Βίντεο με τον Τσίπρα να απαγγέλλει Τσίπρα. Βίντεο με τις εκτυπωτικές μηχανές να «δουλεύουν στο φουλ». Βίντεο που διαφημίζει το podcast του. Podcast στο οποίο μιλάει για τον πνευματικό μόχθο πίσω από κάθε μια από τις 762 σελίδες, τα κίνητρα που τον ώθησαν να αναμετρηθεί με μια πολιτική του αυτοβιογραφία, την αγωνία του να δώσει κάτι «το οποίο να είναι πηγαίο, να είναι μια κατάθεση ψυχής, όχι να είναι απλά μια αφήγηση». Το μάρκετινγκ της τσιπρικής «Ιθάκης» είναι πιο μεθοδικό από το συνολικό rebranding της πολιτικής περσόνας του πρώτου αριστερού πρωθυπουργού. Το συγγραφικό του έργο είναι φυσικά μέρος του επαναλανσαρίσματός του. Ωστόσο, από τα μέχρι τώρα «τίζερ» του δεν προκύπτει ένας κεντροαριστερός, έμπειρος κι έτοιμος να μην επαναλάβει τα «επαναστατικά» λάθη του ριζοσπαστικού του παρελθόντος. Ούτε ένας ώριμος πολιτικός που υπέβαλε τον εαυτό του στη βάσανο της αυτοκριτικής προκειμένου να φτάσει στην αυτογνωσία, η οποία αποτελεί προϋπόθεση για να κατανοήσει κανείς τις μύχιες σκέψεις του εκλογικού σώματος. Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου προμοτάρει τη λυρική αυτοαναφορικότητα με την οποία γέμισε τις λευκές κόλλες. Και δεν κρύβει πως του αρέσει η προσφώνηση «συγγραφέας» – όπως είπε με το καλημέρα σας στο podcast.
Συγγραφέας
Είναι ο 34χρονος που ανέλαβε την ηγεσία του ΣΥΝ θέλοντας να κάνει μια «πράξη αναγκαία, όχι μόνο για μένα προσωπικά, αλλά και για μια γενιά ανθρώπων που έψαχνε φωνή». Είναι ο πρώην επικεφαλής κυβέρνησης που δεν καταθέτει τη μαρτυρία του στα πρακτικά του δημόσιου διαλόγου για να τον κρίνουν οι αναγνώστες, αλλά την πασπαλίζει με γλυκερές περιγραφές των συναισθημάτων του (σαν τους «κόμπους» στους οποίους έχει – sic – φτάσει πολλές φορές), ελπίζοντας να τους αλλάξει γνώμη. Εξού κι ενημέρωσε χθες τους ακροατές του πως «ήταν λίγο η Αντιγόνη απέναντι στον Κρέοντα». Είναι ο επίδοξος γραφιάς που διαβάζει φωναχτά το βιβλίο του γιατί νιώθει την «εσωτερική υποχρέωση» να επιμεληθεί – αν όχι να ξαναγράψει – τις πληροφορίες που έχουν δημοσιευθεί για εκείνον την τελευταία δεκαετία (και που, κατά δήλωσή του, το πόνημά του είναι «reload», αφού ξαναγέμισε τις μπαταρίες του αποτυπώνοντας στο χαρτί τη δική του αλήθεια). Είναι ο δημόσιος άνδρας που αναφέρει ότι δεν έπιασε την πένα «με το βλέμμα του συνταξιούχου» σαν τη Μέρκελ ή τον Ομπάμα. Ο Τσίπρας συγγραφέας φαίνεται πως θα είναι όπως ο Τσίπρας πολιτικός. Πιθανότατα δεν θα «υποχρεώσει» κανέναν να τον ξαναδιαβάσει γιατί η ουσία του είναι το περιτύλιγμα, όπως η πολιτική του ήταν το σύνθημα.
