Για όποιον γνωρίζει την πραγματικότητα των πανεπιστημίων, ένα από τα ζητήματα με τα οποία αναμετριούνται οι διδάσκοντες είναι να εξασφαλίσουν τις 13 εβδομάδες μαθημάτων. Γιατί σε μια προσπάθεια να αυξηθεί το «κόστος» των φοιτητικών κινητοποιήσεων, σταδιακά αυξήθηκε ο υποχρεωτικός ελάχιστος αριθμός εβδομάδων διδασκαλίας κάθε μαθήματος.
Επειδή υπάρχουν και αργίες, γίνεται αναπόφευκτη η καταφυγή σε αναπληρώσεις ώστε οι εβδομάδες να καλύπτονται. Και προφανώς αυτό σημαίνει και προσπάθεια για έγκαιρη έναρξη των μαθημάτων αμέσως μετά τις εξεταστικές περιόδους του Σεπτεμβρίου και του Φεβρουαρίου.
Εάν κανείς τα αναλογιστεί αυτά, δεν μπορεί παρά να αισθανθεί ότι στην περίπτωση των άρτι νομιμοποιηθέντων ιδιωτικών ΑΕΙ έχουμε μια προνομιακή μεταχείριση.
Αρκεί να σκεφτούμε ότι θα ξεκινήσουν τα μαθήματά τους τον Νοέμβρη, κάτι που παρουσιάζεται μάλιστα και ως περίπου φυσιολογικό, παρότι αυτό σημαίνει ήδη την απώλεια ενός ολόκληρου μήνα μαθημάτων.
Εάν κάτι τέτοιο συνέβαινε σε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο και μάλιστα εξαιτίας φοιτητικών καταλήψεων, είμαι βέβαιος ότι θα ήταν πολλές οι φωνές που θα απαιτούσαν να χαθεί το εξάμηνο προς παραδειγματισμό των φοιτητών που πρέπει να μάθουν ότι το να αγωνίζονται έχει κόστος.
Όμως, σε ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο, είναι τόσο για τα ίδια τα «ιδρύματα» όσο – και κυρίως – για τους απολογητές της κυβερνητικής πολιτικής άλλη μία μέρα της εβδομάδας…
Σαν να μην έφτανε αυτή η κάπως προκλητική ανοχή στην απώλεια εβδομάδων μαθημάτων των «μη κρατικών ΑΕΙ», έχουμε και το πρόβλημα ότι ακόμη αναμένεται η πιστοποίηση των προγραμμάτων σπουδών τους. Το σημείο αυτό κάθε άλλο παρά ασήμαντο είναι.
Υποτίθεται ότι η πιστοποίηση των προγραμμάτων σπουδών είναι η κατεξοχήν θεσμική διαδικασία που εξασφαλίζει ότι δεν έχουμε μια ασυδοσία της αγοράς και ότι όντως τα ιδιωτικά ιδρύματα προσφέρουν υψηλού επιπέδου πανεπιστημιακή μόρφωση.
Τώρα φαίνεται πως ακόμη και η πιστοποίηση αντιμετωπίζεται ως μια θεσμική παρωνυχίδα, εξού και οι θριαμβολογίες για την επικείμενη έναρξη των μαθημάτων στα ιδιωτικά ΑΕΙ, έστω και χωρίς πιστοποιημένα προγράμματα σπουδών.
Ούτε είναι τυχαία η αμηχανία σε σχέση με το ότι οι φοιτητές θα εισέρχονται σε αυτά τα ιδρύματα με αρκετά χαμηλότερη βαθμολογία σε σχέση με αυτή των δημόσιων πανεπιστημίων, επιβεβαιώνοντας ότι πλέον έχουμε δύο τρόπους εισαγωγής στην ανώτατη εκπαίδευση: έναν που απαιτεί κόπο, μελέτη και προσπάθεια και έναν που απαιτεί απλώς η οικογένεια να έχει την ανάλογη οικονομική άνεση.
Την ίδια ώρα η κλιμάκωση των διδάκτρων ανά ειδικότητα κάνει σαφές ότι κάποιες «σχολές» επενδύουν στην υψηλή ζήτηση και κάποιες απλώς στο να παρουσιαστούν εναλλακτική λύση ισοδύναμου κόστους ως προς τη φοίτηση σε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο της περιφέρειας.
Πράγμα που επιβεβαιώνει ότι η συγκεκριμένη ρύθμιση πρωτίστως έγινε για να ικανοποιηθεί ένα μέρος της κυβερνητικής εκλογικής βάσης που θα εκμεταλλευτεί την «ευκαιρία» και όχι για να αποκτήσει η χώρα την αναβαθμισμένη δημόσια εκπαίδευση που είναι αναγκαίος όρος και της κοινωνικής συνοχής και μιας δυναμικής οικονομικής ανάπτυξης.
