Τα αδέλφια μας οι Αλοζανφάν έμπλεξαν. Εμπλεξαν άσχημα. Και μαζί τους κινδυνεύει να μπλέξει όλη η Ευρώπη.
Οι Αλοζανφάν τα ήθελαν και τα έπαθαν.
Πρώτα με τον σοβαρό δημοσιονομικό εκτροχιασμό.
Δεύτερον με την παρατεταμένη αμεριμνησία διαδοχικών κυβερνήσεων απέναντι στον εκτροχιασμό. Θεωρούσαν το γαλλικό κράτος απρόσβλητο.
Τρίτον με ανόητες και σπασμωδικές πολιτικές αποφάσεις του προέδρου Μακρόν όπως η διάλυση της Βουλής και οι εκλογές κατακαλόκαιρο του 2024.
Ποιος είπε ότι οι θεσμοί παίρνουν πάντα σωστές αποφάσεις;
Τέταρτον με την απώλεια στις εκλογές αυτές μιας (έστω ισχνής) κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Προς όφελος της άκρας Δεξιάς και μιας ακραίας Αριστεράς που δεν μπορεί να συνεννοηθεί ούτε με τον καθρέφτη της.
Ποιος είπε ότι ο ψηφοφόρος έχει πάντα δίκιο; Στην προκειμένη περίπτωση δεν είχε.
Αποτέλεσμα; Τέσσερις πρωθυπουργοί και ισάριθμες κυβερνήσεις μέσα σε δύο χρόνια. Ερχεται τώρα ο πέμπτος πρωθυπουργός μαζί με την πέμπτη κυβέρνηση και βλέπουμε.
Ελάχιστα ενδιαφέρει αν θα είναι κεντροδεξιός, κεντρώος ή κεντροαριστερός αφού δεν υπάρχουν συγκροτημένες παρατάξεις για να τον υποστηρίξουν.
Κάπως έτσι ένα από τα σταθερότερα πολιτικά συστήματα της Ευρώπης μετά το 1958, δεν καταφέρνει δυο χρόνια τώρα να ψηφίσει ούτε προϋπολογισμό.
Διότι οι Γάλλοι προσπέρασαν με ελαφριά καρδιά ένα βασικό αξίωμα της ευρωπαϊκής δημοκρατικής κοινωνίας.
Πως η πολιτική και η οικονομική σταθερότητα πάνε μαζί. Οταν διαταραχθεί η μία, διαταράσσεται και η άλλη σχεδόν νομοτελειακά. Κι αυτό έχει επιβεβαιωθεί σε αναρίθμητες ευκαιρίες, με πρόσφατη την περίπτωση της Ελλάδας το 2009-2010.
Ολοι φυσικά θέλουμε να ελπίζουμε ότι η Γαλλία είναι μια μεγάλη χώρα με αστείρευτες δυνάμεις και δυνατότητες που θα βρει τον δρόμο της. Αλλά προς το παρόν απλώς το ελπίζουμε.
Το μέλλον άλλωστε δεν είναι ιδιαίτερα ρόδινο. Η ενίσχυση των ακραίων δυνάμεων και ο κατακερματισμός προσδιορίζει ένα πολιτικό σύστημα που ουσιαστικά οδηγεί στην ακυβερνησία του συνόλου. Αυτό κι αν αποτελεί αξίωμα της δημοκρατίας.
Οπως είναι φανερό λοιπόν η κρίση δεν θα εκτονωθεί αύριο, ούτε εύκολα.
Το προεδρικό γαλλικό Σύνταγμα αποτελεί ένα ανάχωμα. Αλλά είναι μόνο ένα ανάχωμα.
Η επιστροφή στην πολιτική σταθερότητα χρειάζεται πολλά αναχώματα ακόμη. Θέλει πολιτικούς με σαφήνεια, αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα. Κυρίως θέλει πολίτες που να συνειδητοποιήσουν το πρόβλημα ή να το υποστούν.
Τα έχουμε ζήσει αυτά και στην Ελλάδα την προηγούμενη δεκαετία.
Απλώς τώρα με τον Τραμπ στον Λευκό Οίκο και τον Πούτιν στην αυλόπορτα του σπιτιού μας η Ευρώπη έχει ανάγκη τη Γαλλία περισσότερο από ποτέ.
