Πριν γυρίσει το βίντεο με το οποίο ανήγγειλε την παραίτησή του από το βουλευτικό αξίωμα, είχε τεστάρει στη Σορβόνη κάποια από τ’ αριστερά τσιτάτα με τα οποία στόλισε το χειρόγραφό της. Στο Παρίσι είπε «σε αυτή τη φάση εγώ επιθυμώ να συνομιλήσω και να αφουγκραστώ τις ανάγκες της κοινωνίας» και προειδοποίησε (για πολλοστή φορά) τον προοδευτικό χώρο και τις ηγεσίες των κομμάτων «να παραμερίσουν τους εγωισμούς τους», διαφορετικά θα έρθει «μια συνολική ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού που θα τους ξεπεράσει». Υστερα, γύρισε εδώ για να διακηρύξει «εγκαταλείπω την ασφάλεια των ορεινών εδράνων. Και φιλοδοξώ να επιστρέψω στην ελπιδοφόρα ανασφάλεια της κοινωνικής δράσης», καλώντας τους ψηφοφόρους «να γίνουμε όλοι εμείς η αλλαγή που προσδοκούμε» – εφόσον «δεν μπορούν όσοι έχουν την ευθύνη της δημοκρατικής αντιπολίτευσης να παραμερίσουν τις ιδιοτέλειές τους». Βέβαια, ο Αλέξης Τσίπρας δεν χρειαζόταν να δοκιμάσει κανένα από τα παραπάνω συνθηματικού τύπου κλισέ. Τα χρησιμοποιεί όλα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, από το μακρινό 2012 ξανά και ξανά. Στα 16 του χρόνια στο Κοινοβούλιο έχει εκφωνήσει πολλά τέτοια φλογερά μανιφέστα – και ως απλός βουλευτής κι από το πρωθυπουργικό έδρανο.
Παρελθόν
Για να κάτσει στο τελευταίο, μάλιστα, εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τις ρυθμικές κραυγές «να καεί, να καεί / το μπουρδέλο η Βουλή». Ετσι, σήμερα, όταν ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί και δεν θέλει να συμμετέχει τυπικά «σε μια Βουλή, που δημοκρατικά απογυμνωμένη, με ευθύνη κυρίως της πλειοψηφίας, αδυνατεί να επιτελέσει τον ρόλο που το Σύνταγμα επιτάσσει και οι πολίτες απαιτούν», απλά θυμίζει το παρελθόν το οποίο ο ίδιος αποπειράθηκε να σβήσει με το περιλάλητο rebranding. Πάνω από το στενό κοστούμι του συστημικού, ξαναφοράει το αμπέχονο του αντισυστημικού, αμφισβητώντας τη λειτουργία του θεσμού που εξασφαλίζει τη δημοκρατική ομαλότητα. Κι όχι μόνο. Διαλέγει το ακροατήριο στο οποίο θέλει να απευθυνθεί το κόμμα που παραδέχεται έμμεσα ότι ετοιμάζει. Η γλώσσα με την οποία ανοίγει επίσημα το επόμενο κεφάλαιο της πολιτικής του καριέρας δεν υποδηλώνει πως οι ψηφοφόροι στων οποίων τη στήριξη ελπίζει είναι εκείνοι που αναζητούν μια εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία χωρίς πολιτική και οικονομική αναταραχή. Ο πρώην πρωθυπουργός δεν αυτοσυστήνεται ως υποψήφιος με κυβερνητική εμπειρία. Λανσάρεται πάλι σαν επαναστάτης με αιτία. Πάντως, από την περίοδο της «πρώτη φορά Αριστεράς», σύντροφοι, ομοϊδεάτες και η πλειονότητα της κοινής γνώμης έμαθαν σε ποιο είδος ανθρώπου της επανάστασης ανήκει: σε αυτό που επωφελείται από την «εξέγερση».
