Σκοπός της ίδρυσης και λειτουργίας των πολιτικών κομμάτων είναι η άσκηση εξουσίας ή η επιρροή της. Με άλλα λόγια, η διακυβέρνηση μίας χώρας ή έστω η επίδραση της διακυβέρνησης αυτής. Κοιτώντας τα δεδομένα του ελληνικού πολιτικού συστήματος σήμερα, διαπιστώνεται η ύπαρξη ενός μόνου κυβερνητικού κόμματος και η απουσία εναλλακτικής λύσης. Αυτό προκύπτει από τις πρόσφατες ευρωεκλογές, τις εθνικές εκλογές του 2023 και από τις καθημερινές δημοσκοπήσεις.
Για τη Νέα Δημοκρατία, λοιπόν, ο στόχος είναι συγκεκριμένος και απλός: φυσικά η πρώτη θέση με το μεγαλύτερο δυνατό ποσοστό και ενδεχομένως η αυτοδυναμία, εάν γίνουν περισσότερες συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Το σταυρικό πρόβλημα, όμως, αφορά το δεύτερο σε δύναμη κόμμα που αποτελεί τυπικά την αξιωματική αντιπολίτευση. Γράφω εδώ «τυπικά», διότι γιατί ουσιαστικά, με τα χαμηλά ποσοστά που καταγράφει σήμερα, δεν υπόσχεται κυβερνητική λύση. Αρα, εύλογα προκύπτει το ερώτημα, τι θα κάνει το κόμμα αυτό στην περίπτωση που υπάρξει έλλειψη αυτοδυναμίας. Θα συμμετάσχει σε ένα κυβερνητικό σχήμα, στο οποίο ο ισχύων εκλογικός νόμος προϋποθέτει και τη συμμετοχή του πρώτου κόμματος ή όχι; Το ερώτημα αυτό είναι κατά κυριολεξία σταυρικό. Και τούτο διότι, ακόμη και οι τελευταίες μη ουσιώδεις εξελίξεις στο εσωτερικό αυτού του πολιτικού χώρου αποδεικνύουν πως υπάρχουν εντός του δύο σχολές σκέψης και δύο πολιτικές γραμμές: η μία κοιτά προς τη λεγόμενη Αριστερά, η δε άλλη κοιτά αποκλειστικά και μόνο τον αδύναμο εαυτό της. Και οι δύο αυτές σχολές, όμως, κάνουν σαν να θέλουν να μη θυμούνται τις συγκυβερνήσεις Παπαδήμου και Σαμαρά – Βενιζέλου, που κράτησαν τη χώρα όρθια στις πιο δύσκολες στιγμές της. Εκανε ιδιαίτερη εντύπωση η προ ημερών ξαφνική, αλλά οξεία, αντιπαράθεση που προέκυψε από μία φράση του πρ. υπουργού Ν. Χριστοδουλάκη (ότι υπήρχαν και άλλες λύσεις πλην των μνημονίων, λύσεις που όμως δεν θυμάμαι να τις είχε προτείνει και τότε) και τις αντιδράσεις κάποιων στελεχών της κυβέρνησης Παπανδρέου και του δημάρχου Χ. Δούκα. Συνεπώς, μοιάζει σωστή η σκέψη, ότι αυτός ο πολιτικός οργανισμός βρίσκεται όχι μόνο δέκα χρόνια μακριά από την κυβερνητική εξουσία, αλλά και σε μία κατάσταση διαρκούς κυβερνητικής αδράνειας. Γνώμη μου, βέβαια, είναι ότι τα κόμματα εξουσίας ιδρύονται τόσο για να κυβερνούν όσο και για να συγκυβερνούν. Αν, όμως, κάτι τέτοιο επιχειρηθεί από τη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση στις επόμενες εκλογές, δύσκολα αυτό το κόμμα θα διατηρήσει την ενότητά του.
Η παρατήρηση και των υπολοίπων κομμάτων της αντιπολίτευσης οδηγεί τους πολίτες στο βέβαιο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση απέναντι στη Νέα Δημοκρατία. Ετσι άλλωστε εξηγείται και το ενδιαφέρον γύρω από την κινητικότητα του πρ. πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα, η πολιτική παρουσία του οποίου ως επικεφαλής κόμματος θα επηρεάσει οπωσδήποτε όλα τα κόμματα στα αριστερά της ΝΔ.
Είναι, λοιπόν, προφανές ότι μπροστά στο απειλητικό φάσμα της ακυβερνησίας κανένας υπεύθυνος πολίτης δεν μπορεί να μείνει απαθής. Και οι πολιτικοί σχηματισμοί που επί της ουσίας επαγγέλλονται την ακυβερνησία βρίσκονται, και όπως φαίνεται θα παραμείνουν, στο πολιτικό περιθώριο.
