Το τελευταίο διάστημα διακινούνται από ορισμένες πλευρές απόψεις που επαναφέρουν, με ανεξήγητη επιμονή, το υποτιθέμενο ενδεχόμενο κυβερνητικής συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ με τη Νέα Δημοκρατία. Συνοδεύονται, μάλιστα, από αιτήματα να λάβει το επερχόμενο συνέδριο του Κινήματος ρητή απόφαση αποκλεισμού ενός τέτοιου σεναρίου, επειδή – υποτίθεται – υπάρχουν στελέχη που «συνομιλούν» ή «συγγενεύουν» πολιτικά με τη δεξιά παράταξη.
Ομως ουδείς έχει κατονομάσει ποια είναι αυτά τα στελέχη, ούτε έχει προσκομίσει την παραμικρή έστω ένδειξη που να θεμελιώνει έναν τέτοιο ισχυρισμό. Οι γενικόλογοι υπαινιγμοί δεν συνιστούν πολιτική πράξη, απλά διαβρώνουν την εμπιστοσύνη. Και το κυριότερο: κανένα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ δεν έχει θέσει, άμεσα ή έμμεσα, θέμα συνεργασίας με τη ΝΔ. Αντιθέτως, πλειστάκις και επισήμως έχει διατυπωθεί η θέση ότι η Νέα Δημοκρατία αποτελεί τον κύριο πολιτικό και ιδεολογικό αντίπαλο του ΠΑΣΟΚ, καθώς εκφράζει ένα διαφορετικό αξιακό πρότυπο για την οικονομία και την κοινωνία.
Αν υπήρχαν πράγματι δηλώσεις ή ενέργειες που έθεταν υπό αμφισβήτηση αυτή τη γραμμή, θα ήταν εύλογο – θα έλεγα, επιβεβλημένο – να τεθούν στο συνέδριο. Ομως η αναπαραγωγή ενός ανύπαρκτου ζητήματος δημιουργεί μόνο θόρυβο και καλλιεργεί καχυποψία, αφήνοντας να αιωρείται η ψευδής εντύπωση ότι «κάτι συμβαίνει». Ετσι, αντί να ενώνει, διχάζει. Αντί να ενισχύει τη συνολική προσπάθεια και την αυτοπεποίθηση, την υπονομεύει.
Ορθώς λέγεται ότι συνιστά τουλάχιστον πολιτική αφέλεια να συζητά κανείς για συνεργασίες προεκλογικά, πριν αποτυπωθεί η λαϊκή βούληση και εν αγνοία των τότε συνθηκών, εγχωρίως ή διεθνώς.
Ομως, εν προκειμένω, υφίσταται και ένα ζήτημα πολιτικής ηθικής που ακυρώνει τέτοια ευφάνταστα σενάρια. Ενα κόμμα που θέλει να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας, δεν μπορεί να συγκυβερνήσει με μία παράταξη που έχει βυθιστεί στα σκάνδαλα, στη συγκάλυψη και στην ατιμωρησία – από το έγκλημα των Τεμπών μέχρι το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Δεν είναι μόνο θέμα ιδεολογικής ασυμβατότητας. Είναι, επιπλέον, θέμα πολιτικής αξιοπιστίας και σεβασμού προς τους πολίτες.
Το οξυγόνο της πολιτικής είναι η ποιότητα των ιδεών και η καθαρότητα στον τρόπο διατύπωσής τους. Ιδίως σήμερα όπου βιώνουμε μία κρίση αξιοπιστίας, αυτό ισχύει διπλά για ένα Κίνημα που φιλοδοξεί να ανατάξει τη χώρα. Εάν, λοιπόν, υπάρχει κάτι να ειπωθεί, ας ειπωθεί. Αλλά καθαρά και ευθέως, όχι με υπαινιγμούς.
Στην αντίθετη περίπτωση, η τακτική να επινοεί κανείς πολιτικές κατασκευές και κατόπιν να τις αντικρούει, είναι – κατ’ ελάχιστον – προβληματική. Δημιουργεί σύγχυση, εγείρει ερωτήματα για τα κίνητρά της ενώ, στην καλύτερη περίπτωση, αποπνέει πολιτική αμηχανία.
Το ΠΑΣΟΚ δεν χρειάζεται να δεσμευθεί για το αυτονόητο. Η θέση του απέναντι στη ΝΔ είναι καθαρή και σταθερή. Εκείνο που χρειάζεται είναι να κοιτάξει μπροστά. Να ισχυροποιήσει τον προγραμματικό, φιλολαϊκό του λόγο. Να ξανασυναντηθεί με την κοινωνία. Η αναγέννησή του δεν θα έρθει μέσα από τις σκιές φανταστικών συνεργασιών. Είναι η δύναμη της πολιτικής του ταυτότητας και μόνο, εκείνο που θα πείσει ξανά τους πολίτες να πιστέψουν σε αυτό.
