Μια από τις γνωστότερες αμερικανικές κωμωδίες ήταν «Η μέρα της μαρμότας». Η υπόθεση αφορά μια ψωνισμένη τηλεπερσόνα, τον Φιλ, που πήγε να καλύψει ένα παραδοσιακό έθιμο με τα συμπαθή ζωάκια στην επαρχιακή Πενσιλβάνια, όπου και αποκλείστηκε λόγω χιονοθύελλας. Την επομένη συνειδητοποίησε, όμως, ότι βιώνει μια μεταφυσική παγίδα και ζει την ίδια μέρα ξανά και ξανά. Αρχικά το διασκέδασε καφρίζοντας τους ανθρώπους. Εκλεβε, μέθαγε, καβγάδιζε, σκότωσε και τη δύστυχη μαρμότα. Χωρίς τύψεις ή αναστολές αφού οι συνέπειες διαρκούσαν το πολύ ένα εικοσιτετράωρο και την επόμενη μέρα είχαν όλα ξεχαστεί.
Ωρες ώρες έτσι κυβερνάει κι η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ζει τα όποια προβλήματα και λάθη για μια μέρα. Αντε, δύο, το πολύ. Μετά ο κύκλος των ειδήσεων αλλάζει ενώ οι ελάχιστοι ενοχλητικοί που επιμένουν να θυμούνται, αντιμετωπίζονται περίπου σαν τον τρελό που ζει με τα φαντάσματα. Αφού, λοιπόν το ζουν, έτσι, σε κύκλους, συχνά υπερήφανων εξαγγέλλουν τα ίδια και τα ίδια, ξανά και ξανά. Την ασφάλεια στα πανεπιστήμια, ας πούμε. Οποιος δυστυχεί να έχει καλή μνήμη, μπορεί να βιώσει απότομες φλασιές στο χωροχρόνο καθώς ακούει από υπεύθυνα χείλη, στα σοβαρά, ότι η ΕΛ.ΑΣ. μπορεί ήδη να κινείται ανενόχλητη στα πανεπιστήμια αλλά παρ’ όλα αυτά χρειάζονταν και άλλου τύπου αστυνομικοί που τελικά όμως δεν ήταν καλή ιδέα, οπότε θα κάνουμε κι άλλους νόμους γιατί η ΕΛ.ΑΣ. ξηλώνει το έγκλημα αλλά τα παλιόπαιδα εγκληματούν (κι αν νομίζετε ότι ο παραπάνω συλλογισμός ήταν φαντασίωση αναζητήστε την ενημέρωση των κυβερνητικών συντακτών της 8/5/2025).
Ενας άλλος υπουργός, ας πούμε, παρουσίασε ως μητσοτακική επανάσταση ότι επιτέλους θα γίνει αξιολόγηση στο Δημόσιο. Πώς; Σαν τεστ περιοδικού. Με μια πλατφόρμα για να βάζεις βαθμό από το 1 έως το 10 σε δημόσιες υπηρεσίες. Συμπαθές είναι, δεν λέμε όχι. Απλώς υπάρχουν κάποιες ήδη νομοθετημένες κρίσεις στο Δημόσιο οι οποίες δεν έχουν γίνει καν, έτσι, χωρίς καμιά απολύτως εξήγηση, ενώ ζούμε τις εξαγγελίες αξιολόγησης όπως ο Φιλ το φεστιβάλ της μαρμότας.
Σάμπως έχει καμιά αξία, άρα; Μαρμότα θα έχει και αύριο κι οι ενοχές κουράζουν. Μόνο στην ταινία ο Φιλ αποκήρυξε, τελικά, τον μισανθρωπισμό του, βρήκε κι ένα κορίτσι και έζησαν αυτοί καλά αλλά εμείς τα ίδια. Και χειρότερα.
