Η υπόθεση του κλεισίματος υποκαταστημάτων των ΕΛΤΑ συμπυκνώνει όλο τον προβληματικό τρόπο λειτουργίας, όχι μόνο ενός δημόσιου οργανισμού, αλλά και του πολιτικού συστήματος, των media, της χώρας. Τα οικονομικά στοιχεία των Ελληνικών Ταχυδρομείων ζαλίζουν. Τεράστιες ζημιές εκατομμυρίων, με μεγαλύτερη κρίση το 2018, όταν με απόφαση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, τα ΕΛΤΑ μεταφέρθηκαν στην κυριότητα του Υπερταμείου, το οποίο είναι 100% μέτοχος, με αποτέλεσμα η εκάστοτε κυβέρνηση να μην έχει δυνατότητα παρέμβασης. Ηδη όμως από το 2013, η απελευθέρωση της αγοράς κατέστησε απαγορευτική την κρατική χρηματοδότηση, διότι αυτό θα νόθευε τον ανταγωνισμό.
Η αιφνιδιαστική ανακοίνωση για το κλείσιμο υποκαταστημάτων, μόνο… αιφνιδιαστική δεν ήταν για όποιον γνώριζε τα οικονομικά του οργανισμού, ο οποίος σε λίγο δεν θα είχε να πληρώσει τους μισθούς των 3.000 μόνιμων υπαλλήλων και 1.500 με συμβάσεις έργου. Αυτή τη στιγμή λιγότερο από το 10% των συνολικών εσόδων συνδέεται με τη λειτουργία των φυσικών καταστημάτων.
Οι αριθμοί είναι ενδεικτικοί: Τα ΕΛΤΑ στη Θουρία Μεσσηνίας έχουν 5.000 ευρώ έσοδα και 72.000 ευρώ έξοδα, στις Ράχες Ικαρίας 6.000 ευρώ έσοδα 103 χιλιάδες έξοδα, το υποκατάστημα στα Πράμαντα Ιωαννίνων 7.500 ευρώ έσοδα και 70 χιλιάδες έξοδα, ενώ στο Αιτωλικό Αιτωλοακαρνανίας το υποκατάστημα έχει 7,9 χιλιάδες έσοδα και 102 χιλιάδες έξοδα. Δεν νομίζω ότι υπάρχει νοήμων πολίτης που δεν αντιλαμβάνεται ότι θα έπρεπε να υπάρξει σχέδιο εξυγίανσης με μείωση των υποκαταστημάτων. Από την άλλη ίσως δεν θα μπορούσε να υπάρξει χειρότερος επικοινωνιακά τρόπος από αυτόν που επελέγη για να καταστεί το πρόβλημα σαφές. Σε κάθε περίπτωση πιο εντυπωσιακή ήταν η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα με απόφαση του οποίου τα ΕΛΤΑ έφυγαν από την κυριότητα της κυβέρνησης και πέρασαν στο Υπερταμείο εξεμάνη: «Η κυβέρνηση πρέπει να απαιτήσει αναστολή της απόφασης για κλείσιμο καταστημάτων».
Εξίσου θεαματική ήταν η στάση απογοητευμένων (για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) γαλάζιων βουλευτών, για τους οποίους η υπόθεση αποτέλεσε τέλεια αφορμή για να υποδαυλίσουν την εσωκομματική ένταση. Από κοντά εμείς οι δημοσιογράφοι. Αν κανείς παρατηρούσε κάποια ρεπορτάζ, έβλεπε δηλώσεις «σε απόγνωση οι ηλικιωμένοι που δεν θα μπορούν να λαμβάνουν τη σύνταξή τους». Μικρή λεπτομέρεια φαίνεται ότι αποτέλεσε η ρητή διαβεβαίωση πως «είτε με τους ταχυδρόμους οι οποίοι θα πηγαίνουν πόρτα πόρτα, είτε με σημεία εξυπηρέτησης κανένας πολίτης δεν θα μείνει χωρίς εξυπηρέτηση, κανένας συνταξιούχος χωρίς σύνταξη, κανένας εργαζόμενος δεν θα χάσει τη δουλειά του. Οι ταχυδρόμοι θα πραγματοποιούν πληρωμές, εισπράξεις, αποστολές και παραδόσεις απευθείας στον χώρο του πολίτη ενώ ιδιαίτερη μέριμνα θα δοθεί σε συνταξιούχους και κατοίκους απομακρυσμένων περιοχών, που θα συνεχίσουν να εξυπηρετούνται με φυσική παρουσία ταχυδρόμου».
Ακόμα και αν υπήρχε στο ρεπορτάζ η διαβεβαίωση αυτή, χανόταν ανάμεσα σε ένα κρεσέντο λαϊκισμού, άγνοιας, κάποιες φορές συνειδητής παραπληροφόρησης. Είναι γνωστό άλλωστε ότι ο καταγγελτικός λόγος φέρνει νούμερα και η αλήθεια δεν είναι ικανή να χαλάσει μία ωραία ιστορία. Η υπόθεση αποτέλεσε ταυτοχρόνως αφορμή και για την επαναβεβαίωση της διαφορετικής αντίληψης που υπάρχει για τα δικαιώματα ενός εργαζόμενου στον ιδιωτικό και ενός στον δημόσιο τομέα. Μετά την ανακοίνωση πως κανένας υπάλληλος δεν απολύεται, ακόμα κι αν κλείσει το υποκατάστημα όπου εργάζεται, ήρθε η γκρίνια πως μπορεί να μετακινηθεί σε υποκατάστημα που να μην τον βολεύει σε σχέση με τη διεύθυνση του σπιτιού του.
Το σίγουρο είναι ότι και στην περίπτωση των ΕΛΤΑ έγιναν όλα από όλους λάθος. Μία καταστροφική επικοινωνιακή διαχείριση, από ένα πολιτικό σύστημα κατώτερο των περιστάσεων, σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχούν η ψηφοθηρία, η δημαγωγία και ο λαϊκισμός. Και κυρίως η απουσία βιώσιμου σχεδιασμού και ρεαλιστικών λύσεων.
