Η νέα σειρά “Murdaugh Murders: Death in the Family” φέρνει στο προσκήνιο μία από τις πιο σκοτεινές και σύνθετες υποθέσεις των τελευταίων ετών στην αμερικανική επικαιρότητα. Η ιστορία της οικογένειας Murdaugh, με τον πατέρα Alec στο επίκεντρο, ξεπερνά τα όρια μιας απλής αστυνομικής υπόθεσης και μετατρέπεται σε βαθιά ανθρώπινο, ψυχολογικό δράμα. Εξουσία, εξάρτηση, ψέμα και καθωσπρεπισμός πλέκονται σ’ ένα τοπίο όπου το φως της αλήθειας δυσκολεύεται να διαπεράσει τις οικογενειακές σκιές.
Στο ρόλο της Maggie Murdaugh, η Πατρίτσια Αρκέτ ερμηνεύει μια γυναίκα παγιδευμένη ανάμεσα στην αγάπη και την αυταπάτη, στην κοινωνική προσδοκία και τη σιωπηλή επίγνωση ενός ολέθριου ψεύδους. Μιλώντας για τον τρόπο που προσέγγισε τον χαρακτήρα, η Αρκέτ αποκαλύπτει πως η ερμηνεία της γεννήθηκε από μια βαθιά κατανόηση του πώς λειτουργούν οι παθολογικοί μηχανισμοί μέσα στις οικογένειες.
«Παρακολουθούσα την υπόθεση καθώς εξελισσόταν, τον έβλεπα να ψεύδεται και να προσπαθεί να καλύψει τα ίχνη του. Αυτή η κοινότητα επηρεάστηκε βαθιά. Ήταν ένας άνθρωπος που μπορούσε να δείξει αγάπη, να φροντίσει, αλλά και να εξαπατήσει με τον ίδιο ζήλο.» λέει η ηθοποιός.
Η σειρά, όπως σημειώνει η ίδια, δεν επιδιώκει να αναπαραστήσει απλώς ένα έγκλημα, αλλά να φωτίσει τους μηχανισμούς που γεννούν τέτοιες τραγωδίες. Ο Alec Murdaugh, ο πατέρας και σύζυγος που σκότωσε, έκλεψε, εξαπάτησε και τελικά κατέρρευσε κάτω από το βάρος των ίδιων του των ψεμάτων, γίνεται συμβολική φιγούρα μιας κοινωνίας που έχει μάθει να εξωραΐζει τη διαφθορά, ιδίως όταν προέρχεται «εκ των έσω».
«Κάποιος σαν κι αυτόν δεν παρουσιάζεται ποτέ ως ο «κακός» της ιστορίας. Είναι ζεστός άνθρωπος, δείχνει αγάπη, αλλά έχει ιστορικό απιστίας, […] δεν βάζει όρια με τα παιδιά του. Είναι το πρόσωπο μιας οικογένειας όπου η αγάπη και το ψέμα συνυπάρχουν.» συνεχίζει η Αρκέτ, επισημαίνοντας πως κάθε πράξη του ήρωα φέρει μέσα της το διπλό φορτίο της στοργής και της καταστροφής.
Η Πατρίτσια Αρκέτ, με την εμπειρία μιας καριέρας που έχει χτίσει πάνω σε ρόλους συναισθηματικής πολυπλοκότητας, προσεγγίζει τη Maggie με ενσυναίσθηση, αλλά και νηφαλιότητα. «Δεν ξέρω αν ήταν κοινωνιοπαθής ή ναρκισσίστρια. Δεν είμαι γιατρός για να βγάζω γνωματεύσεις. Υπάρχουν όμως επαναλαμβανόμενα μοτίβα σε αυτούς τους τύπους ανθρώπων όπως είναι παθολογικοί ψεύτες, χειριστικοί, που παίρνουν ευχαρίστηση από το να εξαπατούν.» εξηγεί. Στο βλέμμα της Αρκέτ, η υπόθεση Murdaugh δεν είναι μόνο μια ιστορία εγκλήματος, αλλά ένα ψυχογράφημα του αμερικανικού Νότου και της αδυσώπητης ανάγκης του να διατηρήσει το προσωπείο του.
Η ίδια δεν κρύβει πόσο την επηρέασε το προσωπικό της υπόβαθρο στην κατανόηση τέτοιων χαρακτήρων. «Ο πατέρας μου ήταν αλκοολικός. Ήμουν παιδί ενός αλκοολικού. Αυτά αφήνουν αποτυπώματα και μοτίβα συμπεριφοράς, τρόπους να επιβιώνεις μέσα από το χάος.» παραδέχεται. Μέσα από αυτή την εμπειρία, η ηθοποιός φαίνεται να έχει αναπτύξει μια σχεδόν ενστικτώδη ευαισθησία απέναντι στις αμφιθυμίες των ανθρώπινων σχέσεων. Η Maggie, όπως την περιγράφει, είναι μια γυναίκα που εξακολουθεί να αγαπά ακόμη κι όταν η πραγματικότητα έχει γίνει αγνώριστη.
«Στην αρχή της σειράς, είναι ακόμα ερωτευμένη μαζί του. Τον βλέπει ως τον νικητή της ζωής της, παρότι έχει πληγωθεί. Μένει, γιατί έτσι έμαθε, ότι ο γάμος είναι για πάντα, ότι πρέπει να στηρίζεις τον άντρα σου.»
Η Αρκέτ φωτίζει έτσι ένα βαθύτερο θέμα: την κοινωνική ανατροφή των γυναικών να υπομένουν, να προσαρμόζονται, να διατηρούν την εικόνα της συνοχής, ακόμα και όταν όλα γύρω τους καταρρέουν. «Δεν περιμένεις από κανέναν να είναι τέλειος, κι αρχίζεις να κάνεις δικαιολογίες: «είναι απλώς κουρασμένος, είναι στρεσαρισμένος». Αυτά υποστηρίζονται για αυτές τις σχέσεις. Το γκάζ-λάιτινγκ (σ.σ. η κατεύθυνση προς μια ανύπαρκτη αλήθεια με ειδικούς χειρισμούς συμπεριφοράς και λόγου)δεν δημιουργείται σε στιγμή, αποτελεί εργαλείο χρόνιας χειραγώγησης.» λέει χαρακτηριστικά.
Η σειρά αναδεικνύει επίσης τον κοινωνικό περίγυρο που επέτρεψε σε τέτοιες συμπεριφορές να ριζώσουν και να ανθίσουν. Ο Alec Murdaugh δεν ήταν ένας απλός άντρας: ήταν μέλος μιας δυναστείας νομικών, με επιρροή, χρήμα και πρόσβαση σε κάθε θεσμό της μικρής κοινότητας. «Υπήρχε μια αίσθηση δικαιώματος, μια γενεαλογική νοοτροπία ατιμωρησίας. Το αλκοόλ, ο πλούτος, η αίσθηση ότι «όλα μας ανήκουν», όλα αυτά ήταν διαγενεακά.» αναγνωρίζει η Αρκέτ. Το κοινωνικό σχόλιο εδώ είναι σαφές: η αδικία δεν προέρχεται μόνο από τα άτομα, αλλά και από τα συστήματα που τους θρέφουν.
Πίσω από τα σκηνικά του αμερικανικού Νότου και την επιφανειακή λάμψη των Murdaugh, η σειρά ξετυλίγει ένα ψυχολογικό θρίλερ για τη φύση της αλήθειας και της αυταπάτης. Για την Αρκέτ, το στοίχημα ήταν να αποδώσει την ανθρώπινη πλευρά μιας γυναίκας που, ενώ έζησε μέσα στην εξαπάτηση, κράτησε την πίστη της στον άνθρωπο που την κατέστρεψε. «Αυτή η γυναίκα βιντεοσκοπούσε τη ζωή της οικογένειάς της, ήταν πάντα στα παρασκήνια, στηρίζοντας. Δεν ήθελε τα φώτα πάνω της. Είναι ένας συγκεκριμένος τύπος γυναίκας, της οποίας η αξία μετριέται από την υποστήριξη που προσφέρει.» λέει, αποδίδοντας στη Maggie μια αθόρυβη, σχεδόν ιερική αξιοπρέπεια.
Η Αρκέτ, με την ώριμη ματιά της, δεν προσπαθεί να εξιδανικεύσει τη γυναίκα που ενσαρκώνει. Αντίθετα, αναδεικνύει τη σύγκρουση: το ότι κάποιος μπορεί να αγαπά ειλικρινά και ταυτόχρονα να είναι θύμα ενός ψέματος τόσο βαθιού, που να διαστρεβλώνει την ίδια του την ταυτότητα. «Όταν κάποιος αρχίζει να καταλαβαίνει ότι ο άνθρωπος του ίσως έχει διαταραχή προσωπικότητας, περνάει από σωματικές και συναισθηματικές αλλαγές. Ξυπνά, και αυτό το ξύπνημα πονάει.»
Η σειρά, ωστόσο, δεν είναι μόνο μια εσωτερική ψυχολογική μελέτη. Είναι και ένα σχόλιο πάνω στην αμερικανική κουλτούρα της επιτυχίας και της εικόνας. «Δεν νομίζω ότι είναι κάτι αποκλειστικά αμερικανικό, αλλά σίγουρα υπάρχει αυτή η ιδέα ότι πρέπει να είσαι επιτυχημένος, πλούσιος, να έχεις τα πάντα. Και ναι, αυτή η οικογένεια το είχε – και το πλήρωσε.» δηλώνει η Αρκέτ, με σαφή διάθεση αυτοκριτικής προς το σύστημα αξιών που γεννά και καταπίνει τέτοιες ιστορίες.
Το Murdaugh Murders: Death in the Family δεν είναι απλώς άλλη μία true-crime σειρά. Είναι μια ανατομία της κοινωνικής υποκρισίας και της ανθρώπινης αυταπάτης. Μέσα από την ερμηνεία της Πατρίτσια Αρκέτ, η τραγωδία αποκτά πρόσωπο: όχι το πρόσωπο του εγκληματία, αλλά εκείνο της γυναίκας που αγάπησε, εμπιστεύτηκε και προδόθηκε.
Η σειρά δείχνει ότι πίσω από κάθε τίτλο εφημερίδας, πίσω από κάθε τέλειο προάστιο, υπάρχει μια ψυχολογική σκηνή όπου το φως και το σκοτάδι παλεύουν αδιάκοπα. Η Αρκέτ το συνοψίζει με απλότητα: «Δεν υπάρχουν μόνο τα γεγονότα, υπάρχει το πώς κρύβονται τα γεγονότα, το πώς τα ανακαλύπτεις, και η αγάπη που επιμένει μέσα σε όλα αυτά.»
Σε μια εποχή που η τηλεόραση συχνά καταναλώνει το έγκλημα σαν θέαμα, η Αρκέτ υπενθυμίζει την ανθρωπιά πίσω από την τραγωδία. Η σειρά δεν ζητά απλώς να σοκάρει· ζητά να μας κάνει να αναγνωρίσουμε τα ψέματα που λέμε στους εαυτούς μας. Γιατί, όπως υπονοεί κάθε στιγμή της ερμηνείας της, το πιο επικίνδυνο ψέμα δεν είναι αυτό που ειπώθηκε από τον Murdaugh, είναι εκείνο που η κοινότητα, και κατ’ επέκταση όλοι μας, επέλεξε να πιστέψει.
www.ertnews.gr
