Πριν η Ρωσία, τον Φεβρουάριο του 2022, εισβάλει στην Ουκρανία, πίστευα ότι το μοντέλο της ευρωπαϊκής ευμάρειας ήταν αξιοζήλευτο, ότι όλοι κάτι ανάλογο ζητούσαν. Η επικράτηση του ειρηνικού μοντέλου πίστευα ότι ήταν συντριπτική. Ακουγα, βέβαια, τη μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων αλλά νόμιζα ότι ήταν ειδικό εφέ, μια ανορθογραφία που θα τη διόρθωνε η ζωή.
Διαψεύστηκα. Και διαψεύστηκα διπλά όταν, λίγοι και λίγο-πολύ όλοι γνωστοί, συγκεντρωθήκαμε να διαμαρτυρηθούμε στη ρωσική πρεσβεία – και από εκεί είδαμε πολλαπλάσιους πολίτες, μια ογκώδη διαδήλωση οργανωμένη από το ΚΚΕ, να πορεύεται από τη ρωσική πρεσβεία στην αμερικανική, με σύνθημα «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι».
Οι Ρώσοι σκότωναν Ουκρανούς σχεδιάζοντας να καταλάβουν σε λίγες μέρες όλη τη χώρα, αλλά οι οπαδοί του ΚΚΕ διαδήλωναν κατά της Αμερικής, και της Δύσης, κατά δημοκρατικών χωρών που απλώς είχαν εκφράσει τη στήριξή τους στη βούληση του ουκρανικού λαού να ζήσει ελεύθερος από την εξάρτηση της Ρωσίας, δημοκρατικά, όπως ζουν οι Δυτικοί.
Την επόμενη μέρα, όταν πια είχε ξεδιπλωθεί σε όλη της τη διάσταση η αντίδραση του δυτικού κόσμου στην επιλογή του Πούτιν και η εξαγγελία από τα ευρωπαϊκά κράτη και από την Αμερική μέτρων που θα έπλητταν την οικονομία της Ρωσίας, τη γραμμή της συγκεκριμένης διαδήλωσης άρχισαν να υποστηρίζουν και διάφοροι στα ΜΜΕ. Θεωρούσα αδιανόητο ότι υπάρχουν Ελληνες που μπορούσαν να δοξάζουν έναν εισβολέα κατά ανεξάρτητης χώρας – επειδή το αναθεωρητικό του παράδειγμα αφορά άμεσα κι εμάς.
Κι όμως. Το επόμενο διάστημα, η λογική που υποκίνησε τη διαδήλωση του ΚΚΕ στην αμερικανική πρεσβεία έγινε trend, όπως λένε στο χωριό μου. Μεγάλη μερίδα του καλλιτεχνικού κόσμου έλεγε ότι «είναι με τον άνθρωπο» ενώ με συγκλόνισε η αδιαφορία ακόμα και για τα μεγάλα εγκλήματα που διέπραξε η Ρωσία – τους βομβαρδισμούς κατά αμάχων, κατά τρένων, σχολείων και νοσοκομείων, τη συντριβή των πόλεων που κατελάμβανε (με πρώτη την κατάληψη της Μαριούπολης, όπου ανθούσε ελληνική μειονότητα), το έγκλημα στην Μπούτσα…
Και πιο πολύ με συγκλόνισαν οι αριστεροί που υποστήριζαν ότι όσοι πολεμούν για τη χώρα τους είναι ναζί. Πιο πολύ με λύπησε ο ιδεολόγος Νίκος Φίλης, που ωρυόταν στη Βουλή όταν εμφανίστηκε σε live μετάδοση ο ελληνικής καταγωγής Μιχαήλ, πολεμιστής με το τάγμα Αζόφ στην πρώτη γραμμή, αγνώστου επωνύμου. Λίγες μέρες μετά, ο Μιχαήλ σκοτώθηκε στη μάχη, χωρίς μια στοιχειώδη αναγνώριση από τους συκοφάντες του της αξίας της θυσίας του.
Συμπληρώνονται σχεδόν τέσσερα χρόνια από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία που, σε βάρος των προβλέψεων και των συσχετισμών δυνάμεων, συνεχίζει να αμύνεται σθεναρά. Στην Ελλάδα, όμως, διευρύνεται το κύμα των υποστηρικτών της εισβολής – όχι πια καλυμμένα αλλά ανοιχτά.
Πολιτικά κόμματα (ο Βελόπουλος αλλά και κόμματα της Αριστεράς) και πολίτες, ακροδεξιοί αλλά και αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί, εκφράζουν όλο και πιο πολύ τη στήριξή τους στον εισβολέα. Στο ολοκληρωτικό καθεστώς ενός που έχει ποδοπατήσει τη δημοκρατία, που εξοντώνει τους αντιπάλους του και ακόμα προσπαθεί να υποτάξει μια ελεύθερη χώρα.
Πώς να αποκαλέσεις αυτή την πουτινολατρία, την υποστήριξη στη βία του ισχυρού; Και πώς να «διαβάσεις» τα «επιχειρήματα» των οπαδών αυτής της βάρβαρης λατρείας; Ο Ζελένσκι αποκαλείται διεφθαρμένος, όργανο του καπιταλισμού, η Δύση παρουσιάζεται ως κόλαση – και ο παράδεισος ανήκει στον Πούτιν, στο ανελεύθερο καθεστώς του και στην καθημαγμένη του χώρα.
Πώς είναι δυνατόν όμως να αυτοαποκαλούνται δημοκράτες και προοδευτικοί οι απολογητές ενός δικτάτορα και του χυδαίου πολέμου του; Και για ποιον λόγο πρέπει να εξακολουθούμε να τους υπολογίζουμε ως δημοκράτες και προοδευτικούς;
Ο Τσίρκας, μόνιμος στόχος του ΚΚΕ!
Ο Στρατής Τσίρκας είναι ένας από τους πιο συζητημένους νεοέλληνες πεζογράφους. Συζητήθηκε ιδιαίτερα κυρίως επειδή η τριλογία του, «Ακυβέρνητες πολιτείες», ήταν ένα πανόραμα της ελληνικής περιπέτειας τα χρόνια του πολέμου και, κατόπιν, του Εμφυλίου, προφανώς και της Αριστεράς. Ο Τσίρκας είναι ο συγγραφέας που επινόησε το «Ανθρωπάκι» και τις «κομμένες κεφαλές», ιδεότυπους της κομματικής ιδεοληψίας, του δογματισμού και της τύφλωσης. Γι’ αυτό άλλωστε πολεμήθηκε από το ΚΚΕ, σε έναν πόλεμο που έφτασε στην «Επιθεώρηση Τέχνης», το αριστερό περιοδικό που αποθέωσε την Τριλογία, παρά την αρνητική γνώμη του κόμματος.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά σήμερα; Επειδή, αίφνης, το ΚΚΕ θυμήθηκε σήμερα τον Τσίρκα και, με εκτεταμένο άρθρο του Βασίλη Μόσχου στον «Ριζοσπάστη» (22-23/11/2025), τον προσγράφει στο «αστικό κράτος». Το ζουμί του κειμένου βρίσκεται στο ερώτημα: «Χρειάζεται η αντιπαράθεση με το αστικό σύστημα συνολικά ή χρειάζεται η αναζήτηση μιας λύσης εντός του αστικού πολιτικού συστήματος η οποία «θα ανοίξει δρόμο», όπως το 1981, ή το 2015, δίχως την ανάγκη αμφισβήτησης και ρήξης;». Η απάντηση για το ΚΚΕ είναι, βέβαια, η ρήξη – και γι’ αυτό επιστρέφει η παραδοσιακή έχθρα απέναντι σε έναν συγγραφέα που «δεν ήταν δικός τους».
Πάντως, με εντυπωσιάζει ότι ακόμα το ΚΚΕ δεν έχει ξεπεράσει τον Στρατή Τσίρκα. Και την ιδεολογική κριτική στις τέχνες. Σε ποιον κόσμο ζουν;
