Βράδυ Τετάρτης. Δύο αγόρια είκοσι κάτι χρόνων επιστρέφουν από νυχτερινή έξοδο στην Κυψέλη. Γελάνε πολύ, λένε σαχλαμάρες μεταξύ τους, περπατούν στην Αγίας Ζώνης. Είχαν πάει θερινό και μετά για ποτό. Κατηφορίζουν προς την Πατησίων για να πάρουν το τρόλεϊ της επιστροφής. Καθώς περιμένουν το μοναδικό εικοσιτετράωρο που περνά από εκεί, μπλέκουν τα χέρια τους. Χαϊδεύει το ένα το χέρι του άλλου και ανταλλάσσουν δειλά φιλιά στα χείλη και στα μάγουλα. Κοιτούν τριγύρω, να έχουν τον νου τους. Ολα καλά. Ανταλλάσσουν άλλο ένα φιλί. «Μήπως να μην…» ξεκινά να λέει το ένα. Ξαφνικά κάτι πέφτει με δύναμη πάνω τους. Ενα διερχόμενο αμάξι με δύο άντρες τους έχει πλησιάσει, ο συνοδηγός γέρνει έξω από το παράθυρο και εκσφενδονίζει ένα πλαστικό ποτήρι καφέ στα αγόρια. «Αδερφές!» τους φωνάζει και το αυτοκίνητο απομακρύνεται αστραπιαία.
Ο καφές κυλά μέσα από τα ρούχα και πάνω στα πρόσωπα των αγοριών. Δεν καταλαβαίνουν τι συνέβη μόλις. Δεν μπορούν ούτε να το πιστέψουν, ούτε να το καταλάβουν. Το πρόσωπο του άντρα που πέταξε τον καφέ φωνάζοντας «Αδερφές!» με τους μύες του προσώπου και του λαιμού να συσπώνται όλο μίσος δεν θα το ξεχάσουν σίγουρα ποτέ.
Τέτοια περιστατικά, σαν αυτό που συνέβη την Τετάρτη, έχουν αυξηθεί, κατά γενική ομολογία μετά τις καραντίνες. Τι έχει συμβεί στο μεσοδιάστημα; Εχουν μεσουρανήσει στα κοινωνικά δίκτυα και στο συλλογικό ανδρικό φαντασιακό φιγούρες αρρενωπότητας όπως αυτή του Andrew Tate. Ο Τραμπ επανεξελέγη και η τραμπική ρητορική είναι πια παντού, ακόμα και στα πιο ευυπόληπτα στόματα. Η επέλαση της αντί woke υστερίας και όλοι όσοι μιλούν για «υπερβολές της woke agenda», αδιαφορώντας συνειδητά ή ασυνείδητα ότι με αυτά που λένε στιγματίζουν την προσπάθεια για ίσα δικαιώματα, για ορατότητα και αποδοχή στον δημόσιο λόγο, για εξάλειψη της βίας και του κακοποιητικού λόγου στην καθημερινή γλώσσα, χρησιμοποιώντας τη ρητορική του Τραμπ και του Πούτιν που ονειρεύονται «παραδοσιακές αξίες».
Τα αγόρια έφυγαν από την επαρχία που μεγάλωσαν και ήρθαν στην Αθήνα για να μην ντρέπονται. Μετά το λούσιμο με τον καφέ θα ξανασκεφτούν αν θα ντρέπονται να φιληθούν δημόσια. Αν θα φοβούνται. Είμαι βέβαιος, απ’ όσο τα ξέρω, ότι θα λένε συχνά πως «ο φόβος και η ντροπή είναι άχρηστα συναισθήματα». Και όντως είναι. Οποιος ζει με ντροπή και φόβο δεν ζει ελεύθερα. Η ντροπή είναι ένα άχρηστο συναίσθημα. Αυτοί όμως που πέταξαν τον καφέ θα έπρεπε να ντρέπονται.
