Η απόσταση που υπήρχε στο εσωτερικό της Νέας Αριστεράς επιβεβαιώθηκε και δημόσια με την παρέμβαση του Αλέξη Χαρίτση, ο οποίος επιβεβαίωσε πως η άποψη που στήριξε (για τις συνεργασίες σε ένα Λαϊκό Μέτωπο που χωράει τους πάντες – και ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα, ακόμα και ΠΑΣΟΚ) έχασε τη μάχη στην Κεντρική Επιτροπή. Ο Χαρίτσης τάχθηκε υπέρ της έκφρασης της βάσης: «Η πλειοψηφία της ΚΕ διαφωνεί. Ακούω την πολιτική διαφωνία. Δεν συμφωνώ, αλλά την ακούω» είπε. «Νιώθω όμως ότι δεν πρέπει ένα κομματικό παρελθόν που παλαιότερα
μας ταλάνισε, γιατί κομματικές δομές αφέθηκαν να μη δουλεύουν, να λειτουργεί τόσο τραυματικά ακόμα ώστε να μας οδηγεί στην αμφισβήτηση της ανοιχτότητας».
Τέλμα
Ο ευγενικός Χαρίτσης περιγράφει επί της ουσίας ένα τέλμα: από τη μια πλευρά, η πλειοψηφία των βουλευτών θέλει ελευθερία κινήσεων προς την κατεύθυνση αυτού που περιγράφει ως «πληθυντική Αριστερά», από την άλλη τα στελέχη του κόμματος αντιστέκονται σθεναρά στην πιθανότητα να γίνουν βήματα προς την Κουμουνδούρου ή προς την Αμαλίας. «Η λογική της πρόσθεσης (ακόμα και με αρνητικούς αριθμούς), αλλά και του πολιτικού μέσου όρου είναι αυτή ακριβώς που οδήγησε την Αριστερά στη σημερινή κατάσταση», σχολίασε ο γραμματέας Γαβριήλ Σακελλαρίδης. «Πιστεύουμε πραγματικά ότι μία συνεργασία με τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ και το – αν τελικά προκύψει – κόμμα του Αλ. Τσίπρα μπορεί να πετύχει να κινητοποιήσει τον κόσμο απέναντι στην ηγεμονία της Δεξιάς;».
Αναμονή
Τι περιμένουμε από εδώ και πέρα; Κανείς δεν θέλει να κάνει ακραία επιθετική κίνηση, κατανοώντας πως για τα ποσοστά της μια διάσπαση φέρνει υπαρξιακούς κινδύνους. Αυτό που ξετυλίγεται δεν είναι καν ένα αργό, αλλά σταθερό έργο επιστροφής βουλευτών στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ. Παραδοσιακά για την Αριστερά, οι δύο πλευρές παλεύουν να κερδίσουν τα ηνία του κόμματος – τα στελέχη μέσω των αποφάσεων των οργάνων, οι βουλευτές εξετάζοντας την πιθανότητα δημοψηφίσματος στη βάση, το οποίο προβλέπεται καταστατικά. Περιμένοντας, παράλληλα, τα πραγματικά δεδομένα που θα υπάρχουν, για όλους, στο τέλος του μήνα.
Παράδειγμα
Στη χθεσινή εκδήλωση του πασοκικού Ινστιτούτου In Social, σε συνεργασία με το FES, για τους «μεγάλους απόντες», διαπιστώθηκε πως οι περισσότεροι βουλευτές στην ελληνική Βουλή είναι άνδρες άνω των 60. «Υπάρχει πρόοδος, αλλά όχι αντιπροσώπευση» ανέφερε η υποψήφια διδάκτωρ Τζένη Μαυροπούλου για τις γυναικείες παρουσίες. Σωστή η διαπίστωση, προφανώς, σωστή και η διερεύνηση των αιτιών. Καμιά φορά, όμως, τα πολιτικά κόμματα πρέπει να ηγούνται και διά του παραδείγματος. Και σε αυτό, και στην αξιωματική αντιπολίτευση και αλλού, τις μετράμε στα δάχτυλα τις γυναίκες σε θέσεις ευθύνης – και στη Βουλή και στον κομματικό μηχανισμό. Του ενός χεριού.
Απορία
Κάνουν οι δήμοι απεργίες; Φαίνεται πως κάνουν, στις 19 Δεκεμβρίου.
