Στο δελτίο Τύπου για το υπό έκδοση αυτοβιογραφικό βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα, διαβάζουμε τα εξής: «Ο Αλέξης Τσίπρας καταγράφει με μοναδική δύναμη τα γεγονότα που συγκλόνισαν την Ελλάδα, αλλά και την Ευρώπη, το 2015-2019. Η ωμότητα των δανειστών, τα σχέδια έξωσης της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ενωση, οι κλειστές τράπεζες (σ.σ.: αυτές, ως γνωστόν, έκλεισαν μόνες τους…), το δημοψήφισμα, οι συναντήσεις με ξένους ηγέτες […] οι αντιδράσεις της τότε αντιπολίτευσης, οι αγωνιώδεις προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης να απελευθερώσει τη χώρα από το σπιράλ των μνημονίων». Σε άλλο σημείο του δελτίου, διαβάζουμε: «Ενα συναρπαστικό, με δυο λόγια, αφήγημα, στα 11+1 κεφάλαια του οποίου, ο αναγνώστης θα αντικρίσει την αλήθεια, τεκμηριωμένη με ντοκουμέντα, πρακτικά συνεδριάσεων και δραματικούς διαλόγους με όλους τους ηγέτες της εποχής και θα κατανοήσει τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του Αλέξη Τσίπρα τότε, αλλά και την κριτική ματιά του σήμερα, για την περίοδο εκείνη».
Το ερώτημα που θέλω να θέσω, ως προβληματισμό, έχει ως εξής: Ποιος έδωσε στη δημοσιότητα το δελτίου Τύπου, ο εκδοτικός οίκος ή μήπως το ινστιτούτο του πρώην πρωθυπουργού; Γιατί ο ενθουσιώδης, ο σχεδόν λατρευτικός τόνος ξενίζει για δελτίο Τύπου εκδοτικού οίκου, όσο και αν χαίρεται την αναμφισβήτητη επιτυχία του – γιατί, δεν υπάρχει αμφιβολία, θα είναι εκδοτική επιτυχία. Φυσικά, κανείς δεν απαγορεύει σε οποιονδήποτε εκδοτικό οίκο να ενστερνίζεται τις θέσεις που εκφράζει ένα βιβλίο που το εκδίδει. Αλίμονο! It’s a free country, που λένε οι Αμερικανοί.
Μία ακόμη απορία, θα μου τη συγχωρήσετε ελπίζω, αλλά δεν κρατιέμαι: Αυτό το ωραίο κείμενο, από το οποίο παρέθεσα αποσπάσματα παραπάνω, το έγραψε ο Νίκος Μαραντζίδης ή μήπως η κυρία Ολγα Γεροβασίλη; Πολύ θα ήθελα να γνωρίζω…
Για τον τίτλο του πονήματος, τέλος, πρέπει να παραδεχθώ ότι είναι έξυπνος και ευρηματικός. Ταυτίζει τον Τσίπρα με τον Οδυσσέα, που είναι πανούργος, επινοητικός, καταφερτζής κ.λπ. Γιατί, ποιος είναι ο σκοπός του Οδυσσέα; Ολοι το ξέρουν, να επιστρέψει στην Ιθάκη. Ταυτίζεται μάλιστα με τον Οδυσσέα, αποφεύγοντας να αναφέρει την Οδύσσεια, που βεβαίως είναι γεμάτη από συμφορές και τρομάρες. Οδυσσέας μεν, χωρίς Οδύσσεια δε! Αυτή την παραλείπουμε, έχει αρνητικό vibe. Εξυπνο, δεν μπορώ να πω. Από την άλλη, αν είχα καταγωγή από την Ιθάκη, τώρα θα ήμουν έξαλλος…
ΧΥΜΑ
Αν ευσταθούν τα όσα αποκάλυψε ο επικοινωνιολόγος Νίκος Καραχάλιος για τις προθέσεις της κυρίας Μαρίας Καρυστιανού να ιδρύσει κόμμα, για τις μεταξύ τους συναντήσεις και τις διεργασίες που υποτίθεται ότι έχουν ήδη ξεκινήσει, τότε το κατεστημένο δεν πρέπει να ανησυχεί καθόλου. Αν πράγματι η κ. Καρυστιανού έχει αναθέσει στον κ. Καραχάλιο να της στήσει το κόμμα, τότε έχει ψωνίσει από σβέρκο. Κρίνοντας επίσης από τον λυρισμό των αερολογιών του κ. Καραχάλιου, δεν νομίζω ότι θα πρέπει να το ονομάσουν «Κύμα», αλλά «Χύμα». Το γεγονός ότι η κ. Καρυστιανού είχε διαψεύσει σε προγενέστερο χρόνο τις φήμες για συνεργασία με τον κ. Καραχάλιο και την πλατφόρμα του, ουδόλως επτόησε τον καλό επικοινωνιολόγο, ο οποίος απέδωσε τη διάψευση στο ότι η κ. Καρυστιανού είναι πολύ συναισθηματική και, γι’ αυτό, όταν «ένιωσε τη δύναμη του κύματος και κάπου αιφνιδιάστηκε». Ο,τι και αν σημαίνει αυτό, δεν παύει να είναι ένα λίαν κολακευτικό το σχόλιο για την κ. Καρυστιανού, είμαι βέβαιος ότι θα το εκτιμήσει!
ΠΡΟΑΓΩΓΗ ΤΩΡΑ!
Τι; Διαβάζω σωστά στο χθεσινό πρωτοσέλιδο των «ΝΕΩΝ»; Το Βατικανό, λέει, «ακυρώνει» την Παναγία. Την Παναγία μας; Τη δική τους Παναγία! Από τη δική μας, κάτω τις χερούκλες σου, κύριε Πάπα! Ακούς εκεί… Οχι, η δική μας παραμένει πάντα Υποστράτηγος Πεζικού (ΠΖ), όπως την έχρισε ο Πάνος Καμμένος. Θα έλεγα μάλιστα ότι καλό θα ήταν ο σημερινός υπουργός Εθνικής Αμυνας, κ. Δένδιας, να την προαγάγει σε Αντιστράτηγο ΠΖ! Καιρός είναι, κύριε υπουργέ! Δέκα χρόνια έμεινε στον βαθμό της υποστρατήγου. Οι κακοπροαίρετοι μπορεί να αρχίσουν να μιλάνε για υφέρποντα σεξισμό στο υπουργείο. Αν όμως ο κ. Δένδιας εγκρίνει την προαγωγή, και ο ίδιος θα ενισχύσει τη δημοτικότητά του (αν και αυτό δεν τον απασχολεί καθόλου, όπως όλοι έχουμε καταλάβει…) και θα έχουμε δώσει την κατάλληλη απάντηση στους Φράγκους. Μην ξεχνάμε άλλωστε το 1204. Μόλις οκτακόσια είκοσι ένα χρόνια πέρασαν από τότε! Ούτε καν χίλια. Ετσι ξεχνιούνται αυτά;
