Το πρώτο ζητούμενο είναι η ακρίβεια στην ενημέρωση. Στη Σύρο λίγο – πολύ ξέρουμε τι συνέβη: όπως είχε γίνει και στην Κρήτη, η πληροφορία για άφιξη κρουαζιερόπλοιου με ισραηλινούς τουρίστες προκάλεσε κινητοποίηση, η Αστυνομία δεν μπόρεσε να επιβάλει την απαγόρευση συγκεντρώσεων που είχε ανακοινώσει και ο καπετάνιος παρέκαμψε το νησί για να αποφύγει τα χειρότερα. Στη Ρόδο, πάλι, η εικόνα είναι πιο συγκεχυμένη. Τα όσα κυκλοφόρησαν και γράφτηκαν για επιθέσεις με μαχαίρια εναντίον ισραηλινών τουριστών δεν επιβεβαιώνονται από την Αστυνομία και τους καταστηματάρχες, που μιλούν μόνο για έναν διαπληκτισμό ανάμεσα σε Ισραηλινούς που φώναζαν συνθήματα και Σκανδιναβούς αραβικής καταγωγής. Αλλο συμπλοκή κι άλλο πογκρόμ.
Το δεύτερο ζητούμενο είναι η ακρίβεια στους χαρακτηρισμούς. Μια επίθεση εναντίον ενός εστιατορίου που σερβίρει κοσέρ κουζίνα έχει αντισημιτικό χαρακτήρα. Μια παρέλαση μαυροντυμένων νταήδων στους δρόμους με στόχο να τρομοκρατήσουν μια ομάδα πολιτών (ή μεταναστών) έχει φασιστικό χαρακτήρα. Μια διαδήλωση με στόχο να αποτραπεί η αποβίβαση ισραηλινών τουριστών σε ένα λιμάνι επειδή η κυβέρνησή τους σφάζει τους Παλαιστίνιους μπορεί να έχει παράνομο χαρακτήρα, αλλά δεν είναι ούτε φασιστική ούτε ρατσιστική: αποδίδει αδίκως συλλογική ευθύνη για ένα έγκλημα μιας πολιτικής ηγεσίας. Το θέμα δεν είναι εδώ να αξιολογήσουμε αυτές τις πράξεις ως προς την επικινδυνότητά τους, αλλά να αποφύγουμε τη σύγχυση που προκαλεί το τσουβάλιασμά τους κάτω από την ετικέτα «αντισημιτισμός».
Το τρίτο ζητούμενο είναι τα όρια της δράσης και αντίδρασης. Σε μια δημοκρατία, το κριτήριο είναι πάντα το ίδιο: η τήρηση των νόμων. Το να εκφράζει κανείς την άποψή του αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμά του. Και προκαλεί έκπληξη τόσο το ιταμό ύφος – μετά προσβλητικών υπαινιγμών – με το οποίο ο Ακης Σκέρτσος σχολίασε μια παρατήρηση της συναδέλφου Μαριάννας Πυργιώτη, όσο και η απαίτηση του Παύλου Μαρινάκη από όποιον δημοσιογράφο παρέχει υπηρεσίες επικοινωνίας να αναφέρει υποχρεωτικά αυτή την ιδιότητα κάθε φορά που εκφέρει άποψη.
Το να διαδηλώσει κανείς με οποιοδήποτε αίτημα, αφού λάβει τη σχετική άδεια, αποτελεί επίσης δικαίωμά του. Από εκεί και πέρα, η ευθύνη ανήκει στις Αρχές, που θα πρέπει ασφαλώς να αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο κάποιον που διαδηλώνει παρανόμως από κάποιον που προβαίνει σε βίαιες πράξεις. Ας μη γελιόμαστε: ο αντισημιτισμός είναι αρκετά διαδεδομένος στην ελληνική κοινωνία. Και τα εγκλήματα πολέμου που διαπράττουν ο ισραηλινός πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του δεν δικαιολογούν ούτε κατ’ ελάχιστο τη χαλάρωση στη μάχη για την καταπολέμησή του.
Από την άλλη μεριά, αυτό που γίνεται στη Γάζα δεν είναι μια «ανθρωπιστική κρίση» απέναντι στην οποία κάθε «λογικός άνθρωπος», με πρώτη την ελληνική κυβέρνηση, δικαιούται να «συγκινείται», όπως θέλει να μας πείσει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Δεν έγινε σεισμός στην περιοχή. Δεν είναι θύματα κανενός τσουνάμι οι Παλαιστίνιοι. Και στην οργή που φουντώνει σε όλη την Ευρώπη για το μακελειό, η κυβέρνηση είναι ουραγός.
