Επιστροφή; Ή γυρισμός;
Ακόμα δεν μπορώ να δω τη διαφορά.
Κι όμως πρέπει να υπάρχει. Το αισθάνομαι. Το ξέρω. Κι είναι διαφορά μεγάλη.
Κάποτε το εξηγούσε ο Βολανάκης (μέγας σκηνοθέτης του θεάτρου και όχι μόνο). Δεν μπορώ όμως να θυμηθώ. Ισως γιατί όταν μιλούσε ο Μίνως άνοιγε την αυλαία μιας άλλης ζωής. Σε μάγευε το τοπίο και σχεδόν δεν άκουγες τις λέξεις. Οι αισθήσεις υπερείχαν του νοήματος.
Επέστρεψα λοιπόν κι εγώ. Ή μάλλον γύρισα, αν θέλετε. Η επιστροφή είναι του ασώτου. Ο γυρισμός είναι του ξενιτεμένου. Δεν αξιώθηκα ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Τέλος πάντων με το που ήρθα στην Αθήνα άρχισα πρόβες, να στήνω τη ζωή στη σκηνή, κι απ’ την άλλη να βλέπω στη ζωή σκηνές του τρόμου. Τη φρίκη να περπατάει με δρασκελιές μεγάλες.
Αφού περάσαμε τα λάιτς όπως το πολιτικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (αυτό που κάθε Σεπτέμβρη ξεκουβαλιέται όλο το πολιτικό ασκέρι στη συμπρωτεύουσα, τη και «Νύμφη του Θερμαϊκού» αποκαλουμένη, να μας πει τι δεν θα κάνει την επόμενη χρονιά, ποτέ μου δεν το κατάλαβα. Τι μου ξενιτεύεσαι, Χριστιανέ μου, κατσικώσου στην Αθήνα και πες την παρόλα σου, τόσα έξοδα έχουμε, μας περισσεύουνε για ταβέρνες και ξενοδοχεία;), αφού μας τέλειωσαν λοιπόν τα ελαφρά πέσαμε στα βαριά.
Εγώ, για να μην πω η γενιά μου, αλλιώς το ξέραμε το Κατμαντού. Σαν μια κοιλάδα σπαρμένη όχι μόνο με λουλούδια αλλά και παιδιά των λουλουδιών, ανθισμένα, ανάσκελα στο γρασίδι και τίγκα στο grass. Ψάχνανε με μάτι θολό, στον θόλο του ουρανού να βρούνε τη Νιρβάνα.
Ηρθανε όμως δίσεχτοι καιροί. Αυτά τα πλάνα με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης του Νεπάλ και υπουργό των Οικονομικών να τον λιντσάρει το πλήθος, να τον κλωτσάνε ο ένας πάσα στον άλλον και έτσι γυμνό, αφού τον χτυπούν με ρόπαλα τον πετάνε από ψηλά, σε κάτι αγριόχορτα δίπλα στο ποτάμι, κάποιοι κατεβαίνουν τον παίρνουν στο κυνήγι, σέρνεται, μπαίνει στο νερό, ουρλιάζει, τον βγάζουν σηκωτό και τον περιφέρουν στην πόλη ένα σακί από σάρκα. Τα Μέσα λένε «η τύχη του αγνοείται», αυτά τα πλάνα όσο κι αν θες να τα ξεχάσεις, δεν θα σβηστούν με καμία γομολάστιχα του χρόνου.
Κι ύστερα το πλάνο να καίγεται το κοινοβούλιο του Νεπάλ, και να θυμίζει άλλες μέρες. Το Ράιχσταγκ στις φλόγες, η αρχή του Μεγάλου Κακού που έσπειρε χιλιάδες τους νεκρούς στον κόσμο.
Κι από κάτω η ανάρτηση του κ. Πολάκη:
«ΝΕΠΑΛ….Συμβαινει τωρα!!! Αντε και στα δικα μας!!».
Τι σημαίνει αυτό το κατ’ ευφημισμόν γαμήλιον «και στα δικά μας»; Τι γάμοι ανόσιοι είναι αυτοί, με πέπλο την πλερέζα και μαύρα τα κουφέτα; Δεν θα μπω στον πειρασμό να του το αντιγυρίσω. Ετοιμος ήμουνα να πω «όχι και στα δικά μας, άντε και στα δικά σου». Βλέπεις φάτσα κάρτα χρόνια με τον εχθρό σου, με τον καιρό θες – δε θες του μοιάζεις. Αλλωστε δεν πάει πολύς καιρός που, αν όχι ο ίδιος, οι οπαδοί και φανς του βροντοφώναζαν στο Σύνταγμα «Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή». Ευτυχώς το γλιτώσαμε, γιατί βέβαια πολλοί από τους φωνασκούντες αγανακτισμένους και μέλλοντες εμπρηστές μπήκαν μέσα στη Βουλή όχι για να την κάψουν αλλά για να στρογγυλοκαθίσουν στα έδρανα, ως βουλευτές. Κι έτσι εμείς δεν το ζήσαμε ως τραγωδία αυτό που ζει η ξένη χώρα, αλλά ως εγχώριο δράμα.
Οσο για τη φωτιά, προτιμώ τους στίχους του σύγχρονου Οδυσσέα:
«Στα χείλη των παιδιών η φωτιά τραγουδάει,
και γίνεται πυρκαγιά που φωτίζει τον κόσμο».
Μ’ αυτό και
Χαιρετώ.
