Ηταν ένας ήσυχος δρόμος του Κολωνακίου, καθόλου λουσάτος. Μιλάω βέβαια για μια εποχή που ούτε το Κολωνάκι ήταν λουσάτο, είχε μόνο την ατμόσφαιρα ενός αστικού, κοσμοπολίτικου τοπίου. Αλλά η οδός Καψάλη δεν είχε ούτε καν αυτό. Το μοναδικό κατάστημα ειδικού ενδιαφέροντος ήταν το δισκάδικο της Τόνιας Καράλη. Από κει και πέρα είσοδοι πολυκατοικιών με ιδιαίτερα αρχιτεκτονικά στοιχεία και μικρομάγαζα της γειτονιάς. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960 μάλιστα ξέρω ότι υπήρχε και μια αποθήκη που πουλούσε χύμα κρασί και κάρβουνα.
Σήμερα, η Καψάλη, ένα δρομάκι 50 μέτρων, είναι αδιάβατη. Τραπεζάκια σε όλο το μήκος του πεζοδρομίου κάνουν τη διάβαση άκρως προβληματική. Κατά καιρούς, περνώντας από κει και παρά τις πιρουέτες που κάνω, έχω βουτήξει τη ζώνη της γκαμπαρντίνας μου σε καπουτσίνο με στέβια και γάλα αμυγδάλου, έχω παρασύρει με το κασκόλ μου κεφτεδάκια κι έχω μετατοπίσει με την άκρη της τσάντας μου περουκίνι κυρίου (ας το είχε εφαρμόσει πιο στέρεα). Οι είσοδοι των λίγων εμπορικών καταστημάτων και ενός φαρμακείου είναι μπλοκαρισμένες από τα τραπεζοκαθίσματα των φαγάδικων. Από μυρωδιά, νομίζω ότι έχει στοιχειώσει εδώ η Τσικνοπέμπτη. Τσίκνα ψητού κρέατος διανθισμένη από εσάνς ασιατικών πιάτων. Και πάρα πολλή φασαρία, τόσο πολλή που ξεπερνά τα όρια της «ζωντάνιας».
Ναι, η πόλη αλλάζει, οι δρόμοι «ζωντανεύουν». Η Καψάλη είναι ένα μόνο κομμάτι του παζλ που απλώνεται από το Κολωνάκι, την «Παγκρατάρα», το Κουκάκι και φτάνει μέχρι το Χαλάνδρι. Να βγαίνει ο κόσμος, να χαίρεται αλλά δυσκολεύομαι να καταλάβω πού παραχωνιάζεται η χαρά ανάμεσα σε τόσα πολλά φαγάδικα στριμωγμένα σε τόσο λίγα τετραγωνικά μέτρα. Αλλά μετά θυμάμαι όλους αυτούς τους τίτλους που νομίζω ότι με καταδιώκουν καθώς σκρολάρω στις οθόνες μου. «Πού θα φάτε τα καλύτερα τοστ της Αθήνας», «Πού θα βρείτε τα καλύτερα ρετρό παγωτά», «Σε αυτά τα εστιατόρια πρωταγωνιστεί η ελληνική γεύση», «Τι κάνει ένα εστιατόριο talk of the town», «Τα καλύτερα σουβλάκια της πόλης». Ενας ψυχαναγκασμός που κάποιες φορές με κάνει να νιώθω αποσυνάγωγη επειδή δεν έχω φάει το τιραμισού του τάδε, το σουβλάκι με κρέας δείνα κοπής και αν δεν ξέρω για ποιον λόγο η Παλόμα είναι το νέο τζιν τόνικ.
Κάποτε, πολύ κάποτε, θεωρούμασταν trendy αν φορούσαμε εκείνο το τζιν με το οποίο μπαίναμε στην μπανιέρα και υποτίθεται ότι έπαιρνε τη φόρμα του σώματός μας. Τώρα αν έχουμε φάει ξεψαχνισμένο ζυγούρι της τάδε μαγείρισσας με το φακιόλι. Τόση πείνα υπήρχε καταγεγραμμένη στο συλλογικό μας υποσυνείδητο και δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι; Ή μήπως συμβαίνει αυτό που μου έλεγε παλαιότερα καθηγητής Κοινωνιολογίας; Το φαγητό έξω είναι η πιο φτηνή πρόσβαση στην πολυτέλεια, Γι’ αυτό μάλλον καλλιεργείται και η αντίστοιχη «φιλολογία». Κάθονται στην ψευτομπαμπού καρέκλα, πίνουν μονοποικιλιακό εσπρέσο, τρώνε και ένα σαντουιτσάκι με ψωμί ωρίμασης και αισθάνονται «αρχόντοι» που λέμε και στη Σύρο.
