Το σημερινό αντάμωμα δεν θα είναι όπως το είχε φανταστεί εκείνος. Δεν θα ξεφαντώσουμε, όπως υποσχόμασταν, δεκαετίες τώρα, τραγουδώντας μαζί του εκείνο το μεθυστικό «Ας κρατήσουν οι χοροί» και επαναλαμβάνοντας με μια φωνή, ύστερα από δική του πάντα προτροπή, «Εθνική Ελλάδος γεια σου». Δεν θα χορέψουμε «χορούς κυκλωτικούς/ κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς».
Δεν θα μαγευτούμε από τις ιστορίες του, δεν θα γελάσουμε με τα καλαμπούρια του, δεν θα δακρύσουμε ακούγοντάς τον να αφηγείται πώς ο κότσυφας, από Σταύρος και κυρ Σταύρος και αφέντης τσουτσουλομύτης, έγινε «μόνο Σταύρος».
Γιατί ο νονός του κότσυφα μας άφησε μόνους. Ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο «τύπος με τα στρογγυλά γυαλιά, τις τιράντες, αργότερα το γενάκι», ο «Μπομπ Ντίλαν της Ελλάδας», έφυγε για πάντα την περασμένη Τρίτη λίγο πριν κλείσει τα 81 του χρόνια. Και σήμερα τον αποχαιρετάμε με την αγάπη, τον σεβασμό και την ευγνωμοσύνη που του αξίζουν.
Σκύβουμε το κεφάλι μπροστά στον τραγουδοποιό, τον τροβαδούρο και τον ποιητή, που ανακάτεψε μοντέρνους και παραδοσιακούς ρυθμούς, που έγραψε τρυφερούς, μαχητικούς, ερωτικούς και σατιρικούς στόχους, που άσκησε κοινωνική κριτική, που περπάτησε μαζί μας πάνω από μισό αιώνα χωρίς να φοβάται να κάνει αυτοκριτική, να προσαρμόζεται και να αλλάζει, γιατί μόνο οι φανατικοί παραμένουν στάσιμοι.
«Οταν ο κόσμος μας θα καίγεται/ όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται/ εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω/ τις μέρες τις παλιές», μας υποσχόταν πριν από εξήντα χρόνια ο Διονύσης από το εμβληματικό «Φορτηγό». Το «εκεί» ξέρουμε καλά ποιο είναι, το περιγράφει ο ίδιος στο τέλος του βιβλίου του με τίτλο «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα»: το μαγεμένο χωριό του Ολύμπου στο οποίο τον οδήγησε ο φορτηγατζής ο Τζώρτζης, όπου οι άνθρωποι κοιμούνται όλο τον χρόνο και ξυπνάνε μόνον λίγο πριν από τις γιορτές, κι επισκευάζουν τους δρόμους και τις στέγες, και κάνουν πρόβα τη χορωδία, κι ύστερα γιορτάζουν με όργανα, καμπάνες και πυροτεχνήματα. Εκεί πάνω θα τον ανταμώσουμε ξανά μια μέρα, καταλήγει, «να κοιμόμαστε και να κοιμόμαστε, και ένα εγερτήριο να έχουμε μονάχα, το σάλπισμα της γιορτής».
