τόσο πιο καλά…
ΣΙΓΑ ΤΟ ΠΑΡΤΙ!
Από τη φασαρία για το δήθεν πάρτι του Δήμου Αθηναίων μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Ανδρέα στο Γαλάτσι, το μόνο που μάθαμε (και δεν υπήρχε και λόγος για να το μάθουμε…) είναι ότι ο Θάνος Πλεύρης αγρεύει ψήφους φανατικών θρησκευομένων, με προτίμηση στους άνω των 80 ετών. Το λέω, γιατί κανείς άλλος δεν πρέπει να νοιάζεται για ένα δήθεν πάρτι, που επιμένω να το λέω έτσι, γιατί τελείωσε στις 11 μ.μ., δηλαδή όταν ξεκινούν τα πάρτι. Αν λοιπόν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, πρέπει να αναφερόμαστε σε «προπάρτι», όπως λέμε προσυνέδριο. Το κανονικό πάρτι προφανώς έγινε αλλού μετά τα μεσάνυχτα, όπως αρμόζει στα πάρτι. Η ουσιώδης απορία για την υπόθεση δεν αφορά το μέρος στο οποίο έγινε το δήθεν πάρτι, αλλά για ποιον λόγο έγινε…
