Η αλήθεια είναι ότι ο καθένας μπορεί να διαβάσει μία δημοσκόπηση καταλήγοντας στο δικό του βολικό συμπέρασμα. Αλλος να προτάξει την υπεροχή της ΝΔ με 13-18 μονάδες διαφορά έπειτα από εξίμισι χρόνια διακυβέρνησης, άλλος να διαπιστώσει τη δυσκολία αυτοδυναμίας, κάποιος τρίτος την αδυναμία των κομμάτων της αντιπολίτευσης να αποτελέσουν πειστικό εναλλακτικό πόλο, κάποιος τέταρτος το ανακάτεμα της τράπουλας με την ενδεχόμενη δημιουργία νέων κομμάτων. Ο καθένας μπορεί να κατασκευάσει ένα αφήγημα, αντλώντας επιχειρήματα είτε από ποσοτικά, είτε ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων.
Ολες όμως υπογραμμίζουν το ίδιο. Την αναντιστοιχία του περιεχομένου του δημόσιου λόγου με τις ανησυχίες των πολιτών. Τη στιγμή που πρώτο θέμα συζήτησης αποτελεί το βιβλίο ενός πρώην και wannabe επόμενου πρωθυπουργού, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών απαντά πως το θεωρεί καθόλου πιθανό (7 στους 10) να ψηφίσει ένα κόμμα υπό τη δική του ηγεσία. Ταυτόχρονα, την ώρα που μία συνέντευξη άλλου πρώην πρωθυπουργού γίνεται πρώτο θέμα σε δελτία, εφημερίδες και sites, μόνο ένα 3,8% των πολιτών απαντά πως είναι πολύ πιθανό να ψηφίσει ένα νέο του κόμμα και αρκετά πιθανό ένα 6,6%. Την ίδια ώρα, κι ενώ κόμματα και πολιτικοί ανταγωνίζονται σε ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής στην πλατεία Συντάγματος, η πιο πρόσφατη δημοσκόπηση (Real Polls) έδειξε πως το κόμμα που πρωτοστάτησε σε αυτές, η Πλεύση Ελευθερίας, υποχώρησε στο 7,6% (από 10,4%). Η κοινωνία αποδεικνύει διαρκώς ότι κινείται σε εντελώς διαφορετικούς ρυθμούς από αυτούς που υπαγορεύονται στη δημόσια σφαίρα, με δικούς της προβληματισμούς, δικές της ανησυχίες, δικά της σοβαρά ζητήματα να επιληφθεί.
Γι’ αυτό ίσως γυρνά την πλάτη σε ένα σύστημα που ομφαλοσκοπεί, δημιουργώντας κατασκευές, τις οποίες πασχίζει να επιβάλει ως πραγματικότητα. Προβλήματα της καθημερινότητας εξοβελίζονται από τον δημόσιο λόγο, προς χάριν δήθεν ανώτερων ανησυχιών. Ας πούμε, τη στιγμή που οι πολίτες βασανίζονται, χάνοντας μισή μέρα μποτιλιαρισμένοι στην κίνηση προσπαθώντας να φτάσουν στο κέντρο της πόλης και δεν εφαρμόζεται το παραμικρό μέτρο για τη διευκόλυνση της κυκλοφορίας ή τη δημιουργία θέσεων στάθμευσης, στη δημόσια σφαίρα καθόμαστε στα σοβαρά και συζητάμε αν θα επιτρέπονται ακτιβισμοί πάνω στο κενοτάφιο του Αγνωστου Στρατιώτη.
Τα κόμματα έβγαζαν οργισμένες ανακοινώσεις, οι πολιτικοί το ανέλυαν στα πάνελ, την ώρα που, έπειτα από δεκάδες εξαγγελίες για παύση των ληστρικών προμηθειών των τραπεζών, ένας πολίτης ή επιχειρηματίας εξακολουθεί να πληρώνει παράλογες προμήθειες ακόμα και για να μεταφέρει χρήματα από τον έναν λογαριασμό του στον άλλον στην ίδια τράπεζα. Για παράδειγμα, ακόμα και σήμερα εάν κανείς θέλει να μεταφέρει πάνω από 100 ευρώ σε μια προπληρωμένη κάρτα η προμήθεια είναι στο 1% με ελάχιστη το 1 ευρώ και ανώτερη τα 5! Ομως… κάθε φόρτιση μπορεί να γίνει έως του ποσού των 2.500 ευρώ. Πρακτικά, εάν κάποιος βάλει 5.000 ευρώ στην προπληρωμένη κάρτα θα πληρώσει στην τράπεζα 10 ευρώ για να του περάσει χρήματα από τον έναν του λογαριασμό στον άλλον!
Αυτό όμως το απλό πρόβλημα ή παρόμοια της καθημερινότητας αποτελούν ελάσσονα ζητήματα για τη δημόσια συζήτηση. Ως μείζον αξιολογείται γιατί ονόμασε ο Αλέξης Τσίπρας το βιβλίο του «Ιθάκη». Την ώρα που έχουμε ένα άθλιο δίκτυο, όπου το Ιντερνετ δεν πιάνει ούτε σε κεντρικά σημεία της Αττικής, το σήμα κινητής χάνεται ακόμα και στην Κηφισίας, η χώρα μας παραμένει ουραγός στην ευρυζωνικότητα και οι λογαριασμοί που πληρώνουμε είναι πανάκριβοι, το πολιτικό σύστημα τσακώνεται για την ανασύσταση της Κεντροαριστεράς.
Εν πάση περιπτώσει, αφού όλα στην Ελλάδα πρέπει να γίνονται καβγάς, αγώνας, πάλη και επιμένουμε να αποτελούμε χώρα της σηκωμένης γροθιάς, ας βρούμε σοβαρότερους λόγους να τη σηκώνουμε. Υπάρχουν.
