Η επέτειος του φόνου του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου έδωσε τη δυνατότητα στα βίαια γκρουπούσκουλα με τις κουκούλες να κάνουν ακόμα μια φορά αισθητή την παρουσία τους με μολότοφ και με συγκρούσεις στο κέντρο της Αθήνας. Χθες μάλιστα, κουκουλοφόροι πυρπόλησαν με βόμβες μολότοφ το αστυνομικό τμήμα Κυψέλης. Ηταν κάτι σαν φόρος τιμής στα βίαια γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2007, που ακολούθησαν τον φόνο του Γρηγορόπουλου.
Εκείνα τα επεισόδια, τα «νέα Δεκεμβριανά» όπως δημοσιογραφικά είχαν αποδοθεί, ήταν μια οργανωμένη απόπειρα γενίκευσης ενός κλίματος βίας που θα διέλυε την ελληνική πρωτεύουσα. Ηταν ευκαιρία για κάποιους ηγέτες του λεγόμενου αντιεξουσιαστικού κινήματος να αντικαταστήσουν με οργισμένους νέους τους κουρασμένους από τα ταξίδια βίαιους διαδηλωτές οι οποίοι περιφέρονταν ως αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα σε όλον τον δυτικό κόσμο, αλλά στην Αθήνα δεν είχαν καταφέρει να κάνουν αισθητή την παρουσία τους.
Βρέθηκαν πολλοί οργισμένοι τότε να πλακωθούν με τα ΜΑΤ, αν και δεν ήταν αυτού του τύπου οι συγκρούσεις που έδωσαν τον τόνο. Ο τότε υπεύθυνος για την ασφάλεια της πόλης, ο μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, είχε επιλέξει να μην αντιμετωπίσει συγκρουσιακά την ένταση. Είχε επιλέξει, δηλαδή, να αφήσει τους οργισμένους νέους, οι οποίοι έδρασαν με επιτελικό σχεδιασμό, να εκτονωθούν καταστρέφοντας την Αθήνα. Ξεκίνησαν λοιπόν βίαιες ομάδες με μολότοφ και μπαλτάδες από τα Εξάρχεια με σκοπό να εξαγάγουν τη βία της επανάστασης στο βασίλειο του καταναλωτισμού, στη «Σκομπία», δηλαδή στο Κολωνάκι, το μόνιμο συμβολικό απωθημένο των ηττημένων το 1944-45 στη «μάχη της Αθήνας». Από τα Εξάρχεια στην περιοχή που στη μάχη της Αθήνας κρατούσαν οι δυνάμεις του άγγλου στρατηγού Σκόμπι οδηγεί η οδός Σκουφά. Εκεί, και στα πέριξ, έγιναν οι περισσότερες ζημιές, τα περισσότερα σπασίματα και τα περισσότερα καψίματα καταστημάτων.
Τα πρωτοφανή εκείνα επεισόδια, με έναν ιδιαίτερο τρόπο, αγκάλιασε ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πήγαν τα στελέχη του και τα μέλη του να σπάνε μαγαζιά, ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ με έναν τρόπο θεωρούσε τις καταστροφές αποτέλεσμα μιας δίκαιης οργής – και αναζητούσε ιδεολογικές προεκτάσεις για να τις δικαιολογήσει. Υιοθετήθηκε τελικά η επιδοκιμασία της βίας δι’ αντιπροσώπων – των αντιπροσώπων που ήταν οι κουκουλοφόροι. Λίγες βδομάδες μετά, όταν κουκουλοφόροι έβαλαν φωτιά στο χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα, η κομματική εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, η «Αυγή», δημοσίευσε τα κάλαντα της καταστροφής: «Ω έλατο, ω έλατο, τι ωραία που αρπάζεις».
Ο Αλέξης Τσίπρας, με πορεία στην κομμουνιστική νεολαία και στον θρασύ και αγενή μαθητικό και κατόπιν φοιτητικό συνδικαλισμό, ως ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, άρχισε έτσι να δοξάζει κάθε είδους βίαιη εκτροπή τα επόμενα χρόνια ως απόδειξη μιας κρίσης του συστήματος. Μοιραία, η βία αυτή έγινε «αντιμνημονιακή», ουσιαστικά αντισυστημική δηλαδή, μετά τη χρεοκοπία της χώρας και τα μνημόνια. Ο δικός του αντιμνημονιακός οίστρος δεν έμοιαζε με του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος από τα Ζάππεια απλώς περίμενε τη φθορά του κυβερνώντος ΠΑΣΟΚ. Ο αριστερός αντιμνημονιακός οίστρος αγκάλιασε κάθε είδους αντισυστημικό λόγο και πράξη, σε κάθε γκρούπα ιδεολογία της οποίας ήταν η κατάλυση του αστικού κράτους, αλλά και στη μηδενιστική βία του λεγόμενου αντιεξουσιαστικού χώρου. Ολος αυτός ο χώρος βγήκε στο Σύνταγμα αντάμα με ακροδεξιούς και άλλους, διεκδικώντας «να καεί το μπ%$^λο η Βουλή».
Η βία, ο οιονεί εμφύλιος ήταν εξίσου φρικτή κληρονομιά του ΣΥΡΙΖΑ με το Δημοψήφισμα και τις επιπτώσεις του. Ο Τσίπρας, κι αυτό, στο βιβλίο του το υποβαθμίζει. Αλλά εμείς οφείλουμε να θυμόμαστε.
Αντιμιλιταριστές του στρατού!
Είχα την εντύπωση ότι δουλειά του στρατού είναι να ετοιμάζεται για πόλεμο, αχρείαστος να είναι. Αυτόν τον στόχο υπηρετούν, γι’ αυτό τον στόχο άλλωστε πηγαίνουμε όλοι οι αρσενικοί έλληνες πολίτες κληρωτοί στον στρατό, για να εκπαιδευτούμε προκειμένου, αν ο μη γένοιτο χρειαστεί, να μην είμαστε απολύτως άσχετοι. Πολλοί από τους στρατεύσιμους είμαστε γενικώς με την ειρήνη, κατά του πολέμου, του μιλιταρισμού και των όπλων, αλλά άλλο οι ιδέες μας κι άλλο ο στόχος. Κι όταν είμαστε στον στρατό, σε όλους τους στρατούς, υπάρχει κάτι σαν πειθαρχία – αν παραβούμε κάποιους κανόνες που τις επιβάλλουν η ιεραρχία, η πειθαρχία και ο γενικός σκοπός, έρχονται ποινές.
Είδα χθες ότι υπήρξαν στρατιωτικοί με στολή, οι οποίοι πήγαν για συμπαράσταση στα μπλόκα των αγροτών. Υπήρξε μάλιστα και οργανωμένη παρουσία, στρατιωτικών του ΚΚΕ! Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις ιδέες των συγκεκριμένων, αλλά αν δεν κάνω λάθος η στρατιωτική τους ιδιότητα από μόνη της είναι ανασταλτική κάποιων δικαιωμάτων και, κυρίως, απαιτεί απ’ αυτούς πολιτική ουδετερότητα. Οι συγκεκριμένοι στρατιωτικοί, δηλαδή, δεν ανήκουν στο ΚΚΕ αλλά στον Ελληνικό Στρατό. Περιμένω ότι ο Ελληνικός Στρατός έχει διατηρήσει κάποια χαρακτηριστικά πειθαρχίας και αναφοράς σε κανόνες για τους άνδρες του. Και υποθέτω ότι δεν μπορεί να μην αντιμετωπίζουν έστω πειθαρχικές συνέπειες τα μέλη του. Οχι;
