Δεν ξέρω αν θυμάστε ένα τραγουδάκι από εκείνα που τραγουδούσαμε παιδιά.
«Στραβός βελόνα γύρευε,
μέσα σε αχυρώνα.
Κι ένας κουφός του έλεγε,
την άκουσα που βρόντα.
Κουτσός στον κάμπο έτρεχε,
να πιάσει καβαλάρη.
Κι ένας μουγκός του έλεγε,
Πού πας ρε παλικάρι».
Σας έχω τη συνέχεια.
Την Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου η «Monde» έγραφε σε ανταπόκριση από το Βερολίνο ότι «η Γερμανία ανάγει σε μοντέλο την ελληνική οικονομία» κι ότι στους σκληρότερους επικριτές της Ελλάδας «προκαλεί θαυμασμό η αποκλιμάκωση του ελληνικού χρέους».
Τη Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου η «Frankfurter Allgemeine Zeitung» σημείωνε ότι «η Ελλάδα από υπερχρεωμένη χώρα έγινε μηχανή της ανάπτυξης».
Και ακόμη νωρίτερα, στις 13 Μαΐου, ο καγκελάριος Μερτς χαιρέτιζε «τις οικονομικές επιτυχίες της Ελλάδας» οι οποίες στηρίζονται «σε ρυθμούς ανάπτυξης που ούτε μπορούμε να ονειρευτούμε στη Γερμανία».
Φυσικά όλοι αυτοί αποδεικνύονται παθολογικοί ψεύτες.
Διότι αποκαλύφθηκε ευτυχώς ότι «το διεφθαρμένο καθεστώς (σ.σ.: του Μητσοτάκη) αποσυντίθεται με ταχείς ρυθμούς και η μυρωδιά του σάπιου έχει φτάσει ακόμη και στις Βρυξέλλες που δεν φημίζονται για τη δυνατή τους όσφρηση» (Ν. Μαραντζίδης, «ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο» 20-21/9).
Υποθέτω πως «η μυρωδιά του σάπιου» μάλλον έφτασε Βρυξέλλες χωρίς να περάσει από Παρίσι, Φρανκφούρτη και Βερολίνο. Αλλά ευτυχώς εδώ μυρίζουμε τα πάντα και έτσι δεν μας ξέφυγε.
Το τραγουδάκι όμως έχει και ρεφρέν.
«Πολλά ψέματα είπαμε,
ας πούμε και μια αλήθεια.
Ο κόκορας γέννησε,
σαράντα κολοκύθια.
Τα κολοκύθια είχαν νερό
Και το νερό βατράχια».
Σε μια πιο σύγχρονη εκδοχή θα λέγαμε ότι τα κολοκύθια είχαν ξυλόλιο και το ξυλόλιο τρία βαγόνια με παράνομο φορτίο αλλά εξαφανίστηκαν μαζί με μερικές δεκάδες νεκρούς κι ένα βαγόνι που εξαϋλώθηκε.
Δυστυχώς όμως στην εποχή μας τα παιδάκια είναι πολύ πιο υποψιασμένα και δεν πιστεύουν τόσο εύκολα τα φούμαρα που τραγουδούσαμε εμείς όταν ήμασταν μικροί.
«Πολλά ψέματα είπαμε…» λοιπόν και περιμένοντας ακόμη τρία νέα κόμματα (Σαμαράς, Τσίπρας, Τέμπη) είναι καιρός να αποκαλυφθεί η αλήθεια για το εθνικό δράμα που βιώνουμε.
Μετράω τρία τα νέα κόμματα διότι δεν έχω νεότερα για το κόμμα Μάριου Σαλμά και φοβάμαι μήπως δεν υπάρχουν νεότερα.
Αντιθέτως στον αέρα πλανάται η απειλή για «επιστροφή Καμμένου» τον Νοέμβριο χωρίς να διευκρινίζεται πάντως αν θα επιστρέψει μόνος ή με παρέα.
Ολα αυτά είναι αρκετά; Οχι βέβαια.
Διότι όπως ο Ανδρουλάκης επεσήμανε «δεν ζητάμε απλώς εκλογές αλλά την εμπιστοσύνη των πολιτών σε μια ικανή προοδευτική κυβέρνηση» (δηλώσεις 21/9).
Πολύ σωστά. Τι να κάνεις τις εκλογές, αν δεν γίνεις κυβέρνηση; Και πώς θα γίνεις κυβέρνηση αν δεν σε εμπιστευτούν οι πολίτες;
Μόνο που για να γίνεις ικανή προοδευτική κυβέρνηση πρέπει πρώτα να βρεις πρωθυπουργό. Κατά προτίμηση ικανό και προοδευτικό. Λυπάμαι που επιμένω στις λεπτομέρειες αλλά δεν νομίζω ότι γίνεται διαφορετικά.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια προφανής επιλογή είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Είναι άλλωστε η μόνη που θεωρεί ότι μπορεί να τους διατάζει όλους ή έστω να τους συλλάβει.
Δεν είναι όμως βέβαιο ότι θα τη δεχτούν οι υπόλοιποι έξι προοδευτικοί αρχηγοί (Ανδρουλάκης, Τσίπρας, Φάμελλος, Χαρίτσης, Κασσελάκης, Βαρουφάκης…). Αν μάλιστα χρειαστεί να μαζέψουμε και τους πέντε μη προοδευτικούς για να βγει ο λογαριασμός (Νατσιός, Βελόπουλος, Λατινοπούλου, Σαμαράς, Σπαρτιάτες…) φτάνουμε αισίως στους έντεκα και δεν νομίζω ότι θα είναι πολύ εύκολο να συνεννοηθούν.
Ετσι προκύπτει η ιδέα για έναν πρωθυπουργό εκτός πολιτικών αρχηγών όπου οι υποψηφιότητες είναι δεκάδες χιλιάδες και μπορούμε χωρίς πρόβλημα να τον βγάλουμε ακόμη και στο Λότο.
Βεβαίως στην εξίσωση δεν έχουμε βάλει το Κόμμα Τεμπών, το οποίο είναι ακόμη στο αδιευκρίνιστο. Πόσοι είναι; Ακουσα για κάποιο ποσοστό της τάξης του 25% που ίσως προέκυψε από κάποια δημοσκόπηση (μου λένε ότι είναι μάλλον της Interview).
Ρωτήθηκε όμως σχετικά η αρχηγός του κόμματος, η οποία είπε ότι «αυτό το 25%, αν είναι αληθινό, μου δείχνει ότι η κοινωνία δεν θέλει πλέον κάτι που να προέρχεται από το σύστημα».
Διότι «έχουμε ένα τόσο πολυπληθές και διαπλεκόμενο σύστημα που ορίζει τις ζωές μας» (συνέντευξη Mega, 20/9).
Προσωπικά δεν δυσκολεύομαι να πιστέψω το 25%, αν πάρω υπόψη ότι το 2013 ένα 33% των Ελλήνων πίστευε ότι μας ψεκάζουν (Metron Analysis, «Εθνος της Κυριακής», 13 Οκτωβρίου 2013).
Πέντε χρόνια αργότερα, το ποσοστό αυτό είχε περιοριστεί στο 28,7% (έρευνα διαΝΕΟσις, 26/3/2018).
Συνεπώς δεν είναι παράλογο το 2025 ένα παρεμφερές κοινό να κινείται γύρω στο 25%. Είναι γνωστές οι αδυναμίες της ιατρικής στη χώρα μας και κυρίως της προληπτικής.
«Πολλά ψέματα είπαμε…» όμως και γι’ αυτό ας πούμε και μια αλήθεια.
Δέκα διάσημοι οικονομολόγοι προειδοποίησαν προ ημερών ότι «καταρρέει η ποιοτική δημοσιογραφία», την οποία μάλιστα ορίζουν ως «δημοσιογραφία δημοσίου συμφέροντος» (συλλογική δήλωση 22/9).
Ανησυχητικό. Κακώς όμως ανησύχησαν διάφοροι και στην Ελλάδα διότι ο κίνδυνος είναι καταφανώς υπερβολικός. Ελάχιστη σχέση έχουν με την «ποιοτική δημοσιογραφία» όσοι συνήθως θορυβούν εδώ για την τύχη της και συνεπώς είτε καταρρεύσει, είτε δεν καταρρεύσει, ουδόλως τους αφορά.
Από την άλλη για τη «δημοσιογραφία δημοσίου συμφέροντος» δεν έχω νεότερα. Σε πρώτο άκουσμα μου φάνηκε λίγο σαν ακτιβισμός κάποιου είδους αλλά δεν θέλω να πω περισσότερα πριν καταλάβω περί τίνος πρόκειται.
Διότι αν είναι δημοσιογραφία, κανένα πρόβλημα. Μέσα κι εμείς.
Αλλά αν είναι ακτιβισμός προτιμάω τη φλοτίλα για τη Γάζα τώρα που ο καιρός παραμένει ακόμη μια χαρά και μπορούμε να κάνουμε και καμιά βουτιά.
