Ο Jerskin Fendrix έδωσε στην Έμμα Στόουν ίσως την πιο χαρακτηριστική σκηνή silly dance που έχουμε δει στον σύγχρονο κινηματογράφο, στην ταινία «Poor Things».
Ο Γιώργος Λάνθιμος του έδωσε τις ελευθερίες που χρειαζόταν για να δημιουργήσει κάποια από τα ομορφότερα και πιο πρωτότυπα soundtracks. Και, όπως μας είπε, θα του λείψει ο Γιώργος Λάνθιμος, ο μοναδικός σκηνοθέτης με τον οποίο ήθελε να συνεργαστεί, τώρα που θα κάνει το διάλειμμα του από τη σκηνοθεσία.
Τους συναντήσαμε και τους δύο διαδικτυακά με αφορμή την κυκλοφορία της νέας ταινία «Βουγονία» και είμαστε πλέον σίγουροι ότι, αν και απαισιόδοξοι για την ανθρωπότητα, θα συνεχίσουν μέσα από τις ελευθερίες που διεκδίκησαν, να υποστηρίζουν το καλλιτεχνικό τους όραμα.
-Χωρίς να προδώσω στοιχεία της σεναριακής εξέλιξης, πρέπει να πω ότι αυτή η ταινία είναι, με έναν ξεκαρδιστικό τρόπο, απαισιόδοξη για το μέλλον της ανθρωπότητας. Θα ήθελα τη γνώμη σας. Υπάρχει ελπίδα για το ανθρώπινο είδος; Και αν έχουμε μάθει τίποτα από τα λάθη μας;
Γιώργος Λάνθιμος
-Απάντα εσύ πρώτος.
Jerskin Fendrix
– Αν έχουμε μάθει κάτι από τα λάθη μας; Ε, όχι, νομίζω πως η ανθρωπότητα φαίνεται να έχει μια πολύ επιλεκτική, βραχυπρόθεσμη μνήμη. Ή ίσως, ξέρετε, οι κύκλοι που περνάμε είναι κάπως έμφυτοι. Δεν είμαι ιδιαίτερα καταρτισμένος ιστορικά ή ανθρωπολογικά, αλλά φαίνεται πως μόλις πούμε «αυτό δεν πρέπει να το ξανακάνουμε», πολύ γρήγορα το ξεχνάμε και το ξανακάνουμε. Ξέρετε, υπάρχει εκείνο το εδάφιο στη Βίβλο για τον σκύλο που επιστρέφει στον εμετό του. Και νομίζω πως αυτό είναι αρκετά αποκαλυπτικό.
– Πολύ ωμό, αλλά θα συμπληρώσω ότι εκφράζει τέλεια το νόημα. Εσύ, Γιώργο τί πιστεύεις;
– Ναι, συμφωνώ. Νομίζω ότι το κλισέ πως «η ιστορία επαναλαμβάνεται» είναι δυστυχώς απολύτως αληθινό. Η ανθρωπότητα φαίνεται να επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη ξανά και ξανά. Και όχι μόνο αυτό! Όσο περισσότερο προοδεύουμε, τεχνολογικά κυρίως, τόσο περισσότερο αυξάνεται ο κίνδυνος να επαναλάβουμε κάτι που θα έχει πολύ μεγαλύτερες συνέπειες στο μέλλον μας.
– Επιτρέψτε μου να πω ότι ο τρόπος συνεργασίας σας με τον Γιώργο δεν είναι ιδιαίτερα συνηθισμένος. Γιατί, γενικά, εσείς γράφετε τη μουσική εκ των προτέρων, εκείνος εμπνέεται από αυτή και μετά την ενσωματώνει στην ταινία. [Διορθώστε με αν κάνω λάθος]. Να ρωτήσω αν αυτός ο τρόπος δουλειάς λειτουργεί για εσάς σαν μια μορφή απελευθέρωσης;
Jerskin Fendrix
– Ναι. Δηλαδή, ο Γιώργος είναι ο μόνος σκηνοθέτης με τον οποίο έχω συνεργαστεί ή με τον οποίο θα ήθελα ποτέ να συνεργαστώ. Προφανώς αυτό συμβαίνει και το εννοώ.
Γιώργος Λάνθιμος
– Αναρωτιέμαι, τώρα που θα κάνω ένα διάλειμμα, εσύ τι θα κάνεις;
Jerskin Fendrix
– Ότι το δηλώνεις, δε σημαίνει ότι θα το κάνεις.
– Θα κάνεις όντως ένα διάλειμμα από τη σκηνοθεσία;
Jerskin Fendrix
– Όντως θα κάνεις;
Γιώργος Λάνθιμος
– Οποσδήποτε! Άντε τώρα συνέχισε.
Jerskin Fendrix
– Ο Γιώργος θέλει απελπισμένα διάλειμμα. Δεν έχει σταματήσει να δουλεύει εδώ και αρκετό καιρό.
Ξέρεις, είναι σαν όταν προσπαθείς να μεγαλώσεις ένα καρπούζι μέσα σε κύβο. Δεν θέλεις να περιορίσεις τη δομή του με τόσους περιορισμούς.
Και τόσο συχνά, όταν γράφεις μουσική για διαφημίσεις ή για ταινίες, σου λένε: «Α, πρέπει να είναι αυτό το απίστευτα συγκινητικό, συναισθηματικό κομμάτι, και πρέπει να διαρκεί ακριβώς 22 δευτερόλεπτα. Στα 10 δευτερόλεπτα να φτάνει στο αποκορύφωμα του, μετά στα 7 να πέφτει πάλι, και μετά να υπάρχει μια ολοκληρωτική κορύφωση». Και, δηλαδή, εγώ δεν είμαι τόσο καλός στη σύνθεση ώστε να δουλεύω μέσα σε τέτοιους περιορισμούς. Το να έχεις τόσο χρόνο και χώρο, χωρίς «εποπτεία ενηλίκου», ώστε να δημιουργήσεις πιο εκτεταμένες, ολοκληρωμένες μουσικές ερμηνείες, είναι κάτι που στη συνέχεια μπορεί πολύ πιο εύκολα να «κοπεί» και να τοποθετηθεί όπου χρειάζεται στην ταινία. Το βρίσκω τον καλύτερο δυνατό τρόπο να δουλεύεις. Και πιστεύω ότι είναι μεγάλη τύχη να υπάρχει αυτή η μορφή συνεργασίας μέσα στη βιομηχανία. Αυτός είναι και ο λόγος που μια μακρόχρονη σχέση με τον σκηνοθέτη βοηθάει τόσο πολύ· μου δίνει χρόνια, αντί για εβδομάδες, για να δουλέψω πάνω σε κάτι τέτοιο. Και, ναι, είμαι πραγματικά πολύ αργός δημιουργός.
Γιώργος Λάνθιμος
– Ναι, μπορώ να το επιβεβαιώσω αυτό. Ναι.
-Γιώργο ό,τι έχεις καταφέρει, το έχεις καταφέρει πραγματικά μόνος σου, χωρίς καμία υποστήριξη, ιδιαίτερα στα πρώτα στάδια, (πάντα φυσικά με τους συνεργάτες σου). Θα ήθελα να γνωρίζω το κατά πόσο αντιλαμβάνεσαι με θετικό ή αρνητικό πρόσημο τους ανθρώπους που όταν παίρνεις μια υποψηφιότητα -που ελπίζω να πάρεις και για αυτή την ταινία-, βγαίνουν έξω και μιλάνε για τον σπουδαίο Έλληνα που τιμά την πατρίδα του.
– Νομίζω ότι είναι όπως όλα τα πράγματα, ότι ένα κομμάτι από αυτό είναι αληθινό και ειλικρινές και ένα κομμάτι ίσως περιέχει κάποια υποκρισία. Αλλά δεν πολύ-σκέφτομαι αυτό το κομμάτι. Νιώθω πολύ τυχερός που μπορώ να κάνω αυτό που κάνω με πλήρη δημιουργική ελευθερία, ό, τι κι αν σημαίνει αυτό, σχετικά με την επιτυχία ή την αποτυχία. Οπότε σε αυτό περισσότερο συγκεντρώνομαι, παρά στο, you know. -[Τί είπα;] You Know; Δεν ήταν πολύ ελληνικό αυτό·- παρά το τι αντίκτυπο θα έχει υπό την έννοια της καθιέρωσης κάποιων βραβείων ή υποψηφιοτήτων κτλ.
Τί είναι λοιπόν η «Βουγονία» και πως συνδέεται με την ταινία του Γιώργου Λάνθιμου;
Η λέξη «Βουγονία» (στα αγγλικά Bugonia) είναι ένας αρχαίος όρος που προέρχεται από τη λατινική λέξη bugonia, η οποία με τη σειρά της προέρχεται από τις λέξεις bos (βους = βόδι) και -gonia (γέννηση, γένεση). Η Βουγονία αναφέρεται σε έναν παλαιό αγροτικό μύθο, που απαντά ήδη από τα ελληνιστικά και ρωμαϊκά χρόνια, σύμφωνα με τον οποίο: Οι μέλισσες μπορούσαν να γεννηθούν αυθόρμητα από το σώμα ενός νεκρού ταύρου. Η ιδέα αυτή είχε ιεροτελεστικό χαρακτήρα. Σε κάποιες παραδόσεις (π.χ. στον Βιργίλιο, Γεωργικά IV, 281–314), ένας ιερέας ή αγρότης σκότωνε έναν ταύρο και άφηνε το σώμα του σε κλειστό χώρο· από το σάπιο σώμα, μετά από καιρό, ξεπηδούσαν σμήνη μελισσών. Η βουγονία, λοιπόν, συμβόλιζε αναγέννηση, μεταμόρφωση και ζωή που γεννιέται από τον θάνατο.
Τώρα πως συνδέεται όλο αυτό με τη νέα ταινία «Βουγονία» η οποία με τη σειρά της βασίζεται στην κορεατική ταινία «Save The Green Planet»; Ας πούμε ότι κάποιοι από τους χαρατήρες περνούν από μια διαδικασία «αναγέννησης» μέσα από τον θάνατο, τη σήψη και την καταστροφή. Η Βουγονία λειτουργεί ως μεταφορά για τη δημιουργία νέας ζωής ή ιδεολογίας μέσα από τα ερείπια της παλιάς. Γίνεται σύμβολο κυκλικότητας της ζωής – από θάνατο προέρχεται ζωή, από το σάπιο γεννιέται κάτι αγνό (όπως οι μέλισσες, σύμβολο κοινότητας και καθαρότητας).
www.ertnews.gr
