Στη Βόρεια Κορέα, ακόμη και μια λέξη μπορεί να χαρακτηριστεί «αντεπαναστατική». Το τελευταίο διάταγμα του Κιμ Γιονγκ Ουν ανακοινώνει έναν ιδιότυπο πόλεμο: όχι εναντίον ενός εξωτερικού εχθρού, αλλά εναντίον των ίδιων των λέξεων που προέρχονται από τη Δύση ή τη Νότια Κορέα. Οι όροι «χάμπουργκερ», «παγωτό» ή «καραόκε» απαγορεύονται και αντικαθίστανται από βαρύγδουπες, τεχνητές εκδοχές της γλώσσας, όπως «διπλό ψωμί με κιμά» ή «μηχανή με οθόνη και συνοδεία».
Στο πολυδιαφημισμένο θέρετρο της Βόνσαν, οι ξεναγοί καλούνται να παπαγαλίσουν αποδεκτούς όρους, να αποφεύγουν κάθε ξένη επιρροή και να μιλούν αποκλειστικά τη «γνήσια» βορειοκορεατική γλώσσα. Ακόμη και δανεικές γλωσσικά λέξεις που έχουν προ πολλού ενσωματωθεί στη σύγχρονη κορεατική – και χρησιμοποιούνται ευρέως στη Νότια Κορέα – θεωρούνται απαγορευμένες.
Η εκστρατεία αυτή ονομάζεται «κάθαρση» της γλώσσας από τα «αστικά» ή «παρασιτικά» στοιχεία. Οι ξεναγοί και οι δημόσιοι υπάλληλοι οφείλουν να μάθουν συνθήματα, να χρησιμοποιούν μόνο τις εγκεκριμένες εκδοχές λέξεων και να αποφεύγουν οποιοδήποτε ίχνος ξένης επίδρασης.
Η γλωσσική εκκαθάριση δεν είναι μεμονωμένο δείγμα, αλλά μέρος μιας ευρύτερης κατασταλτικής στρατηγικής. Τα τελευταία χρόνια, το καθεστώς του Κιμ έχει σκληρύνει σε όλα τα μέτωπα. Επιχειρήσεις της μυστικής αστυνομίας εισβάλλουν σε σπίτια αναζητώντας «αντικοινωνικό» υλικό.
Επίσης, θεάσεις νοτιοκορεατικών σειρών ή ακροάσεις ξένης μουσικής τιμωρούνται σκληρά, συχνά με δημόσιες εκτελέσεις. Ακόμη και η κατοχή ενός κινητού τηλεφώνου με ανεπίσημο περιεχόμενο μπορεί να θεωρηθεί προδοσία.
Παρά τις απειλές, ο λαός βρίσκει τρόπους να αντισταθεί. Ξένα πολιτιστικά προϊόντα εισέρχονται λαθραία από την Κίνα, ενώ «μαύρες αγορές» USB και DVD επιτρέπουν σε πολλούς Βορειοκορεάτες να βλέπουν κρυφά νοτιοκορεατικές σειρές ή να ακούνε δυτική μουσική.
Αυτές οι μυστικές εμπειρίες δεν αποτελούν απλή ψυχαγωγία· λειτουργούν ως παράθυρο σε έναν άλλο κόσμο, θρυμματίζοντας τη μονοδιάστατη προπαγάνδα του καθεστώτος. Η γλώσσα μπορεί να εξαγνίζεται στα χαρτιά, αλλά τα αφτιά και τα μάτια των ανθρώπων παραμένουν δεκτικά σε αυτό που το καθεστώς αποκαλεί «μόλυνση».
Ο Κιμ Γιονγκ Ουν γνωρίζει ότι η πραγματική μάχη δεν είναι μόνο στρατιωτική ή οικονομική, αλλά και σημασιολογική. Ο έλεγχος του λεξιλογίου ισοδυναμεί με έλεγχο της σκέψης – ή τουλάχιστον έτσι ελπίζει το καθεστώς. Ωστόσο, η σιωπηλή χρήση «απαγορευμένων» λέξεων, η μυστική παρακολούθηση ξένων σειρών και η συνεχής ροή παράνομου περιεχομένου θυμίζουν ότι, όσο σκληρή κι αν είναι η καταστολή, η επιρροή του έξω κόσμου δεν μπορεί να εξαφανιστεί πλήρως.
Η Βόρεια Κορέα δείχνει για άλλη μια φορά ότι ζει εντός αυστηρά ελεγχόμενων συνόρων, αλλά την ίδια στιγμή, η ίδια η γλώσσα, το πιο καθημερινό εργαλείο επικοινωνίας, αποδεικνύεται πεδίο αντίστασης και ελπίδας.
