Κλείνουν σήμερα δύο χρόνια από την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ, τη μεγαλύτερη σφαγή μετά το Ολοκαύτωμα. Και την πιο βάρβαρη. Οι νεκροί, μέσα σε ελάχιστες ώρες, ξεπέρασαν τους 1.160, στην πλειονότητά τους άμαχοι, 364 από αυτούς ήταν νέα παιδιά που είχαν πάει να τραγουδήσουν για την ειρήνη στο μουσικό φεστιβάλ Nova. Τα βίντεο, οι φωτογραφίες, οι μαρτυρίες, η επίδειξη των αιχμαλώτων ως τρόπαια, οι νέες γυναίκες με εμφανή τα αποτυπώματα των βιασμών τους αλλά κυρίως οι 251 όμηροι, η χρήση δηλαδή ανθρώπων ως μοχλό πίεσης και διαπραγματευτικό χαρτί, συνθέτουν ένα χρονικό βαρβαρότητας στο οποίο η απάντηση του Ισραήλ ήταν αναμενόμενη. Τόσο αναμενόμενη δηλαδή που πιθανολογείται ότι ήταν αυτό ακριβώς που ήθελαν οι Χαμασίτες. Και σήμερα, δύο χρόνια μετά, στους νεκρούς και τους ομήρους της 7ης Οκτωβρίου έχουν προστεθεί άλλες 60.000 νεκροί Παλαιστίνιοι, κυρίως παιδιά, ένας λιμός, μια κατεστραμμένη περιοχή που κάποτε ήταν πόλη, ένα ειρηνευτικό σχέδιο, το πολλοστό από το 1948, όλος ο κόσμος «στα κάγκελα» και ο Τόνι Μπλερ ως υποψήφιος κυβερνήτης της περιοχής. Και, εν τω μεταξύ, «…με το μίσος περνούσε ο καιρός» όπως γράφει ο Μάνος Ελευθερίου στο μυθιστόρημά του «Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές» το οποίο αναφέρεται στην εκτέλεση της Ελένης Παπαδάκη.
Η 7η Οκτωβρίου 2023 όμως υπήρξε και ένας «πυροκροτητής» παγκόσμιων φαινομένων που ξεπερνούν κατά πολύ τη «δυνητική παγκοσμιότητα» τοπικών συρράξεων. Η «απάντηση» του Ισραήλ προκάλεσε ένα φιλοπαλαιστινιακό κίνημα που έβαλε στο παιχνίδι – και όχι από την πίσω πόρτα αλλά από την κεντρική πύλη – τον αντισημιτισμό. Από τις πρώτες κιόλας εκείνες ημέρες, η υπόδειξη ότι «σε αυτό το σπίτι κατοικούν σιωνιστές» γράφτηκε με σπρέι στους τοίχους κτιρίων στην Ευρώπη. Το προκλητικό χασμουρητό της Μαρίνας Σάττι την ώρα που μιλούσε η εκπρόσωπος του Ισραήλ στην περυσινή Γιουροβίζιον, ήταν η αρχή, σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, ενός κύματος αποστροφής για τους Εβραίους που εφέτος εκφράστηκε έντονα με τσαμπουκαλίδικες απαγορεύσεις του κατάπλου ισραηλινών κρουαζιερόπλοιων σε ελληνικά νησιά, τον προπηλακισμό έως και ξυλοδαρμό τουριστών από το Ισραήλ, την εκδίωξή τους από ταβέρνες λόγω θρησκεύματος.
Στην Ελλάδα ζούμε. Εθισμένοι στην κόντρα και τον ετεροπροσδιορισμό. Εδώ πρέπει να προσδιορίσεις πρώτα τον εχθρό και μετά τον φίλο σου. Δεν φτάνει να υψώσεις την παλαιστινιακή σημαία, πρέπει να αποκαλέσεις τη σημαία του Ισραήλ «βρωμόπανο» όπως «έγκριτοι», λέμε τώρα, δημοσιογράφοι. Περίπου απαγορεύεται να είσαι ενάντια στην πολιτική και τους βομβαρδισμούς του Νετανιάχου και συγχρόνως να θεωρείς τη Χαμάς ακραία τρομοκρατική οργάνωση. Από την άλλη, πώς γίνεται να νιώθεις αποτροπιασμό για τα εγκλήματα της 7ης Οκτωβρίου και να μην ειρωνεύεσαι τους «Free Palestine»; Η μετριοπάθεια – ουδεμία σχέση με την ουδετερότητα – έχει χαθεί προ πολλού στον βωμό της ακραίας πόλωσης. Το «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» πήρε φέτος το καλοκαίρι τα χαρακτηριστικά εμφύλιας σύγκρουσης, είχε ένα «άρωμα» δημοψηφίσματος Ιουλίου 2015. Με ρόλους μοιρασμένους πριν καν οριστικοποιηθεί η παράσταση.
Trade mark
Αυτό που δεν θυμάμαι ωστόσο να έχει ξαναγίνει με ένα τέτοιου είδους κίνημα, είναι η απόλυτη «γκατζετοποίησή» του. Προσπαθώ να υπολογίσω τον σχετικό τζίρο αλλά είναι αδύνατον. Πόσα μέτρα υφάσματα για τις σημαίες, πόσα για τις καφίγιες; Στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας που έγινε πριν από λίγες μέρες έξω από την πρεσβεία του Ισραήλ στο Ψυχικό, οι φωτογράφοι έκαναν ζουμ στα κορίτσια που φορούσαν σκουλαρίκια σε σχέδιο καρπούζι ή με την παλαιστινιακή σημαία. Τα ηλεκτρονικά καταστήματα με Τ-σερτς έχουν πλέον ειδικά «τμήματα» με φιλοπαλαιστινιακές στάμπες. Και στις διεθνείς πλατφόρμες τα φιλοπαλαιστινιακά pins πωλούνται σε συσκευασίες των εκατό. Να πήγαιναν, τουλάχιστον, τα έσοδα για την υποστήριξη των προσφύγων…
