Υπάρχει κάτι μεταφυσικό στο 30%; Σε κάθε νέα δημοσκόπηση, σε κάθε νέα διαρροή για τους προβληματισμούς των κυβερνητικών επιτελών, η αγωνία του Πρωθυπουργού συνοψίζεται στο πώς η Νέα Δημοκρατία θα ξεφύγει από τα χαμηλά του 20% και κάτι στην πρόθεση ψήφου (εκεί που βρέθηκε μετά την αναζωπύρωση των Τεμπών) και θα φτάσει – με τη βοήθεια έστω της μπακαλικής των «αναγωγών» – στο 30%. Δεν είναι ένα αριθμητικό φετίχ. Πίσω από αυτή την αγωνία υπάρχει μια πολύ απλή (και ορθή) ανάλυση της νέας πραγματικότητας του εκλογικού σώματος. Η Νέα Δημοκρατία είχε πάρει λίγο πάνω από 40% στις τελευταίες εκλογές. Επομένως, ακόμη και στις τελευταίες, βελτιωμένες, σφυγμομετρήσεις φαίνεται να έχει χάσει πάνω από το ένα τέταρτο της εκλογικής της δύναμης. Οι περισσότεροι απολωλότες προέρχονται από το πιο συντηρητικό εκλογικό της ακροατήριο. Αυτό επιβεβαιώνεται αριθμητικά – με την ενίσχυση Βελόπουλου και τη δημιουργία του κόμματος Λατινοπούλου – και πολιτικά, αφού η πιο θορυβώδης κριτική στον κ. Μητσοτάκη ασκείται από τους πρώην πρωθυπουργούς κκ. Καραμανλή και Σαμαρά (ενίοτε με στερεοφωνική δημόσια παρουσία) και οι πιο αιχμηρές κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις έρχονται από τη γνωστή ενδεκάδα που παίζει μπάλα για λογαριασμό τους στη Βουλή.
Ο κ. Μητσοτάκης επέλεξε να μην ενδώσει στην πίεσή τους για μετακίνηση από τη θεμελιακή επιλογή του από τη μέρα που αναδείχτηκε πρόεδρος της ΝΔ έως και την πρωθυπουργία του: τη διεκδίκηση του κεντρώου και κεντροδεξιού χώρου. Επομένως, κάνει μια κρίσιμη ανάγνωση των δεδομένων που δημιουργεί αυτή η μετακίνηση. Η βάση που έχει απομείνει στη ΝΔ και το μεγαλύτερο μέρος της βάσης του ΠΑΣΟΚ (ιδίως αυτή που βρίσκεται στα αστικά κέντρα) αποτελούν ένα ενιαίο εκλογικό σώμα. Εχει διαφορετική προέλευση και ιστορικές αναφορές, αλλά κοινές ανησυχίες, προτεραιότητες και – στον βαθμό που ακόμη υπάρχει – πολιτική κουλτούρα. Επομένως, εφόσον δεν θα διακινδυνεύσει το κεντρώο κοινό που διατηρεί για να επιχειρήσει τον αβέβαιο επαναπατρισμό όσων διέρρευσαν προς τα δεξιά, ο κ. Μητσοτάκης βλέπει πως ο καθοριστικός παράγοντας για το κόμμα του – αλλά και για τον ίδιο – θα είναι η κατανομή αυτού του πολιτικού συνεχούς μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Ας υποθέσουμε ότι αθροιστικά θα κινηθούν στην περιοχή του 40%. Διαφορετικές θα είναι οι μετεκλογικές διαβουλεύσεις και εξελίξεις εάν η ΝΔ έχει το περιβόητο 30% και το ΠΑΣΟΚ το 10% ή κάτι παραπάνω και διαφορετικές ασφαλώς εάν το ΠΑΣΟΚ (έστω δεύτερο με άλμα όπως προσδοκά ο εκπρόσωπός του) έχει – ας πούμε – 17% και η ΝΔ 23%. Και ο κ. Μητσοτάκης ξέρει πως η κύρια διαφορά μεταξύ των δύο αφορά τη συζήτηση για το πρόσωπο του Πρωθυπουργού σε μια πολύ πιθανή υποχρεωτική συνεργασία των απροθύμων.
Με βάση τη δέσμευσή της ότι οι επόμενες εκλογές θα διεξαχθούν με το ίδιο εκλογικό σύστημα, η κυβέρνηση κατανοεί τη σημασία του αθροίσματος που δίνει ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία και των εσωτερικών του κατανομών. Ποια είναι η αντίστοιχη ανάλυση του ΠΑΣΟΚ. Εδώ πράγματι μπαίνουμε στα χωράφια της μεταφυσικής…
