Η δολοφονία σε δημόσια θέα ενός νέου ανθρώπου, πατέρα δύο μικρών παιδιών, προκαλεί μόνο αποτροπιασμό. Δεν ενδιαφέρουν οι ιδέες του, ούτε οι συνήθειες κι οι φίλοι του, ούτε το κόμμα που ψήφιζε ή η ομάδα που υποστήριζε.
Την ίδια στιγμή, οι λεκανατζούδες που πολιτικολογούν με ηλιθιότητες περί Ακροδεξιάς πάνω από έναν ανοιχτό τάφο προκαλούν μόνο οργή και οίκτο.
Τον Τσάρλι Κερκ δεν τον ήξερα, ούτε τον είχα ακούσει ποτέ. Αδιάφορο. Μετά τη δολοφονία του αναζήτησα βίντεο κι έψαξα να βρω τι υποστήριζε και γιατί ενοχλούσε.
Με τις απόψεις του δεν συμφωνώ ούτε στις τελείες. Από την άλλη όμως ήταν ένας ευγενικός νέος, που άκουγε και συζητούσε με ηπιότητα και ευπρέπεια.
Αλλά το ζήτημα δεν είναι αυτό. Είναι ένα, θεμελιώδες και δεν έχει να κάνει φυσικά με ιδέες ή διάλογο.
Ο κάθε άνθρωπος δικαιούται να έχει τις απόψεις που θέλει. Να του αρέσει ο Τραμπ ή ο Τσίπρας. Να δηλώνει ακροδεξιός, ακροαριστερός ή χορτοφάγος. Γούστο του.
Κανείς όμως δεν δικαιούται να τον δολοφονεί, να δικαιολογεί, να εξηγεί ή να επαινεί τη δολοφονία του επειδή έχει τις απόψεις που έχει. Οποιες κι αν είναι αυτές.
Στον φόνο«ναι μεν αλλά» δεν υπάρχει.
Είδα στην τηλεόραση και τα κοινωνικά δίκτυα δηλώσεις κι αναλύσεις που φέρνουν εμετό. Στην Αμερική, την Ελλάδα κι αλλού.
Διάβασα τις «αναλύσεις» διαφόρων αυτόκλητων δημοσιογράφων (συνήθως κάποιων αριστερών ψυχών…) περί Ακροδεξιάς που προκαλούν αηδία. Αν αυτοί είναι δημοσιογράφοι, τότε εγώ είμαι το next top model.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν έτρεφα ποτέ ιδιαίτερες ψευδαισθήσεις για τη «φύση των ανθρώπων» αλλά πάντα η αθλιότητα με αιφνιδιάζει. Και κυρίως η αθλιότητα όσων προτάσσουν την αποστροφή που μπορεί να αισθάνονται για κάποιον σε σημείο που να του αμφισβητούν το δικαίωμα στη ζωή.
Μικροί Κουφοντίνες. Ευτυχώς μόνο στην κουβέντα. Αλλά αυτό ίσως εξηγεί γιατί η «17 Νοέμβρη» είχε ακροατήριο στη χώρα μας και ένα δημοσιογραφικό όργανο που σχεδόν τη χειροκροτούσε.
Νόμιζα ότι κάτι τέτοιους τους είχαμε εξοβελίσει με τα χρόνια. Κούνια που με κούναγε. Εκφράζουν τη σκοτεινή πλευρά της συνείδησης ενός μέρους της κοινωνίας.
Είναι εκείνοι που μέσα από έναν εχθρό νομίζουν ότι αποκτά σημασία ο εαυτός τους. Που βρίζουν στο Χ για να τους πάρεις υπόψη. Που κακολογούν για να ακουστούν.
Που περιφέρουν μια άθλια ύπαρξη παραμονεύοντας καχύποπτα και μοχθηρά τη ζωή των άλλων.
Γελοίοι. Τοξικοί. Κι επικίνδυνοι. Ιδίως με ένα τουφέκι στο χέρι.
