Για τον Σεπτέμβριο, διάβασα, μετατέθηκε το σχέδιο για την αντιμετώπιση της λειψυδρίας, το οποίο μεταξύ άλλων θα περιλαμβάνει την απορρόφηση από την ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ, μαζί με έναν τρίτο φορέα, των 739 δημοτικών και κοινοτικών οργανισμών ύδρευσης. Ωραία ιδέα, και το στοίχημα είναι πώς αυτή η ωραία ιδέα που παρουσιάστηκε στην προχθεσινή σύσκεψη υπό τον Πρωθυπουργό θα υλοποιηθεί κιόλας. Εγώ πάντως εγκύρως πληροφορήθηκα ότι κατά τη σύσκεψη τόσο ο υπουργός Εσωτερικών Θ. Λιβάνιος όσο και ο υπουργός Ενέργειας Στ. Παπασταύρου είχαν σοβαρές ενστάσεις για το σχέδιο, το οποίο εξ αυτού του λόγου επιστράφηκε στους «μελετητές», συνοδευόμενο από μεγάλη γκρίνια, του Πρωθυπουργού συμπεριλαμβανομένου. Γκρίνια δε, εντός και εκτός Μεγάρου Μαξίμου. Κυρίως όμως στο περιθώριο της σύσκεψης, όπου και ειπώθηκαν ορισμένα ενδιαφέροντα σχόλια λ.χ. για το πώς είναι δυνατόν να πραγματοποιείται σύσκεψη για τη λειψυδρία, ακριβώς έναν χρόνο από την προηγούμενη για το ίδιο ακριβώς θέμα, και με υποτιθέμενες αποφάσεις που παρέπεμπαν σε συνολικές δράσεις, και άλλα ηχηρά παρόμοια!
Χάθηκε ένας ολόκληρος χρόνος, αλλά από ποιον να ζητήσεις εξηγήσεις;
Ραντεβού τον Σεπτέμβρη
Επίσης μετά την ίδια σύσκεψη, η οποία δεν κατέληξε πουθενά, γι’ αυτό και κρίθηκε απαραίτητο να επανέλθει το σχέδιο τον Σεπτέμβριο, κάτι πήρε το αφτί μου και για ένα ανοίκειο σχόλιο που διατυπώθηκε για διοικητή μεγάλου οργανισμού. Φυσικά θα αποφύγω να μεταφέρω εδώ ποιον αφορούσε, καθότι ο κόσμος (της πολιτικής) είναι κακός, και όταν σφίγγουν τα «γάλατα» γίνεται ακόμη χειρότερος, δεδομένου ότι ουδείς χρωστάει καλή κουβέντα σε κανένα…
Επανέρχομαι: το σχέδιο κατά της λειψυδρίας που εμφανίστηκε έτσι όπως εμφανίστηκε, εν μέσω ακραίου καύσωνα, θα εξειδικευτεί υποτίθεται τον Σεπτέμβριο, οπότε λογικά θα έχουμε τα πρωτοβρόχια. Οσο να πεις, το τελευταίο για το οποίο μπορεί να κατηγορηθεί αυτή η κυβέρνηση είναι ότι δεν διαθέτει… timing!..
Κυνηγώντας Ισραηλινούς
To ελεεινό περιστατικό της Σύρου, όταν υπό την ανοχή των αρχών καμιά 100στή παρεπιδημούντες στο νησί ακτιβιστές επέδειξαν τη… «διεθνιστική αλληλεγγύη» τους, απαγορεύοντας σε ένα κρουαζιερόπλοιο, στο οποίο επέβαιναν και τουρίστες από το Ισραήλ, να πιάσει στο λιμάνι, προφανώς δεν τιμάει ούτε την κυβέρνηση ούτε τη χώρα. Η ολιγωρία των αστυνομικών και λιμενικών Αρχών υπήρξε πρωτοφανής. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεδιπλωθεί, μέσα από τα πανό που ανοίχτηκαν και τα άθλια συνθήματα που ακούστηκαν, ο πιο ακραίος αντισημιτισμός, ο οποίος όχι μόνο δεν μπορεί να εκφράζει την ελληνική κοινωνία, αλλά ούτε και να τη χαρακτηρίζει. Κι επειδή αυτό το πράγμα δεν αντιμετωπίστηκε όπως έπρεπε στον καιρό του, σήμερα έχω νέα για την κυβέρνηση: στο Μοναστηράκι, στη μεγάλη πλατεία απόψε στις 8 οργανώνεται συγκέντρωση από διάφορες συλλογικότητες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, οι οποίες στη συνέχεια, μαθαίνω, θα πορευτούν στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας «μήπως και πέτυχουν κανένα ισραηλινό τουρίστα»!!!
Επειδή λοιπόν ο τύποι αυτοί, όπως και οι άλλοι της Σύρου, και πριν από μέρες τα παλικάρια του Ρουβίκωνα, είναι υπέρ της θεωρίας της «συλλογικής ευθύνης» με την οποία οι χιτλερικοί έστειλαν στα κρεματόρια εκατομμύρια Εβραίους, η κυβέρνηση οφείλει να πάρει άμεσα μέτρα…
Η χαρά των «ψεκασμένων»
Εγώ βέβαια δεν θα πέσω στο… επίπεδο της Μαριάννας Πυργιώτη να γράψω… «άμα γίνουν κυβέρνηση» αυτοί της… κυβέρνησης, ώστε να έχω κανένα beef με τον ευαίσθητο Ακη Σκέρτσο, ο οποίος, ένα μυστήριο πράγμα, όπως και οι υπόλοιποι πασοκοθρεμμένοι και πασοκοφερμένοι στη ΝουΔου, υπερασπίζεται την κυβέρνηση με νύχια και με δόντια. Θα πω μόνο ότι στις δύσκολες εποχές που ζούμε, παρόμοια περιστατικά το μόνο που καταφέρνουν είναι να μας τσουβαλιάζουν ως κοινωνία, μαζί με όλους εκείνους που πιστεύουν ότι ο κάθε Ισραηλινός που παίρνει τη γυναίκα του και τα παιδιά του και έρχεται Ελλάδα να περάσει μερικές μέρες ήρεμα, μακριά από τον πόλεμο, φέρει ακεραία την ευθύνη για ό,τι συμβαίνει στη Γάζα ή για ό,τι διαταγές δίνει στα στρατά του ο Μπίμπι Νετανιάχου. Αυτά είναι ντροπής πράγματα και είναι σε πλήρη διάσταση με ό,τι ιστορικά μας συνδέει με τον λαό του Ισραήλ. Ασε δε που όταν συμβαίνουν κάτι τέτοια αποτρόπαια γεγονότα, αυτοί που τρίβουν την κοιλιά τους από ευχαρίστηση είναι οι ακροδεξιοί φασίστες, οι κάθε λογής «ψεκασμένοι» και οι επαγγελματίες συνωμοσιολόγοι…
«Ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς»
Αναφορικά τώρα με το beef της Μαριάννας Πυργιώτη με τον Ακη Σκέρτσο, το μόνο που θα σημειώσω είναι ότι το περιστατικό επιβεβαιώνει τον έντονο, όσο και διάχυτο, εκνευρισμό (για όλα) που επικρατεί το τελευταίο διάστημα στο Μέγαρο Μαξίμου. «Από Διός άρξατε», που έλεγαν και οι αρχαίοι. Βεβαίως ορισμένοι είναι της άποψης ότι η παρέμβαση του Σκέρτσου είχε τον χαρακτήρα του… καταχεριάσματος της Πυργιώτη. Η οποία έκανε ένα ειρωνικό μεν σχόλιο στα social media για την ανάρτηση Σκέρτσου για το περιστατικό της Σύρου, αλλά εντάξει, δεν ήταν πια και τόσο σοβαρό αυτό, ώστε να υπάρξουν οι δημόσιες αντεγκλήσεις που ακολούθησαν.
Εκριναν δηλαδή οι άνθρωποι υπερβολική την αντίδραση του υπουργού Επικρατείας. Ηταν όμως; Αν το δει κανείς ως προς το σκέλος της δημοσιογραφικής ιδιότητας της Πυργιώτη, ίσως. Αλλά όταν ο άλλος την κρίνει με βάση τα συμβόλαια συνεργασίας που έχει η δημοσιογράφος Πυργιώτη με το υπουργείο Πολιτικής Προστασίας (Γ. Κεφαλογιάννης) και Υγείας (Μ. Θεμιστοκλέους), όχι. Γιατί δεν γίνεται, σου λέει και σωστά ο Σκέρτσος, να ειρωνεύεσαι τον εργοδότη σου. Κάτσε απέξω, μείνε δημοσιογράφος και λέγε ό,τι θες. Τουτέστιν, «ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς», κατά το γνωστό απόφθεγμα της λαϊκής σοφίας…
(Και κάπως έτσι επανέρχεται στο προσκήνιο η μεγάλη συζήτηση για τα όρια της δημοσιογραφικής λειτουργίας σε σχέση με την πολιτική εξουσία. Η ΕΣΗΕΑ έχει κάτι να μας πει επ΄ αυτού;)
Σε μοναχικό δρόμο
Δέχτηκα χθες τη διαδικτυακή πρόκληση του αγαπημένου, και πολιτικά άστεγου πλέον, Νίκου Καρανίκα, να εντρυφήσω στην ανάρτησή του στο Facebook με την οποία ανακοινώνει στους οπαδούς και φίλους του πως αποφάσισε να ακολουθήσει τον μοναχικό δρόμο του διανοητή της πολιτικής. Η… σεντονιάδα με την οποία περιγράφει τη μοναξιά του οφείλεται κατά βάση στο γεγονός ότι απέρριψε την πρόσκληση του προέδρου Κασσελάκη να επιστρέψει στο ΚΙΔΗ, το Κίνημα Δημοκρατίας δηλαδή, το οποίο για ευνόητους λόγους το γράφει με πεζά. Γιατί δεν επιστρέφει; Διότι ο πρόεδρος εξακολουθεί να εναγκαλίζεται εκείνους τους πασοκοασοεέδες που έφαγαν κόσμο και κοσμάκη με τις διαγραφές (και του τεράστιου Αντώναρου), δεν ντρέπονται λιγάκι…
Keep walking, Νικόλα…
Επιλέγει λοιπόν τον ρομαντικό δρόμο του μοναχικού καβαλάρη ο Καρανίκας, ως άλλος Δον Κιχώτης, χωρίς όμως Σάντσο Πάντσα και Δουλτσινέα, και γράφει (μεταξύ πολλών άλλων) στη facebookική σεντονιάδα που προανέφερα:
«Ο,τι έκανα το έκανα δίχως ιδιοτέλεια υπηρετώντας το κοινό καλό και τιμώντας τον συλλογικό βίο. Υπηρέτησα το κοινό καλό μέσα από κινήματα και συλλογικότητες και τώρα που είμαι κομματικά ανέστιος θα συνεχίσω να πράττω ό,τι μου προστάζει η συνείδηση. Αν αδίκησα κάποιο άτομο, σίγουρα δεν το έκανα από – με πρόθεση, οπότε ζητάω ειλικρινά συγνώμη. Ανοίγω ένα νέο βιβλίο – τετράδιο στη ζωή μου ή μια παρένθεση και για να μείνω όπως είμαι και ήμουν θα αλλάζω διαρκώς υπηρετώντας τις αξίες μου».
Δεν σχολιάζω τίποτε. Θα περιοριστώ σε ένα Keep walking, Νικόλα…
(Μόνο σε Τσίπρα μη σε οδηγήσει η μοναξιά…)
