Ζούμε στους καιρούς της βιασύνης. Όλα αλλάζουν, με ρυθμούς που δεν μπορούμε να αντέξουμε. Ο κόσμος είναι σαν να μην μπορεί να αποφασίσει την πορεία του. Ακολουθεί τυφλά μια «ανάπτυξη», η οποία ακόμα δεν γνωρίζουμε ποιον ωφελεί.
Χάνοντας τις βεβαιότητές τους οι άνθρωποι βαραίνουν, αποπροσανατολίζονται. Πολλοί, ακόμη και οι πολύ νέοι, νιώθουν μόνοι, και με μια αίσθηση ότι «ξεμένουν πίσω», μη μπορώντας να ενταχθούν σε μια κοινωνία που μετατρέπεται σε ένα τυχαίο «δίκτυο», συνδέσεων και αποσυνδέσεων.
Ωστόσο, η βιασύνη δεν μπορεί να είναι στάση ζωής· είναι μια φυγή προς τα εμπρός που αφήνει πίσω της ένα εσωτερικό κενό. Και αυτό το κενό βρίσκουν συχνά την ευκαιρία να γεμίσουν οι συναισθηματικές μας αγκυλώσεις: μια αόρατη ντροπή για το ποιοι υπήρξαμε, ποιες ανόητες αποφάσεις πήραμε ή δεν πήραμε, πόσες λάθος σχέσεις κάναμε, τι ευκαιρίες χάσαμε.
Αν μπορέσουμε να μετακινηθούμε από το «δεν έπρεπε να κάνω αυτό», στο «έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα με αυτά που ήξερα τότε», σίγουρα θα μπορέσουμε να ζήσουμε καλύτερα.
Πώς «έπρεπε» να είναι η ζωή
Όλοι έχουμε μια φαντασιακή εκδοχή της ζωής: την καριέρα που «έπρεπε» να έρθει, τη σχέση που «έπρεπε» να πετύχει, το χρονοδιάγραμμα που είχαμε σχεδιάσει.
Η προσκόλληση σε αυτές τις εναλλακτικές πραγματικότητες δεν φέρνει παρά μόνο στενοχώρια και ματαίωση.
Η ηρεμία έρχεται όταν επιλέγουμε να δεχτούμε την πραγματικότητα.
Η ενοχή που επαναλαμβάνεται μέσα μας
Η ενοχή έχει έναν σκοπό – μας διδάσκει την ενσυναίσθηση. Αλλά όταν ολοκληρώσει τη δουλειά της, χρειάζεται να φύγει.
Δεν μπορούμε να τιμωρούμε τον εαυτό μας, για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Για χρόνια κουβαλάμε ενοχές για στιγμές που δεν μας κάνουν περήφανους – λόγια που είπαμε, ανθρώπους που πληγώσαμε. Σταδιακά καταλαβαίνουμε ότι η ενοχή δεν μας βοηθά να αλλάξουμε· απλώς μας αλυσοδένει στο παρελθόν.
Οι παλιές έχθρες
Η πικρία είναι σαν να πίνουμε δηλητήριο και να περιμένουμε να αρρωστήσει ο άλλος. Συχνά κρατάμε τον θυμό γιατί μοιάζει με δύναμη. Στην πραγματικότητα όμως είναι παγίδα – δένει τη ζωή μας με ανθρώπους που είναι πολύ μακριά από εμάς.
Η συγχώρεση δεν σημαίνει αποδοχή. Σημαίνει απελευθέρωση.Συγχωρούμε όχι γιατί εκείνοι το αξίζουν, αλλά γιατί το αξίζουμε εμείς. Όταν αφήνουμε πίσω την πικρία, κερδίζουμε την ψυχική μας ελευθερία. Σταματάμε να οριζόμαστε από την πληγή και αρχίζουμε να καθοδηγούμαστε από την εμπειρία που μας έδωσε.
Η πεποίθηση ότι «είναι αργά για εμάς»
Όλοι κουβαλάμε μια θλίψη για τον χρόνο που νομίζουμε πως χάσαμε.
Ωστόσο, η ζωή δίνει ευκαιρίες να ξαναρχίσουμε.Κάθε περίοδος έχει τον δικό της ρυθμό. Γνωρίζουμε ανθρώπους που βρίσκουν την αγάπη στα πενήντα, τον σκοπό στα εξήντα, την επίγνωση ύστερα από πολλά χρόνια ταλαιπωρίας. Το ζήτημα δεν είναι πότε ανθίζουμε· το σημαντικό είναι ότι ανθίζουμε.
Δεν είμαστε πίσω. Είμαστε ακριβώς εκεί που χρειάζεται να είμαστε, για να πάρουμε τα μαθήματά μας, επιτέλους. Ας αφήσουμε τον φόβο ότι έχουμε αργήσει και ας εμπιστευτούμε τη ζωή.
Η προσκόλληση στο πρόβλημα
Συχνά, δεν θέλουμε να αποχωριστούμε τα προβλήματά μας, γιατί τα έχουμε κάνει κομμάτι της ταυτότητάς μας. Τα κουβαλάμε, λες και δεν θα ξέρουμε ποιοι είμαστε χωρίς αυτά.
«Μεγάλωσα χωρίς αγάπη» ή «Εμείς ήμασταν πάντα φτωχοί.» Ωστόσο, αυτή η εκδοχή είναι πολύ «λίγη» για να περιγράψει μια ολόκληρη ζωή.Η ελευθερία και η δύναμη, έρχεται όταν ξαναγράφουμε το αφήγημά μας – όχι στον ρόλο θύματος, αλλά συμμέτοχοι και διαμορφωτές της ζωής μας. Ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας: Ποιοι είμαστε πέρα από ό,τι μας πλήγωσε; Όταν σταματάμε να ταυτιζόμαστε με την πληγή τότε αρχίζουμε να ακολουθούμε την πορεία που ανοίγεται μπροστά μας.
Η ανάγκη να μάς εγκρίνουν όλοι
Χρειάστηκαν χρόνια για να το καταλάβουμε. Ζούσαμε αλλάζοντας πρόσωπο ανάλογα με το ποιον είχαμε απέναντί μας – προσπαθώντας να φανούμε αρεστοί, «τα καλά παιδιά». Και ήταν εξαντλητικό.
Σιγά-σιγά μάθαμε ότι δεν είναι στο χέρι μας το πως μας βλέπουν οι άλλοι· αυτό που μπορούμε να ορίσουμε είναι η παρουσία μας.Όταν σταματάμε να κυνηγάμε την έγκριση και την αποδοχή, αρχίζουμε να ζούμε σε αρμονία με τον εαυτό μας. Και εκεί βρίσκεται η αλήθεια – στην αυθεντικότητα, όχι στο βλέμμα των άλλων.
Οι κουβέντες που δεν κάναμε
Δεν είναι οι καυγάδες που μας εξαντλούν· είναι τα λόγια που ποτέ δεν είπαμε- οι σιωπές που κρατήσαμε. Η συγγνώμη που δεν βρήκε δρόμο. Το «ευχαριστώ» ή το «αντίο» που χάθηκαν πίσω από τον φόβο.
Καμιά φορά, η παρηγοριά μπορεί να κρύβεται στο να γράψουμε ένα γράμμα με αυτά που δεν τολμούμε να πουμε, και ας μην το στείλουμε ποτέ. Να αφήσουμε την αλήθεια μας να εκφραστεί, έστω κι αν μείνει μυστική και… να πάμε παρακάτω.
Η ψευδαίσθηση του ελέγχου
Πιστεύουμε πως ο έλεγχος θα μας χαρίσει ασφάλεια. Κι όμως, η περισσότερη αγωνία γεννιέται από την εμμονή σε αποτελέσματα που δεν εξαρτώνται από εμάς. Η αληθινή σύνδεση δεν βρίσκεται στον έλεγχο, αλλά στην εμπιστοσύνη.
Σύνδεση μπορεί να είναι το να αφεθούμε στη σοφία της ζωής. Όταν χαλαρώνουμε το κράτημα, ανακαλύπτουμε ότι πολλά πράγματα βρίσκουν τον δρόμο τους μόνα τους, αρκεί να σταματήσουμε να τα πιέζουμε.
Αγκιστρωμένοι στο παρελθόν
Το πιο δύσκολο που έχουμε να κάνουμε είναι να αφήσουμε πίσω το παρελθόν, γιατί συχνά φοβόμαστε ότι έτσι θα χάσουμε κάτι ζωτικό.Όμως το να αφήνουμε πίσω δεν σημαίνει ότι το ξεχνάμε ή ότι το διαγράφουμε. Σημαίνει ότι είναι μαζί μας αλλά είναι πιο ελαφρύ τώρα.
Δεν αποκοβόμαστε από το παρελθόν μας· το τιμούμε, το ευχαριστούμε για τα μαθήματά του και συνεχίζουμε την πορεία μας. Κάθε πρωί ξυπνάμε και αποφασίζουμε να μην φορτώσουμε στους ώμους μας ό,τι δεν μας χρησιμεύει πια. Κάποιες μέρες αυτή η απόφαση μοιάζει εύκολη, κάποιες άλλες είναι πιο δύσκολο.
Η ισορροπία δεν έρχεται όταν τελικά στη ζωή γίνουν όλα, όπως τα θέλουμε. Έρχεται όταν απελευθερωθούμε από την ανάγκη μας να είναι έτσι. Το να είμαστε καλά δεν σημαίνει ότι έχουμε θάψει βαθιά την τραυματική μας ιστορία· σημαίνει ότι μπορούμε να τη δεχτούμε ως μέρος της διαδρομής μας. Ο στόχος δεν είναι να ξεφύγουμε από το παρελθόν μας, αλλά να πάψουμε να ταυτιζόμαστε με αυτό. Δεν μπορούμε να αφήσουμε πίσω κάτι που μάς έχει καθορίσει. Το παρελθόν ήταν το μάθημα· η ζωή είναι η συνέχειά μας.
Σχετικό θέμα: Αυτοπροστασία: Η πρώτη μας άμυνα στη ζωή
www.ertnews.gr
