Πρώτα ήρθε η “ανάληψη ευθυνών” από τους ποδοσφαιριστές Παναθηναϊκού και λίγο μετά μια ανακοίνωση της ΠΑΕ, η οποία δεσμεύεται για… ενίσχυση του συλλόγου και ζητάει στήριξη από τον κόσμο, τον οποίο η ίδια έχει πικράνει και προβληματίσει με τις ενέργειες της.
Σε 136 λέξεις δεν χώρεσε ούτε μια αράδα αυτοκριτικής. Έστω ένα “φταίμε κι εμείς”. Μονάχα υποσχέσεις και μεγαλεπίβολοι στόχοι.
Μια ΠΑΕ η οποία αναγνωρίζει τη «δικαιολογημένη αντίδραση» και την πικρία των φιλάθλων, αλλά δεν προχωρά σε σαφή καταλογισμό ευθυνών.
Λες και ο Ρουί Βιτόρια ήταν ο “αποδιοπομπαίος τράγος” και φορτώθηκε την αποτυχία, ώστε οι υπόλοιποι να απαλλαγούν από τις κατηγορίες και την κριτική.
Αλαφούζος, Παπαδημητρίου και λοιπά στελέχη της ΠΑΕ δεν έχουν ευθύνες για όσα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στον Παναθηναϊκό;
Και τα περί… ενίσχυσης και μάλιστα μήνα Σεπτέμβριο, τα οποία αναφέρονται σε αυτή την ανακοίνωση, μάλλον προκαλούν ερωτήματα. Άραγε αυτή η ενίσχυση θα είναι μέσω ενός top προπονητή, ο οποίος θα είναι ικανός για να μεταμορφώσει τον Παναθηναϊκό σε ομάδα πρωταθλητισμού; Είναι ένα μήνυμα ενόψει Ιανουαρίου και μεταγραφικής περιόδου; Ουδείς – εκτός της «πράσινης» διοίκησης – μπορεί να απαντήσει με σιγουριά.
Λογικό είναι μια ομάδα να ζητάει τον κόσμο στο πλευρό της σε μια δύσκολη στιγμή. Ωστόσο η ίδια με τους χειρισμούς της κατάφερε να τον “παγώσει” και να τον απομακρύνει. Το ποτήρι της στεναχώριας έχει ξεχειλίσει και κάθε σταγόνα που πέφτει, απλά κάνει ακόμα πιο δύσκολη την κατάσταση.
Ούτε κουράγιο, ούτε μεγάλη προθυμία έχει ο φίλαθλος του Παναθηναϊκού να στηρίξει ένα πλάνο… καμένο, μια κατάσταση που έχει… “κακοφορμίσει”, μια διοίκηση η οποία κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο και δείχνει ότι δεν μαθαίνει από τα συνεχόμενα παθήματα της. Ναι, με την “Μέρα της Μαρμότας” μοιάζει όλο αυτό, μόνο που στην περίπτωση του Παναθηναϊκού δεν είναι κωμωδία, όπως η αμερικανική ταινία, αλλά ένα δράμα με μεγάλη διάρκεια. Δεκατριών χρόνων…
