Ο Ντόναλντ Τραμπ έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του προκειμένου να γίνει το φαβορί για το φετινό Νόμπελ Ειρήνης. Ένα βραβείο για το οποίο τον έχουν προτείνει ή υποστηρίξει δημοσίως οι πρόεδροι της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν, ο πρωθυπουργός της Καμπότζης, ο υπουργός Εξωτερικών της Μάλτας, ο CEO της Pfizer, Άλμπερτ Μπουρλά και πολλοί ακόμη.
Ο ίδιος ισχυρίζεται πως μέχρι χθες είχε τελειώσει επτά πολέμους, μέσα σε έξι μήνες θητείας στον Λευκό Οίκο – στους οποίους τώρα θα προσθέσει και εκείνον στη Λωρίδα της Γάζας. Είναι κάτι, άλλωστε, που προσπάθησε πολύ και με κάθε μέσο.
Αρχικά, ετοίμασε τσάτρα-πάτρα ένα σχέδιο ειρήνευσης το οποίο ένας έμπειρος διπλωμάτης δεν θα δίσταζε να χαρακτηρίσει ως «κουρελόχαρτο», καθώς τα περισσότερα στάδιά του είναι απολύτως αόριστα και, κατά συνέπεια, βρίσκονται στον αέρα. Μόνο που αυτό δεν είχε ιδιαίτερη σημασία για τον Τραμπ.
Στη συνέχεια, το παρουσίασε στη Νέα Υόρκη στους ηγέτες των πιο σημαντικών αραβικών και μουσουλμανικών κρατών και τους ξεκαθάρισε ότι αποτελεί μονόδρομο και δεν έχουν να περιμένουν πολλά περισσότερα αν ήθελαν (και ήθελαν πολύ…) να απαλλαγούν από τον «βραχνά» του Παλαιστινιακού. Υποδεικνύοντάς τους ακριβώς τα βήματα που θα έπρεπε να κάνουν μετά την παρουσίασή του.
Αμέσως μετά, χρησιμοποιώντας ένα μείγμα πιέσεων και διπλωματίας, υποσχέσεων, εκβιασμών και απειλών, κατέστησε σαφές στον Νετανιάχου και την ηγεσία της Χαμάς ότι «ή αυτό ή τίποτα». Αφήνοντας να εννοηθεί ότι εάν δεν γινόταν δεκτό, θα τα έβγαζαν πέρα μόνοι τους και στα πεδία των μαχών και απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο.
Τίποτα δεν είναι όπως παλιά
Δεν χωράει αμφιβολία, βεβαίως, ότι, Νετανιάχου και Χαμάς δεν βρίσκονταν και δεν βρίσκονται στην ίδια θέση. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο Τραμπ δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα περί αντιρρήσεων και απέμεινε ασφυκτικά η συμφωνία να επέλθει πριν την Παρασκευή, ημέρα ανακοίνωσης του φετινού Νόμπελ.
Πλέον, εναπόκειται στην αρμόδια επιτροπή να αποφασίσει εάν θα του απονείμει ή όχι, με τις πιθανότητες να είναι συντριπτικά εναντίον του προέδρου των ΗΠΑ. Τουλάχιστον με βάση την κοινή λογική. Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι στην εποχή που ζούμε τίποτα δεν είναι όπως παλιά και τίποτα πλέον δεν μπορεί να θεωρείται απίθανο.
Ήδη, εξάλλου, ένα από τα ταμπού της διαδικασίας από φέτος δεν υπάρχει, καθώς για πρώτη φορά επιτράπηκε η πρόσβαση σε εκπροσώπους επιλεγμένων ΜΜΕ στον χώρο όπου συνεδριάζει η επιτροπή. Μια αίθουσα η οποία έχει μείνει σε μεγάλο βαθμό απαράλλαχτη από την στιγμή που αποφασίστηκε ποιος θα πάρει το πρώτο βραβείο, στην οποία δεσπόζει το πορτρέτο του Άλφρεντ Νόμπελ και υπάρχουν ο ίδιος πολυέλαιο και τα ίδια βαριά δρύινα έπιπλα.
Αξίζει να σημειώσουμε, επίσης, ότι τα πέντε «ανεξάρτητα» μέλη της επιτροπής επιλέγονται από το κοινοβούλιο της Νορβηγίας, με βάση και τους πολιτικούς συσχετισμούς εντός του. Δηλαδή, ενός κράτους-μέλους του ΝΑΤΟ και στενού συμμάχου των Ηνωμένων Πολιτειών.
Είναι χρήσιμο να υπενθυμίσουμε, ακόμη, ότι εάν γίνει η «έκπληξη» δεν θα είναι η πρώτη φορά στην 125ετή ιστορία του βραβείου που ένας «πολέμαρχος» θα τιμηθεί με το Νόμπελ Ειρήνης. Αξίζει δε να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας ορισμένες από αυτές τις περιπτώσεις, που επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές.
Υπάρχει και προηγούμενο
Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τον Χένρι Κίσινγκερ, ο οποίος τιμήθηκε με το ίδιο βραβείο το 1973, για τη συμβολή του στον τερματισμό του πολέμου στο Βιετνάμ. Ήταν μια επιλογή η οποία προκάλεσε έκπληξη σε πολλούς, καθώς το «γεράκι» της αμερικανικής διπλωματίας είχε συμβάλει αποφασιστικά στη συνέχιση και κλιμάκωση του συγκεκριμένου πολέμου τα προηγούμενα χρόνια.
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά είχε πρωταγωνιστήσει και σε άλλα «επεισόδια», τα οποία κάθε άλλο παρά δικαιολογούν τον χαρακτηρισμό του ως «ειρηνιστή». Ανάμεσά τους και το πραξικόπημα στη Χιλή, με το οποίο ο Αουγκούστο Πινοσέτ ανέτρεψε τον εκλεγμένο πρόεδρο Σαλβαδόρ Αλιέντε, που εκδηλώθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου του 1973, λίγες εβδομάδες πριν την απόφαση για το Νόμπελ…
Ξεχωριστή είναι και η περίπτωση της Αούνγκ Σαν Σούου Κι, η οποία τιμήθηκε με το συγκεκριμένο βραβείο το 1991, ως κορυφαία μορφή του αγώνα για τη δημοκρατία στη Μιανμάρ (πρώην Βιρμανία). Μόνο που σχεδόν 30 χρόνια αργότερα, πολλοί απαίτησαν να της αφαιρεθεί ο τίτλος της Νομπελίστριας, καθώς υπήρξε η αυτουργός της τεράστιας σφαγής σε βάρος της μειονότητας των Ροχίνγκια στη χώρα της.
Πολλά θα μπορούσαμε να θυμηθούμε ακόμη. Λέτε από αυτή την Παρασκευή να προσθέσουμε και τον Τραμπ στους «λύκους που έγιναν αρνάκια»; Το σίγουρο είναι πως στην περίπτωση που κάτι τέτοιο συμβεί, η επιτροπή θα έχει απωλέσει το μεγαλύτερο μέρος της αξιοπιστίας της. Πολύ περισσότερο καθώς δεν θα έχει περιμένει ούτε ένα χρόνο για να δει εάν όσα συμφωνήθηκαν στην Αίγυπτο γίνουν πράξη – κάτι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι απίθανο.
