Με παραγωγό τον δημιουργό του “Family Guy” και του “Ted” (σειράς και ταινιών), τον Seth MacFarlane, η νέα ταινία των “Τρελών Σφαιρών” φιλοδοξεί να ανανεώσει και να επανασυστήσει ένα από τα πιο αγαπημένα franchise του κινηματογραφικού (και τηλεοπτικού) χιούμορ, 35 χρόνια μετά την τελευταία του εμφάνιση. Γίνεται όμως ένας τόσο μοναδικά χτισμένος χαρακτήρας που στηρίχθηκε εξ‘ ολοκλήρου στην προσωπικότητα του Λέσλι Νίλσεν, να αναβιώσει και να επαναπροσδιοριστεί από τον μπαμπά του “Taken”;
Η αναγέννηση -ή ο οριστικός και αμετάκλητος θάνατος- μιας θρυλικής κωμωδίας;
Μόνο ένας άνθρωπος έχει τις απαραίτητες ικανότητες για να ηγηθεί της αστυνομικής ομάδας και να σώσει τον κόσμο. Και αυτός είναι… ο Frank Drebin Jr.. Η κλασική αστυνομική παρωδία επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη και πάλι με τον τίτλο “Τρελές Σφαίρες” (The Naked Gun) και τον Liam Neeson στον ρόλο του Υπαστυνόμου Frank Drebin Jr., του γιου του θρυλικού αστυνομικού που ενσάρκωσε ο Leslie Nielsen. Με σκηνοθέτη τον Akiva Schaffer (Popstar: Never Stop Never Stopping, Hot Rod), η προσπάθεια είναι σίγουρα έντιμη, καθώς ο παραγωγός Seth McFarlane είναι από τους μεγαλύτερους φαν αυτού του franchise, το πραγματικό ερώτημα είναι αν ο πολύ καλός του φίλος Liam Neeson θα μπορέσει να στηρίξει μια προσωποκεντρική κωμωδία που αποτελεί παρακαταθήκη για αυτό το είδος κωμωδίας.
Από την τηλεόραση στη μεγάλη οθόνη
Η αρχική μορφή των “Τρελών Σφαιρών” γεννήθηκε το 1982 ως τηλεοπτική σειρά με τίτλο “Police Squad!”, δημιουργημένη από τους Jim Abrahams και τους αδελφούς David και Jerry Zucker — την ίδια ομάδα πίσω από το εμβληματικό “Τρελή και Απίθανη Πτήση” (Airplane!). Η σειρά παρήγαγε μόνο έξι επεισόδια πριν ακυρωθεί (σ.σ. Το χιούμορ της ήταν τόσο μπροστά για την εποχή που σόκαρε), ωστόσο άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα με το ανατρεπτικό της χιούμορ και τον απολαυστικά σοβαροφανή Frank Drebin, τον οποίον υποδύθηκε ο Leslie Nielsen.
Παρά την τηλεοπτική αποτυχία, η ιδέα της αστυνομικής παρωδίας απέκτησε δεύτερη ζωή στη μεγάλη οθόνη. Το 1988, το “The Naked Gun: From the Files of Police Squad!” μετατράπηκε σε τεράστια εισπρακτική επιτυχία, εγκαινιάζοντας μία τριλογία (“The Naked Gun 2½: The Smell of Fear” το 1991 και “The Naked Gun 33⅓: The Final Insult” το 1994).
Ο Leslie Nielsen: Κωμικός με σοβαρότητα… για αυτό και αξεπέραστος
Λένε ότι στην κωμωδία, δεν πρέπει αν προδίσεις το αστείο. Αυτό το γνώριζε υπέροχα ο Leslie Nielsen, που ήταν η καρδιά της επιτυχίας της ταινίας και σειράς. Πρώην δραματικός ηθοποιός (με πολλούς σοβαρούς ρόλους στο ύφος κατασκοπικών ρομάντζων), ο Καναδός ηθοποιός επανεφηύρε την καριέρα του στα 50 του, παίζοντας ρόλους με πλήρη σοβαρότητα μέσα σε απόλυτα σουρεαλιστικές καταστάσεις. Αυτό το στυλ, δηλαδή να παραμένει απολύτως ανέκφραστος ενώ ο κόσμος καταρρέει γύρω του, ήταν το μυστικό συστατικό που έκανε τον Frank Drebin τόσο αξιαγάπητο και τόσο αστείο.
Κάποιοι απορούν γιατί όμως αρχικά η τηλεοπτική σειρά δεν έπιασε ενώ οι ταινίες σάρωσαν· λογικό το ερώτημα. Το έδαφος είχε προετοιμαστεί και από τις επιτυχίες του “Άκρως τρελό και Απόρητο” αλλά και από τις “τρελές και Απίθανες Πτήσεις”, μαζί με τον αέρα που έφερε “Η Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή” και οι συνέχειες της.
Οι “Τρελές Σφαίρες” ήταν ένα χαοτικό μίγμα σωματικής κωμωδίας, λογοπαιγνίων, τυχαίων gag και εξωφρενικών καταστάσεων που ταυτόχρονα παρωδούσε τα αστυνομικά δράματα της εποχής και προσέφερε ένα είδος καθαρής, σχεδόν παιδικής ανοησίας. Μέσα από τον Nielsen, η γελοιοποίηση του αστυνομικού “σκληρού” ήρωα αποκτούσε μια σχεδόν φιλοσοφική διάσταση.
Ο Liam Neeson: Από το “Taken” στη… σάτιρα
Η επιλογή του Liam Neeson ως Frank Drebin Jr. μοιάζει αρχικά ένα οξύμωρο πείραμα. Ο Νeeson έγινε γνωστός για τις δραματικές του ερμηνείες (Schindler’s List, γνωστή και ως “Η Λίστα του Σίντλερ”) αλλά και για τον ρόλο του τιμωρού πατέρα στην action τριλογία “Taken”. Κι όμως, η στροφή του προς την κωμωδία τα τελευταία χρόνια, με εμφανίσεις-έκπληξη στο “Life’s Too Short” του Ricky Gervais, στο “Ted 2” και το “Χίλιοι Τρόποι να Πεθάνεις στην Άγρια Δύση”(επίσης του MacFarlane) και στο “The Lego Movie”, έδειξε πως ο ηθοποιός γνωρίζει πολύ καλά πώς να “παίζει κόντρα”.
Η σκηνοθετική προσέγγιση του Schaffer και η παραγωγή του MacFarlane υπόσχονται ένα meta-humor που σέβεται το παρελθόν αλλά φέρνει τον χαρακτήρα στο σήμερα. Ο Neeson, ερμηνευτικά στιβαρός και πάντα με την βαριά, βορειοϊρλανδική του προφορά, φαίνεται ιδανικός για να συνεχίσει το ύφος “σοβαρός μέσα στην απόλυτη τρέλα” που καθιέρωσε ο Nielsen.
Και αυτό είναι το κλειδί: δεν προσπαθεί να αντιγράψει τον Nielsen, αλλά να φέρει τη δική του παρουσία στον ρόλο ενός ήρωα που γνωρίζει ότι είναι ξεπερασμένος, αλλά δεν το παραδέχεται ποτέ.
Η Pamela Anderson και ο παραλληλισμός με την Priscilla Presley
Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και -προφανώς ηθελημένες- ομοιότητες της νέας ταινίας με την αρχική τριλογία είναι η παρουσία της Pamela Anderson σε ρόλο-κλειδί, που φαίνεται να θυμίζει αυτόν της Priscilla Presley στην αρχική σειρά. Η Presley, τότε γνωστή ως πρώην σύζυγος του Elvis, ανέλαβε τον ρόλο της Jane Spencer, της ρομαντικής συντρόφου του Frank Drebin και με απρόσμενη επιτυχία απέδειξε πως είχε κωμικό ταλέντο και μια αφοπλιστική χημεία με τον Nielsen.
Η Pamela Anderson, που έχει αναγεννηθεί πρόσφατα μέσα από ντοκιμαντέρ, αυτοβιογραφίες και ρόλους σε ανεξάρτητες ταινίες, φέρνει έναν αντίστοιχο “αέρα επανεκτίμησης”. Γνωστή για το “Baywatch” και τη σεξουαλική της εικόνα της δεκαετίας του ’90, τώρα επιχειρεί να κερδίσει το κοινό ξανά – όχι μόνο με την εμφάνισή της, αλλά με μια πιο συνειδητή, αυτοσαρκαστική ερμηνεία. Αν η επιλογή της Presley τότε ήταν ένα πολιτισμικό σχόλιο για τις διασημότητες της εποχής, η παρουσία της Anderson σήμερα λειτουργεί με παρόμοιο τρόπο, αναδεικνύοντας την αλλαγή της εικόνας της γυναίκας στην ποπ κουλτούρα: από το σεξουαλικό αντικείμενο στο πρόσωπο με άποψη, δύναμη και χιούμορ.
Ένα νέο ensemble με γνήσια κωμική δυναμική
Πλάι στον Neeson και την Anderson βρίσκουμε ένα ικανό καστ, έτοιμο να υπηρετήσει το καυστικό, καρναβαλικό ύφος της σειράς. Ο Paul Walter Hauser, γνωστός για τις ερμηνείες του στο “Εγώ, η Τόνια” (I, Tonya), φέρνει βαρύτητα αλλά και κωμικό ρυθμό. Η CCH Pounder προσθέτει τον απαραίτητο “σοβαρό πυλώνα” ως φιγούρα εξουσίας, ενώ ο Cody Rhodes, σταρ της πάλης, προσθέτει μια διάσταση pop culture, κάτι που πάντα χαρακτήριζε το “Naked Gun” σύμπαν.
Η συμμετοχή της Liza Koshy (δημοφιλής στα social media) και του Eddie Yu, υποδεικνύει μια προσπάθεια προσέγγισης και νεότερων κοινού, χωρίς όμως να αλλοιώνεται η βασική δομή: παραλογισμός, χιούμορ slapstick, και ατελείωτοι αυτοσαρκασμοί.
Από τον Frank Drebin του Leslie Nielsen στον Liam Neeson;
Το να συνεχίσεις ένα τόσο λατρεμένο franchise είναι εγχείρημα επικίνδυνο. Το χιούμορ των “Τρελών Σφαιρών” βασιζόταν σε μια πολύ συγκεκριμένη εποχή, όταν τα lingo των αστυνομικών σειρών και οι παραδοσιακοί άνδρες ήρωες αποτελούσαν το υλικό για σάτιρα. Σήμερα, το τοπίο έχει αλλάξει, και ο τρόπος που διαχειρίζεσαι την παρωδία απαιτεί λεπτότητα και συνείδηση. Δεν μπορείς απλώς να επαναλάβεις τα παλιά αστεία· πρέπει να τα ανανεώσεις.
Η πρόκληση λοιπόν για τον Akiva Schaffer και τον Seth MacFarlane είναι να σεβαστούν την κληρονομιά αλλά να δημιουργήσουν κάτι που να “μιλά” στο σύγχρονο κοινό. Ο συνδυασμός πολιτικής ορθότητας, νέων στερεοτύπων και πιο περίπλοκων θεμάτων κάνει το σύγχρονο σινεμά κωμωδίας ένα ναρκοπέδιο. Το στοίχημα είναι η ισορροπία ανάμεσα στο σαρκασμό και τη νοσταλγία, ανάμεσα στο κλασικό και το επίκαιρο.
Συμπέρασμα
Οι “Τρελές Σφαίρες” δεν ήταν ποτέ απλώς μια κωμωδία. Ήταν ένα είδος κινηματογραφικού χάους που έβγαζε νόημα μέσα από τον παραλογισμό του. Ένα σύμπαν όπου όλα μπορούσαν να συμβούν -και συνέβαιναν-, όσο πιο γελοία τόσο το καλύτερο.
Με τον Liam Neeson να αναλαμβάνει τον ρόλο του Frank Drebin Jr., τον Akiva Schaffer να σκηνοθετεί και τον Seth MacFarlane να επιβλέπει, η νέα ταινία έχει τις προδιαγραφές να ανανεώσει αυτό το σύμπαν για μια νέα γενιά. Αν όλα πάνε καλά, μπορεί να αποδειχθεί πως ο απόλυτος αστυνομικός ήρωας δεν είναι ούτε γοητευτικός ούτε έξυπνος – απλώς απόλυτα ηλίθιος με στυλ.
Και τελικά, ίσως αυτό να χρειαζόμαστε σήμερα περισσότερο από ποτέ, που φοβόμαστε να γελάσουμε ακόμα και με το προφανές.
Η Ευρωπαϊκή πρεμιέρα θα γίνει στο Λονδίνο στις 22 Ιουλίου παρουσίας των συντελεστών και μια εβδομάδα αργότερα θα ανοίξει σε Αμερικανικές και Ελληνικές αίθουσες.
www.ertnews.gr
