Σαν σήμερα, 13 Νοεμβρίου 1979, η Ελλάδα και ο θεατρικός της κόσμος έχασαν έναν από τους πιο αγαπητούς και ευφυείς δημιουργούς της νεότερης εποχής, τον Δημήτρη Ψαθά.
Γεννημένος το 1907 στην Τραπεζούντα του Πόντου, ο Δημήτρης Ψαθάς έζησε μια ζωή γεμάτη δημιουργία και χιούμορ, που χαρακτήρισε βαθιά την ελληνική θεατρική παράδοση.
Η ζωή του Ψαθά ήταν συνυφασμένη με τη σύγχρονη ιστορία: μετά τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922, ήρθε στην Αθήνα, όπου, έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές του, γύρισε με ενθουσιασμό στην δημοσιογραφία και το θέατρο. Από το 1940 που πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή με την κωμωδία «Το Στραβόξυλο», μέχρι και τη δεκαετία του ’70, ο Ψαθάς δημιούργησε έργα που συνδύαζαν τη σατιρική κριτική με το αληθινό χιούμορ της καθημερινότητας.
Έργα όπως η «Μαντάμ Σουσού» και ο «Εαυτούλης μου» έφεραν στο προσκήνιο τύπους και καταστάσεις που καθρέφτιζαν το κοινωνικό γίγνεσθαι, με έντονο το στοιχείο της ειρωνείας αλλά και τη γλυκύτητα της ανθρώπινης αδυναμίας. Τα μονόπρακτά του, οι κωμωδίες και τα ευθυμογραφήματά του αποτύπωσαν με μοναδικό τρόπο τις αντιφάσεις μιας εποχής με πόλεμο, κατοχή και μεταπολεμική ανασυγκρότηση.
Ο Ψαθάς δεν ήταν μόνο θεατρικός συγγραφέας, αλλά και δημοσιογράφος και χρονογράφος, που με την πένα του σχολίαζε την πολιτική και τα ήθη του καιρού του με ειλικρίνεια και χιούμορ. Τα έργα του μεταφέρθηκαν συχνά και στον κινηματογράφο, κάνοντας γνωστές τις φιγούρες που δημιούργησε σε ευρύ κοινό.
Η επέτειος του θανάτου του δεν είναι απλώς μια ημέρα μνήμης, αλλά μια ευκαιρία να ξαναβρούμε το γέλιο και τη σοφία που κρύβεται πίσω από το ευφυές σατιρικό πνεύμα του Δημήτρη Ψαθά. Η κληρονομιά του παραμένει ζωντανή στα θέατρα και στις καρδιές όσων αγαπούν το ελληνικό θέατρο και την ανθρωπιά που πηγάζει μέσα από το γέλιο.
Αυτή είναι μια μέρα που μας υπενθυμίζει πόσο η τέχνη και η καλοσύνη της ψυχής μπορούν να ενώσουν και να συγκινήσουν γενιές ανθρώπων, ένα διαχρονικό μάθημα από έναν σπουδαίο δημιουργό που τίμησε τη ζωή μέσα από το χιούμορ και την παρατήρηση της πραγματικότητας.
