Σε κανονικές συνθήκες, οι λέξεις «εξάχρονος» (ως προσδιορισμός του «δράστη») και «ερωτική θωπεία» ή «σεξουαλική παρενόχληση» μπαίνουν στην ίδια πρόταση μόνο σε κάποιο σατιρικό κείμενο (με ιδανική ερμηνεύτρια τη Σοφία Μουτίδου θα έλεγα). Ελα όμως που σε πολλές περιπτώσεις η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα είναι μια κωμωδία, μια σάτιρα της κανονικότητας που πλασάρεται και εγκαθίσταται με απόλυτη σοβαροφάνεια, βαρύγδουπα και «ψαρωτικά». Και κάπως έτσι μάθαμε για την καταγγελία που έκανε εικαστικός, η οποία δίδασκε ζωγραφική σε παιδάκια της Πρώτης Δημοτικού, κατ’ αρχάς στη διεύθυνση του σχολείου και στη συνέχεια στο αστυνομικό τμήμα. Οτι εξάχρονος μαθητής, καθώς την πλησίασε για να της δείξει τη ζωγραφιά του, τη θώπευσε, με πονηρό σκοπό, στο στήθος. Με απλά λόγια, ότι την παρενόχλησε σεξουαλικά, ότι την μπαλαμούτιασε όπως λέγαμε παλιά. Η δικαιολογία της εκπαιδευτικού μάλιστα ήταν ότι έσωσε τον κόσμο από έναν πιθανό μελλοντικό βιαστή.
Το θέμα «κρεμάστηκε» στα μπουγαδόσχοινα του Διαδικτύου και από την καλή και από την ανάποδη. Δεν έλειψαν δηλαδή κι οι εξυπνάκηδες που έκαναν, και καλά, χιούμορ ότι ο προηγούμενος εξάχρονος που παρενόχλησε τη δασκάλα του έγινε πρόεδρος της Γαλλίας ή που «έντυσαν» τον Γκουσγκούνη μαθητή της Πρώτης Δημοτικού. Η πλειοψηφία ωστόσο θεώρησε υπερβολική την αντίδραση της δασκάλας, χαρακτήρισε τη συμπεριφορά της αντιπαιδαγωγική και κακοποιητική, μίλησε για ταμπέλες και δαιμονοποίηση συμπεριφορών – όλα, κατά τη γνώμη μου, ολόσωστα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ωστόσο είναι ότι σε αυτή τη γραμμή κινήθηκαν και «πρωθιέρειες» των πιο ακραίων εκτροπών του MeToo, οι «αδελφές», για παράδειγμα, της Γεωργίας Μπίκα, οι σταχανοβίτισσες τού «Εγώ, αδελφή μου, σε πιστεύω». Και απορώ. Αυτές οι συμπαθέστατες, κατά τα άλλα, κυρίες δεν κοιτάζονται κάπου κάπου στον καθρέφτη;
Εχουν – και έχουμε – άραγε αναρωτηθεί αν το συγκεκριμένο γεγονός είναι το αποτέλεσμα της ακραίας και υστερικής εκτροπής ενός δίκαιου κινήματος; Αυτής που επιμένει να βλέπει παντού και πάντα το τέρας της πατριαρχίας, που ανακαλύπτει ακόμη και σε παραμύθια όπως η «Κοκκινοσκουφίτσα» επικίνδυνα δείγματα σεξισμού; Που ανακηρύσσει a priori σε πασιονάρια του νεοφεμινισμού κάθε γυναίκα που καταγγέλλει όχι μόνο απόπειρα βιασμού αλλά και υποψία ανάλογης συμπεριφοράς ακόμη κι αν, τελικά, δεν επαληθεύεται; Που ανακαλύπτει πίσω από κάθε ανδρική χειρονομία, από κάθε ανδρικό βλέμμα κακοποιητικές προθέσεις; Που θεωρεί τον κάθε άνδρα υποψήφιο βιαστή; Κι αν είναι εξάχρονος, τον βιαστή του μέλλοντός μας; «Βιάζοντας» έτσι το μέλλον αυτού του παιδιού, ανιχνεύοντας την πατριαρχία ακόμη και στα babylino;
Ο βιαστής είσαι εσύ
Προχθές, συνάντησα στο σπίτι φίλης τη 19χρονη κόρη της. Ενα κορίτσι πανέξυπνο και πανέμορφο, ντυμένο όμως σαν Χατζηαβάτης. Τα μαλλιά της από τη μια μεριά μακριά και από την άλλη κοντά να κατεβαίνουν παραμορφωτικά στο πρόσωπό της. Με μια «βράκα» της οποίας ο καβάλος έφτανε μέχρι τα γόνατα, χάλι μαύρο. Οταν τη ρώτησα γιατί ντύνεται έτσι, μου απάντησε «Διότι έτσι δεν κινδυνεύω να με βιάσουν».
Κατά βάθος, λυπήθηκα αυτό το κορίτσι που προσπαθεί να σβήσει από πάνω του τα στοιχεία της θηλυκότητάς του όχι από φόβο αλλά από τη διαστρέβλωση μιας ιδεολογίας. Θυμήθηκα και τα αντίστοιχης εμφάνισης κορίτσια που κάθε τόσο διαδηλώνουν με τύμπανα, απειλητικές μουσικές και ακατανόητες χορογραφίες ότι «Ο βιαστής είσαι εσύ». Εσύ, οποιοσδήποτε άνδρας.
Και ύστερα είδα μια φωτογραφία που ανέβασε στα σόσιαλ ο καλός συνάδελφος και φίλος Ανδρέας Παπαδόπουλος και αναγάλλιασε η καρδιά μου. Είναι από την Ακαδημία Ποδοσφαίρου του Ολυμπιακού στην Ηλιούπολη. Τα πιτσιρίκια, αγκαλιασμένα, έχουν κάνει έναν κύκλο, κάτι σαν «όρκο του παιχνιδιού» πριν από τον αγώνα. Ανάμεσά τους και ένα κορίτσι με μακριά ξανθά μαλλιά. Πόσο παρηγορητική εικόνα να βλέπεις τους μελλοντικούς άνδρες και γυναίκες σε αυτή τη «συνωμοτική» αγκαλιά, ενωμένους σε ένα κοινό μέτωπο, προς το παρόν ενάντια στον αντίπαλο, αλλά στο μέλλον ενάντια στις προκαταλήψεις που βάζουν σε μια συνεχή αντιπαλότητα τα δύο φύλα.
