Έπεσε η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Φρανσουά Μπαιρού στη Γαλλία, αφού δεν έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από την Εθνοσυνέλευση (194 υπέρ έναντι 364 κατά) με αποτέλεσμα η χώρα να βυθίζεται ξανά στη δίνη πολιτικής κρίσης και τον πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν να αναζητεί για πέμπτη φορά πρωθυπουργό μέσα σε λιγότερο από δυο χρόνια.
Εννέα μήνες πρωθυπουργός
Ο 74χρονος Μπαϊρού είχε αναλάβει την πρωθυπουργία πριν από μόλις εννέα μήνες. Σύμφωνα με πηγές προσκείμενες στο περιβάλλον του, ο Μπαϊρού σκοπεύει να υποβάλει την παραίτησή του αύριο το πρωί.
Στήριξη για τη μείωση του ελλείμματος
Είχε ζητήσει απροσδόκητα ψήφο εμπιστοσύνης, φιλοδοξώντας να εξασφαλίσει κοινοβουλευτική υποστήριξη για τη στρατηγική του με στόχο τη μείωση του ελλείμματος – που ανέρχεται στο 5,8% του γαλλικού ΑΕΠ, δηλαδή σχεδόν διπλάσιο από το όριο της ΕΕ – και του δημόσιου χρέους (114% του ΑΕΠ).
Ωστόσο, τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν υποστήριξαν τις σχεδιαζόμενες περικοπές ύψους 44 δισεκ. ευρώ στον προϋπολογισμό του επόμενους έτους.
«Κυβέρνηση-φάντασμα»
«Αυτή η στιγμή σηματοδοτεί το τέλος της αγωνίας για μια κυβέρνηση-φάντασμα», δήλωσε η ηγέτιδα της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν, πιέζοντας για πρόωρες βουλευτικές εκλογές, τις οποίες ο πρόεδρος Μακρόν έχει αποκλείσει μέχρι στιγμής.
«Σήμερα είναι μια ημέρα ανακούφισης για εκατομμύρια Γάλλους, ανακούφισης για την αποχώρησή σας», δήλωσε η Ματίλντ Πανό, επικεφαλής της Κ.Ο. της ριζοσπαστικής αριστεράς «Ανυπότακτη Γαλλία» του Ζαν-Λυκ Μελανσόν πριν από τη διεξαγωγή της ψηφοφορίας.
Η συνεργασία
Με δεδομένη την άρνηση αυτών των δύο κομμάτων να συνεργαστούν καθ’ οιονδήποτε τρόπο με τον πρόεδρο Μακρόν, η πλέον πιθανή λύση που διαφαίνεται για τον σχηματισμό βιώσιμης κυβέρνησης είναι η συνεργασία των κομμάτων τα οποία στήριξαν την απερχόμενη κυβέρνηση μαζί με με ένα τμήμα των κομμάτων της Αριστεράς, αρχής γενομένης από το Σοσιαλιστικό. Με άλλα λόγια, ο σχηματισμός ενός κυβερνητικού σχήματος που λίγο-πολύ θα έχει είτε την ανοχή είτε τη στήριξη όλων των κομμάτων που βρίσκονται πιο αριστερά από την Λεπέν και πιο δεξιά από τον Μελανσόν.
Ο Μακρόν σε αδιέξοδο
Ο Μακρόν πλέον βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα κοινοβουλευτικό αδιέξοδο. Εξετάζει είτε διαπραγματεύσεις με επιλεγμένα κόμματα για το σχηματισμό κυβέρνησης με νέο πρωθυπουργό που θα έχει την ανοχή της Βουλής, είτε την επιλογή της διάλυσης της Εθνοσυνέλευσης και προκήρυξης εκλογών — μια κίνηση υψηλού ρίσκου λόγω της ιστορικά χαμηλής δημοτικότητάς του.
Η περίπτωση Ολιβιέ Φορ
Ο γάλλος πρόεδρος βρίσκεται σε αναζήτηση νέου πρωθυπουργού, του πέμπτου κατά σειρά από την αρχή της δεύτερης θητείας του. Λένε πως αυτή τη φορά σκέφτεται να διορίσει έναν Σοσιαλιστή, εγκαινιάζοντας την πρώτη πολιτική «συγκατοίκηση» εδώ και περισσότερο από δύο δεκαετίες.
Θα μπορούσε να διορίσει πρωθυπουργό τον επικεφαλής των Σοσιαλιστών Ολιβιέ Φορ, ο τελευταίος δηλώνει άλλωστε έτοιμος και ο Βοκιέ είπε τις προάλλες πως οι Ρεπουμπλικανοί δεν θα απέρριπταν αυτόματα ούτε μια κυβέρνηση Σοσιαλιστών ούτε μια κυβέρνηση της Εθνικής Συσπείρωσης (…), ο ίδιος αποκλείει όμως το ενδεχόμενο να στηρίξει ένα αριστερό κυβερνητικό πρόγραμμα και ο Φορ έχει πει πως θέλει μια «αριστερή κυβέρνηση».
Πρόωρες εκλογές 2.0
Είναι αυτό για το οποίο πιέζει η Μαρίν Λεπέν: διάλυση της Εθνοσυνέλευσης και νέες πρόωρες εκλογές. Θεωρητικά, γίνεται, έχει περάσει περισσότερο από ένας χρόνος. Ο Μακρόν, ωστόσο, έχει δηλώσει επανειλημμένως πως θέλει να αποφύγει το σενάριο αυτό πάση θυσία.
Το όνειρο της Λεπέν
Η Λεπέν, πάλι, ονειρεύεται – λέει – να θέσει ξανά υποψηφιότητα για βουλευτής, κι ας καταδικάστηκε τον Μάρτιο σε πενταετή στέρηση του δικαιώματος του εκλέγεσθαι, για διασπάθιση ευρωπαϊκών κεφαλαίων, ώστε να απορριφθεί η υποψηφιότητά της και να προσφύγει αρχικά σε διοικητικό δικαστήριο και κατόπιν στο Συνταγματικό Δικαστήριο – να επισπευστεί, δηλαδή, η έφεσή της, που κανονικά πρόκειται να κριθεί το καλοκαίρι του 2026.
Γίνεται; Δύσκολο αλλά κανείς δεν ξέρει.
Και ένα σενάριο ακόμα: αυτό που προκρίνει ο επικεφαλής της Ανυπότακτης Γαλλίας Ζαν-Λικ Μελανσόν.
Οι βουλευτές του ετοιμάζονται ήδη να καταθέσουν πρόταση καθαίρεσης του Μακρόν, ζητώντας νέες προεδρικές εκλογές, πολύ πριν από την ώρα τους, το 2027. Φιλοδοξούν να στηριχτούν πάνω στην κοινωνική οργή, πρώτα την Τετάρτη με το κίνημα «Μπλοκάρουμε τα πάντα», κατόπιν με τις απεργίες που έχουν προκηρύξει τα συνδικάτα για τις 18 Σεπτεμβρίου, ώστε να επισπεύσουν τις εξελίξεις. Χωρίς πιθανότητες επιτυχίας. Εκτός συνταρακτικού απροόπτου, φυσικά.
