Οι εξελίξεις στα μέτωπα της Ουκρανίας δεν είναι και τόσο ενθαρρυντικές ούτε για το Κίεβο και σίγουρα όχι για την Ευρώπη που έχει μια πιο κάθετη στάση απέναντι στη Ρωσία σε σχέση με τις ΗΠΑ, που όπως όλα δείχνουν είναι διατεθειμένες να διαπραγματευτούν μια συνθήκη ειρήνης ή έστω μια ανακωχή με τη Μόσχα, παραχωρώντας της εδάφη της Ουκρανίας. Σε αυτό το πλαίσιο συνεχίζουν να υπάρχουν συχνές οχλήσεις και προς την ελληνική πλευρά για την παραχώρηση πολεμικού υλικού και ειδικά εκείνου που είναι ρωσικής προέλευσης ή σχεδίασης.
Στο ελληνικό οπλοστάσιο πέρα από τα 140 περίπου Τεθωρακισμένα Οχήματα Μάχης BMP-1, υπάρχουν περί τα 20 κινούμενα αντιαεροπορικά πυραυλικά συστήματα TOR-M1, γύρω στα 30 SA-8 Geckο γνωστότερα στην Ελλάδα ως OSA και φυσικά οι δύο συστοιχίες των S-300 και περί τα 500 δίδυμα αντιαεροπορικά ταχέα πυροβόλα ZU-23.
Αν και είναι γεγονός πως στα επιτελεία υπάρχει προβληματισμός ως προς το θέμα της συντήρησης και επιχειρησιακής διατήρησης των συγκεκριμένων συστημάτων, καθώς επί της ουσίας η τροφοδοσία με ανταλλακτικά έχει σταματήσει εδώ και χρόνια και μόνο χάρη σε ελληνικές πατέντες διατηρούνται λειτουργικά, δεν έχει υπάρξει χειροπιαστή απάντηση ούτε από τις ευρωπαϊκές χώρες που πιέζουν για παραχωρήσεις προς την Ουκρανία, ούτε από τις ΗΠΑ, για προμήθεια ή παραχώρηση στην Ελλάδα υλικού δυτικής προέλευσης που θα αντικαταστήσει τα συγκεκριμένα συστήματα στους ιδιαίτερα νευραλγικούς τομείς της αντιαεροπορικής και αντιβαλλιστικής αεράμυνας ή στο κομμάτι των Τεθωρακισμένων Οχημάτων Μάχης.
Η απόκτηση ορισμένων Marder από τη Γερμανία σε καμιά περίπτωση δεν έχει καλύψει τις μεγάλες ανάγκες της Αθήνας σε αυτό το κομμάτι, ενώ στο αντιαεροπορικό μέρος δεν υπάρχει κανένα φως στον ορίζοντα είτε για παραχώρηση κάποιων συστοιχιών, για παράδειγμα, Patriot από τις ΗΠΑ ή κάποιου αντίστοιχου συστήματος από την Ευρώπη. Σε αυτό το πλαίσιο, η Αθήνα – έχοντας δηλώσει πως από τη στιγμή που αντιμετωπίζει υπαρκτή υπαρξιακή απειλή από την Τουρκία – δεν είναι σε θέση να στείλει τίποτα στο Κίεβο.
