Ερχεται σχεδόν πάντοτε η στιγμή που όσο κι αν έχει επιχειρηθεί να διαστρεβλωθεί η πραγματικότητα μέσα σε λαβυρίνθους προπαγάνδας, αυτοί δεν αρκούν. Οσο και αν αργεί, όσο και αν κατακρεουργείται, η αλήθεια σπανίως μπορεί να ταφεί μέσα τους, όσο φυσικά υπάρχει κάποια μορφή δημοκρατίας. Ομως η προπαγάνδα δεν πάει χαμένη: αφενός καθυστερεί και αφετέρου προξενεί πρόσθετη βλάβη πέραν των όσων επιχειρήθηκε να σκεπαστούν. Ειδικά δε σε ορισμένα πεδία του δημόσιου βίου η βλάβη μπορεί να κάνει και τη μοιραία διαφορά: ναι μεν η αλήθεια θα έρθει κατά πάσα πιθανότητα στο φως, πλην όμως ενίοτε όταν δεν θα μπορεί πια να αλλάξει τίποτα.
Αυτό συμβαίνει σήμερα σε κεντρικά πεδία του ελληνικού δημόσιου βίου, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται ζητήματα σκανδάλων μείζονος σημασίας, θεσμικών και μη, τα ελληνοτουρκικά μα και η διεθνής θέση της χώρας που βρίσκονται στο χειρότερο σημείο της πρόσφατης ιστορίας τους. Αλλά και τα οικονομικά και τα εργασιακά δεδομένα των πολιτών καθώς και άλλα κρίσιμα στοιχεία της επιβίωσής τους στην καθημερινότητα.
Όσα από τα παραπάνω έχουν να κάνουν με μετρήσιμα μεγέθη που παρακολουθούνται συστηματικά ξεσκεπάστηκαν προ ημερών με τον πιο εκκωφαντικό, καταδικαστικό, τελεσίδικο, κυρίως αδιαμφισβήτητο για την κυβέρνηση τρόπο. Όχι από κάποιον πολιτικό της αντίπαλο (δεν έχει έτσι κι αλλιώς κάποιον ικανό να το πράξει) αλλά από την ίδια τη Eurostat που κυριολεκτικά κονιορτοποίησε τα κυβερνητικά παραμύθια και τεκμηρίωσε, πλέον πέραν πάσης δυνατότητας απόκρυψης, την εντελώς αντίθετη ζοφερή πραγματικότητα, την οποία όμως με απίθανα τεχνάσματα ο Πρωθυπουργός και οι συν αυτώ συστηματικά εξακολουθούν να παρουσιάζουν μεταλλαγμένη μέσα από τόνους κοροϊδίας χωρίς αρχή, μέση και τέλος, χωρίς αιδώ μα, πλέον, και χωρίς πειθώ. Είναι η ώρα της πικρής αλήθειας όπως την καταγράφει ο αρμόδιος ευρωπαϊκός στατιστικός οργανισμός που μετά την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία ως προς τον ΟΚΕΠΕΚΕ φέρνει το δεύτερο βαρύ χτύπημα στον Μητσοτάκη από εκεί που δεν το περίμενε: τη σκιαγραφεί πιο μαύρη από ποτέ, κάθε μέρα και χειρότερα. Η Ελλάδα υποχωρεί διαρκώς και ανταγωνίζεται πια μόνο τη Βουλγαρία, εντός ΕΕ, για τη χειρότερη θέση των πολιτών της ως προς τις αμοιβές των εργαζομένων και τη συσχέτισή τους με τις ώρες που είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται για να πάρουν όσα παίρνουν: τις περισσότερες για τα λιγότερα απ’ όλους, με τις τάσεις διαρκώς επί τα χείρω.
Η τραγική αυτή εικόνα συμπληρώνεται από ανεξέλεγκτο πληθωρισμό, ουσιαστικά διπλάσιο από τον μέσο όρο της ΕΕ, μα και από στοιχεία που δείχνουν πέραν αμφισβητήσεως ότι η πτώση του επιπέδου ζωής συνολικά δεν αφήνει τίποτα όρθιο οδηγώντας στην καταθλιπτική απελπισία που έχει καταλάβει την πλειοψηφία των πολιτών, ιδίως εκείνων που δεν έχουν περάσει από κάποιον… ΟΚΕΠΕΚΕ. Δηλαδή όλων εκτός της στενής ομάδας των σκανδαλωδώς ευνοημένων μιας κυβερνητικής κλίκας ασύδοτης που το μόνο συμφέρον που δεν εξυπηρετεί είναι το δημόσιο και εκείνο των πολιτών της έρημης αυτής χώρας που βρίσκεται σε απόγνωση και αυτό, πλέον, φέρει και τη «βούλα» της ευρωπαϊκής στατιστικής Αρχής.
Ασφαλώς και δεν ήταν αναγκαία αυτή η πιστοποίηση για να εμπεδωθεί η ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουν οι πολίτες μέρα με τη μέρα κατά τρόπο περίπου αβίωτο. Τουλάχιστον, όμως, τώρα τα ψέματα και οι διαστρεβλώσεις που, βεβαίως, συνεχίζουν από την κυβέρνηση σαν να μη συνέβη τίποτα θα έβαζαν, λογικά, ένα φρένο. Ή μήπως όχι;
Δυστυχώς, το δεύτερο. Γιατί να βάλουν; Ηταν μια… κάποια «λάθος» εκτίμηση. Που η κυβέρνηση, υποτίθεται «ευρωπαϊκή» ως το κόκαλο, επιχείρησε να αποδομήσει σαν να ήταν κουβέντες του καφενείου. Και ας έχει πηγή την καρδιά του ευρωσυστήματος στο οποίο, υποτίθεται, ομνύει. Εκτίμηση, που έγιναν τα πάντα ώστε η επίδρασή της, μόλις λίγες ημέρες αργότερα, να μοιάζει παρελθόν. Τι πραγματικά πέτυχαν, όμως, μένει να φανεί.
