Ὁ χορτασμὸς τοῦ πεινασμένου λαοῦ στὴν Παλαιστίνη ἀποτελοῦσε σημάδι μεσσιανικό: Αὐτὸς ποὺ δίνει τροφὴ στὰ πλήθη καὶ μάλιστα μὲ τρόπο ὑπερφυσικὸ δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας. Γι’ αὐτὸ καὶ τὴ στιγμὴ τοῦ συγκλονιστικοῦ πειρασμοῦ μετὰ τὴ βάπτιση λέγει ὁ σατανᾶς στὸν Χριστό: «Ἂν εἶσαι Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, πὲς νὰ γίνουν αὐτὲς οἱ πέτρες ψωμιά», γιὰ νὰ λάβει τὴν ἀπάντηση: «Ὁ ἄνθρωπος δὲν ζεῖ μόνο μὲ τὸ ψωμὶ ἀλλὰ μὲ κάθε λόγο ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Θεοῦ». Ὡστόσο, ὅταν ὁ ἴδιος ἔκρινε πὼς ἦλθε ἡ κατάλληλη στιγμή, ἔκανε τὸ θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἄρτων καὶ χόρτασε πέντε χιλιάδες λαοῦ.
Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἀφηγοῦνται ὅλοι οἱ εὐαγγελιστές, ὄχι μόνο γιατί εἶναι ἐντυπωσιακὸ καὶ μοναδικὸ στὸ εἶδος του, ἀλλὰ γιατί κρύβει μέσα τοῦ ἕνα βαθύτερο συμβολισμὸ καὶ ἕνα οὐσιαστικότερο περιεχόμενο. Ἐὰν ἀποτελεῖ θαῦμα τοῦ μίσους καὶ τῆς κακίας, ποὺ ἐκπλήσσει ὅλους μας, τὸ ὅτι σήμερα μὲ τόσο πλοῦτο καὶ μὲ τόσες παραγωγικὲς πηγὲς στὸν κόσμο ἑκατομμύρια ἄνθρωποι ὑποσιτίζονται καὶ πεθαίνουν ἀπὸ πείνα, ἄλλο τόσο καὶ μάλιστα πολὺ μεγαλύτερο εἶναι θαῦμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τὸ ὅτι μὲ πέντε ψωμιὰ καὶ δυὸ ψάρια χορταίνουν πέντε χιλιάδες ἄνθρωποι!
Στὸ θαῦμα αὐτό, ἡ Ἐκκλησία ἀναγνώρισε τὴν προτύπωση τοῦ «ἄρτου τῆς ζωῆς», τῆς πραγματικῆς τροφῆς ποὺ ὅποιος τὴν τρώγει ζεῖ αἰώνια, χωρὶς νὰ φοβᾶται τὴν πείνα καὶ τὸν θάνατο. Καὶ ὁ ἄρτος αὐτὸς εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ποὺ προσφέρεται γιὰ νὰ ζήσει ὁ κόσμος. Ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης εὐθὺς μετὰ τὴ διήγηση τοῦ θαύματος, παραθέτει μία ὁμιλία τοῦ Χριστοῦ περὶ θείας Εὐχαριστίας, στὴν ὁποία λέγει μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς: «Αὐτὸς ποὺ τρώει τὴ σάρκα μου καὶ πίνει τὸ αἷμα μου ἔχει ζωὴ παντοτινή, κι ἐγὼ θὰ τὸν ἀναστήσω τὴν ἔσχατη ἡμέρα». Πολὺ σοφὰ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας χαρακτήρισαν τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ «φάρμακο ἀθανασίας», γιατί ἡ τροφὴ αὐτὴ δὲν χορταίνει τὶς ὑλικὲς ἀνθρώπινες ἀνάγκες ἀλλὰ τὴν πείνα καὶ δίψα τῆς αἰωνιότητας.
Ὁ λαὸς βλέπει στὸν πολλαπλασιασμὸ τῶν ἄρτων τὴν ἱκανοποίηση τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν του καὶ σπεύδει νὰ ἀνακηρύξει τὸν ἰσχυρὸ προστάτη του βασιλιά. Ὁ Χριστὸς ὅμως ξεφεύγει ἀπ’ ἀνάμεσά τους καὶ πηγαίνει στὸ ὅρος νὰ προσευχηθεῖ. Τὸ μήνυμα τῆς περικοπῆς μπορεῖ νὰ συνοψιστεῖ στὰ ἑξῆς: Ὁ Χριστὸς δὲν ἐκπροσωπεῖ ἁπλῶς μία ὡραία καὶ ὑψηλὴ διδασκαλία ποὺ ἐξυψώνει ἠθικά τους ἀνθρώπους, οὔτε εἶναι αὐτός πού λύνει τά προβλήματα τῆς ἐπιβίωσης, ἀλλά ὁ Ἄρτος τῆς ζωῆς, τό φάρμακο τῆς ἀθανασίας. «Ἐὰν τὶς φάγη ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσεται εἰς τὸν αἰώνα».
Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής – Ο Απόστολος της Κυριακής (Α´ Κορ. α´ 10-17)
Ἑνότητα ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί, παρακαλῶ ὑμᾶς, διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ. Ἐδηλώθη γάρ μοι περὶ ὑμῶν, ἀδελφοί μου, ὑπὸ τῶν Χλόης ὅτι ἔριδες ἐν ὑμῖν εἰσι. Λέγω δὲ τοῦτο, ὅτι ἕκαστος ὑμῶν λέγει· ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ δὲ Ἀπολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ. Μεμέρισται ὁ Χριστός; Μὴ Παῦλος ἐσταυρώθη ὑπὲρ ὑμῶν; Ἢ εἰς τὸ ὄνομα Παύλου ἐβαπτίσθητε; Εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ ὅτι οὐδένα ὑμῶν ἐβάπτισα εἰ μὴ Κρίσπον καὶ Γάϊον, ἵνα μή τις εἴπῃ ὅτι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα ἐβάπτισα. Ἐβάπτισα δὲ καὶ τὸν Στεφανᾶ οἶκον· λοιπὸν οὐκ οἶδα εἴ τινα ἄλλον ἐβάπτισα. Οὐ γὰρ ἀπέστειλέ με Χριστὸς βαπτίζειν, ἀλλ᾿ εὐαγγελίζεσθαι, οὐκ ἐν σοφίᾳ λόγου, ἵνα μὴ κενωθῇ ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ.
Μετάφραση τῆς Ἀποστολικῆς περικοπῆς
Ἀδελφοί, σᾶς παρακαλῶ, στό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, νά ἔχετε ὅλοι τήν ἴδια ὁμολογία καί νά μήν ὑπάρχουν σχίσματα ἀνάμεσά σας, νά εἶστε ἑνωμένοι μέ τήν ἴδια σκέψη καί μέ τήν ἴδια γνώμη. Γιατί μέ πληροφόρησαν γιά σᾶς, ἀδελφοί μου, ἄνθρωποι τῆς Χλόης, ὅτι ὑπάρχουν διχογνωμίες ἀνάμεσά σας. Ἐννοῶ δηλαδή τό ἑξῆς: ὅτι καθένας ἀπό σᾶς λέγει, ἄλλος μέν ὅτι ἐγώ θεωρῶ σοφότερο διδάσκαλο τόν Παῦλο, ἄλλος δέ ὅτι ἐγώ θεωρῶ σοφότερο διδάσκαλο τόν Ἀπολλώ, ἄλλος ὅτι ἐγώ θεωρῶ σοφότερο διδάσκαλο τόν Κηφά (Πέτρο), ἄλλος ὅτι ἐγώ θεωρῶ σοφότερο δι δάσκαλο τόν Χριστό. Διχοτομήθηκε, λοιπόν, τό θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ (ὥστε νά τόν θεωρεῖτε μόνον ἄνθρωπο καί ἔτσι ἁπλό διδάσκαλο); Μήπως σταυρώθηκε γιά σᾶς ὁ Παῦλος, γιά νά σωθεῖτε; Ἤ μήπως βαπτιστήκατε στό ὄνομα τοῦ Παύ λου; Εὐχαριστῶ τόν Θεό πού δέν βάπτισα κανέναν ἀπό σᾶς, ἐκτός ἀπό τόν Κρίσπο καί τόν Γάιο, γιά νά μή μέ κατηγορήσει κανείς ὅτι τέλεσα τό βάπτισμα στό ὄνομά μου. Βάπτισα, ἐπίσης, καί τήν οἰκογένεια τοῦ Στεφανᾶ. Ἐκτός αὐτῶν, δέν θυμᾶμαι νά βάπτισα κανέναν ἄλλον. Γιατί ὁ Χριστός δέν μέ ἔστειλε γιά νά βαπτίζω, ἀλλά γιά νά κηρύττω τό Εὐαγγέλιό του, καί μάλιστα χωρίς τή βοήθεια τῆς ἀνθρώπινης σοφίας, γιά νά μή χάσει τό νόημα καί τήν ἀξία της ἡ σταυρική θυσία τοῦ Χριστοῦ.
Η διάσπαση της ενότητας της Εκκλησίας
Συμπεριφορές πού ἀπειλοῦσαν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κορίνθου ἔρχεται νά θεραπεύσει ὁ Παῦλος στήν Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή του. Ζητεῖ ὁμόνοια καί ἑνότητα, ἐνῶ ἐκφράζει τή στενοχώρια του γιά τίς παρατηρούμενες ἔριδες, προερχόμενες ἀπό ἰδιοτελεῖς στάσεις καί συμπεριφορές. Διδάσκει ὅτι ὅλοι εἴμαστε τοῦ Χριστοῦ, στό ὄνομά του βαπτισθήκαμε, γι’ αὐτό εἶναι ἀνεπίτρεπτο νά εἴμαστε προσκολλημένοι σέ ἐπιμέρους πρόσωπα, τά ὁποῖα εἶναι ἐπιφορτισμένα μέ τήν πνευματική μας καθοδήγηση, ἐντυπωσιασμένοι, ἐνδεχομένως, ἀπό τά ποικίλα χαρίσματά τους. Τό πρόβλημα τῆς διαίρεσης ἀπασχόλησε ἐξ ἀρχῆς τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, διότι πολλοί τορπίλιζαν τήν ἑνότητά της. Τό ἴδιο πρόβλημα συνοδεύει τήν ἱστορική της πορεία, δικαιώνοντας τή μεγάλη ἀνησυχία τοῦ Κυρίου μας, ὁ ὁποῖος, τήν ὥρα τῆς μεγάλης ἀγωνίας, προσευχήθηκε ἔν τονα γιά τή διατήρηση τῆς ἑνότητας στούς κόλπους της (Ἰωάν. 17,11). Παίρνοντας ἀφορμή ἀπό τούς λόγους τοῦ Παύλου, θά ἐπισημάνουμε τούς παράγοντες πού λειτουργοῦν καταστροφικά στήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας.
Σχίσματα καί αἱρέσεις
Ὁ πρῶτος παράγοντας διαίρεσης εἶναι τά σχίσματα. Πρόκειται γιά διοικητικῆς φύσεως διασπάσεις, πού ὀφείλονται στόν ἐγωισμό τῶν ἐμπνευστῶν τους, ἀλλά καί στήν καλλιέργεια κλίματος θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ καί ἑνός ἀδικαιολόγητου ὑπερσυντηρητισμοῦ, πού ὁδηγεῖ στήν ἀμφισβήτηση τῆς διοικητικῆς τάξης καί στήν ἀνυπακοή πρός τήν Κανονική ἐκκλησιαστική ἡγεσία. Ἀκόμα κι ἄν τά σχίσματα δέν προσβάλλουν τήν ἑνότητα τῆς πίστεως, ἀλλοιώνουν τή φύση τῆς Ἐκκλησίας καί τραυματίζουν τήν ἀγάπη. Γι’ αὐτό καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἐπισημαίνει ὅτι «τίποτα δέν παροξύνει τόν Θεό, ὅσο ἡ διαίρεση τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ δέν ὑπάρχει χειρότερο ἀπό τή φιλονικία, τή διαμάχη καί τή διάσπαση τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ χιτῶνα τοῦ Χριστοῦ, τόν ὁποῖο οὔτε οἱ συσταυρωθέντες ληστές δέν τόλμησαν νά διαρρήξουν καί νά χωρίσουν σέ πολλά μέρη». Τονίζει, μάλιστα, ὅτι «οὔτε τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου δέν μπορεῖ νά ἐξαλείψει τήν ἁμαρτία τοῦ σχίσματος». Ὁ δεύτερος παράγοντας εἶναι οἱ αἱρέσεις. Αὐτές παραβιάζουν τίς ἀρχές τῆς πίστεως καί ἀλλοιώνουν τήν ὀρθή διδασκαλία, ὅπως διασώζεται στήν Ἁγία Γραφή καί στήν ἱερά Παράδοση. Ὁδηγοῦν στήν πλάνη, ἡ ὁποία καταστρέφει τήν προοπτική τῆς σωτηρίας. Ἀείμνηστος πανεπιστημιακός καθηγητής ἔλεγε ὅτι «τίποτε δέν ἀπειλεῖ περισσότερο τήν πίστη καί τή σωτηρία μας ἀπό τήν πλάνη». Ἡ πλάνη –κάθε πλάνη– συσκοτίζει ἤ παραχαράσσει τήν πίστη, ὁδηγώντας σέ «πίστη», πού δέν μπορεῖ νά σώσει, νά ἑνώσει τόν ἄνθρωπο μέ τήν ἄκτιστη χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, διότι ἐνεργεῖ ὡς βλασφημία. Ὑπάρχει τό «πνεῦμα τῆς ἀληθείας», πού προέρχεται ἀπό τόν Θεό καί τό «πνεῦμα τῆς πλάνης», πού προέρχεται ἀπό τόν διάβολο (Α΄ Ἰωάν. 4,6). Ὁ σκοπός τοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι νά προφυλάσσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τό «πνεῦμα τῆς πλάνης». Διότι, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος (5,20), «ὁ ἐπιστρέψας ἁμαρτωλόν ἐκ πλάνης ὁδοῦ αὐτοῦ σώσει ψυχήν ἐκ θανάτου καί καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν».
Ὁ γεροντισμός ὡς παράγοντας διάσπασης
Ὁ τρίτος παράγοντας εἶναι ὁ γεροντισμός. Πρόκειται γιά τήν τάση ὁμαδοποίησης τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι ὑπό τή σκέπη τοῦ Χριστοῦ, ἀλλ’ ἑνός γέροντος – πνευματικοῦ, ὁ ὁποῖος θεωρεῖται ἡ ἀπόλυτη αὐθεν τία· ὁ λόγος του εἶναι «εὐαγγέλιο». Συχνά, τό φαινόμενο ὑποδαυλίζεται ἀπό τούς ἴδιους τούς γέροντες, οἱ ὁποῖοι, ἔτσι, ἱκανοποιοῦν τή ματαιοδοξία τους. Ὁ ρόλος ὅμως τοῦ γέροντος δέν πρέπει νά εἶναι ἡ δημιουργία ὀπαδῶν, ἀλλ’ ἡ εἰς Χριστόν προαγωγή τῶν πνευματικῶν του τέκνων.Ὁ ἴδιος ὀφείλει νά εἶναι ἡ κλίμακα πού ἑνώνει τούς πιστούς μέ τόν Χριστό, διασπώντας τά τείχη πού ὀρθώνονται μεταξύ τους, λόγῳ τῆς ἁμαρτίας. Ἀπό τά παραπάνω, συμπεραίνεται ὅτι χρειάζεται μεγάλη διάκριση καί προσοχή γιά νά ἀποφεύγουμε τούς πειρασμούς πού ἀπειλοῦν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καί λαμβάνουν ποικίλες μορφές, κατά καιρούς. Μήν ξεχνοῦμε ὅτι δέν ἀνήκουμε σέ ἀνθρώπους, ἀλλά στόν Σωτήρα Χριστό. Δέν ἀκολουθοῦμε φανατικές καί ὑποκειμενικές ἀνθρώπινες διδασκαλίες, ἀλλά τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, πού ζεῖ καί παραμένει ἀνόθευτο στούς αἰῶνες.
πηγή: apostoliki-diakonia.gr
www.ertnews.gr
