Ήταν ένα απόγευμα που ξεκίνησε όπως κάθε άλλο. Στις 19:00 ακριβώς, στο κλειστό προπονητήριο που βρίσκεται μόλις δύο χιλιόμετρα από τη μεγαλύτερη αμερικανική στρατιωτική βάση στη Μέση Ανατολή – την Al Udeid – ο Βασίλης Μπρατσιάκος, Έλληνας προπονητής της Ολυμπιακής Ομάδας μπάσκετ του Κατάρ, συνέχιζε την καθιερωμένη του προπόνηση με τα ταλέντα τούτης της χώρας.
Οι παίκτες έβρισκαν ρυθμό, οι οδηγίες έδιναν και έπαιρναν. Ακούγονταν μόνο οι βηματισμοί στο παρκέ και οι φωνές του κόουτς.
Λίγο αργότερα, έξι ιρανικοί πύραυλοι θα έπεφταν κοντά, πολύ κοντά, με στόχο την αμερικανική βάση, σε μια «χορογραφημένη» απάντηση της Τεχεράνης προς την Ουάσιγκτον.
Οι σειρήνες δεν ήχησαν. Η πόλη δεν βυθίστηκε στο σκοτάδι. Τα μαγαζιά έκλεισαν διακριτικά για λίγες ώρες, ο εναέριος χώρος «πάγωσε» μέχρι τα μεσάνυχτα και ο κόσμος έμεινε σπίτι, ήσυχος, σχεδόν ατάραχος.
Το Ιράν είχε προειδοποιήσει το φιλικό Κατάρ για την επίθεση. Όλοι ήταν ενήμεροι και ήταν κάτι που το περίμεναν. Οι υπεύθυνοι της ελληνικής πρεσβείας είχαν ενημερώσει με τη σειρά τους, τους Έλληνες που ζουν μόνιμα στη χώρα, ανάμεσα τους ο Βασίλης Μπρατσιάκος και οι Έλληνες συνεργάτες του στην Εθνική του Κατάρ. Θέμα χρόνου ήταν να γίνει αυτό που «έπρεπε να γίνει». Αλλά και πάλι, δεν είναι και μικρό πράγμα να σκάνε βόμβες στα 2 χιλιόμετρα από το χώρο που βρίσκεσαι. Είτε το περιμένεις, είτε όχι, αυτό το καταραμένο «μπαμ» είναι που αναστατώνει το μυαλό και ταρακουνά την καρδιά.
«Ήταν η πρώτη φορά που βόμβες περνούσαν πάνω από το κεφάλι μου και παρ’ όλα αυτά, συνέχισα την προπόνηση», είπε ο Μπρατσιάκος σε συνομιλία με tanea.gr.
Δεν το έκανε από αμέλεια, αλλά από πίστη. Οι Καταριανοί παίκτες του και οι άνθρωποι της Ομοσπονδίας, τον διαβεβαίωναν ότι η χώρα τους διατηρεί φιλικές σχέσεις με το Ιράν.
«Δεν υπάρχει περίπτωση να χτυπήσουν τη χώρα και τον πληθυσμό της», του έλεγαν.
Βέβαια, η ανησυχία δεν ήταν εύκολο να φύγει, ιδιαίτερα μετά τις ραγδαίες εξελίξεις στην περιοχή.
«Μου έστελναν μηνύματα να μείνω μακριά από τα παράθυρα και το γήπεδο είχε πολλά. Αλλά δεν έφυγα από την προπόνηση. Εκεί γύρω στις 19:30 σταματήσαμε, γιατί έπρεπε να αισθανθούμε όλοι ασφαλείς», ανέφερε ο Μπρατσιάκος.
Σε κάθε τάιμ άουτ της προπόνησης, κοιτούσε το κινητό του τηλέφωνο. «Έβλεπα τα μηνύματα. Μου έγραφαν: “τώρα αρχίζει”». Κι όμως, επέμεινε. «Είχα μέσα μου μια σιγουριά ότι, ακόμα κι αν εκτοξευθούν οι πύραυλοι, θα αναχαιτιστούν. Κι έτσι έγινε».
Η προπόνηση κράτησε σχεδόν μέχρι τέλους. Οι συνεργάτες του, επίσης Έλληνες, δίπλα του. «Κόουτς, μάλλον πρέπει να σταματήσουμε», του ψιθύριζαν. Μα ο ρυθμός ήταν καλός. Οι παίκτες, ατάραχοι, δούλευαν. Ο στόχος ήταν πιο δυνατός από τον φόβο.
Υπήρχαν φήμες για δεύτερο κύμα επίθεσης. Κανείς δεν ενοχλήθηκε. Και ευτυχώς, κανείς δεν επιβεβαιώθηκε. Ο Βασίλης Μπρατσιάκος, με καταγωγή από τη Χαλκίδα και σημαντικές επιτυχίες στη χώρα με την Αλ Σαντ στην οποία επέστρεψε πρόσφατα, βρέθηκε για λίγο στην πρώτη γραμμή της ιστορίας. Όχι σε κάποιο πεδίο μάχης (μακριά από αυτά), αλλά σε παρκέ, επιμένοντας στην αθλητική κανονικότητα.
Τα τελευταία χρόνια, ο 54χρονος τεχνικός που είχε πετύχει ένα μικρό μπασκετικό θαύμα με την Κύμη και την είχε οδηγήσει στα «σαλόνια» της Basket League, ζει με την οικογένεια του στο Κατάρ. Εκεί διαπρέπει, εκεί έχει βρει το μπασκετικό του «λιμάνι». Εκεί του έλαχε να ζήσει την πιο… περίεργη προπόνηση στην καριέρα του.
Στην ανθρώπινη σιωπή και τις εναέριες εκρήξεις εκείνης της βραδιάς, μέσα σε ένα γήπεδο με αδιόρατη ανησυχία και με την αμερικανική στρατιωτική βάση στο… βάθος, ο Έλληνας κόουτς έκανε την επιλογή του.
Ίσως γιατί η αληθινή ψυχραιμία φαίνεται όταν αποφασίζεις να συνεχίσεις, παρά την παρουσία του φόβου.
