Αιφνιδιάστηκα κι εγώ όταν, χθες, έχοντας προεξοφλήσει την άνετη εκλογή στην καγκελαρία του Φρίντριχ Μερτς από το γερμανικό Κοινοβούλιο, με διέψευσαν οι αριθμοί. Οι 18 διαρροές από τον κυβερνητικό συνασπισμό Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών στην πρώτη ψηφοφορία, που δημιούργησαν πρόβλημα στη νέα κυβέρνηση με το καλημέρα, είναι καμπανάκι κινδύνου για την κυβερνητική πλειοψηφία – και προειδοποίηση ότι τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Ο Μερτς το κατάλαβε κατόπιν εορτής και όσοι επενδύουν σε αυτόν ελπίζουν ότι θα το θυμάται ως καγκελάριος – εξελέγη τελικά στη δεύτερη ψηφοφορία, το απόγευμα.
Η Γερμανία χρειάζεται σταθερή και αποφασιστική ηγεσία απέναντι στην άνοδο του ακροδεξιού λαϊκισμού στο εσωτερικό της αλλά και λόγω των συνεπειών του παρατεινόμενου πολέμου στην Ουκρανία. Και είναι μονόδρομος η υποχρέωση να παίξει ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη, επιταχύνοντας καταρχήν τις διαδικασίες προς την κατεύθυνση δημιουργίας ισχυρής ευρωπαϊκής άμυνας, απαραίτητης κίνησης απέναντι στη Ρωσία του Πούτιν, που όπως όλα δείχνουν έχει κλιμακώσει τον υβριδικό πόλεμο εναντίον της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και απέναντι στην απροσδόκητη πολιτική του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος δεν αποκλείεται με τις αποφάσεις του να υπονομεύσει το ΝΑΤΟ, που σήμερα είναι ο σημαντικότερος παράγων σταθερότητας.
Πιθανότατα, το χουνέρι το έκαναν στον Μερτς βουλευτές που δεν υπουργοποιήθηκαν. Αν συνέβη αυτό, είναι αποκλειστικό λάθος του νέου καγκελάριου: ανακοινώνοντας πολύ νωρίς τη μοιρασιά των υπουργείων του, πιθανότατα κέντρισε κάποιους δυσαρεστημένους να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους. Κάτι που θεσμικά ήταν ορθό, πολιτικά απέβη επιζήμιο – κι αυτό είναι ένα ακριβό μάθημα που πήρε ο νέος καγκελάριος, ο οποίος ήδη αντιμετωπίζει τη λοιδορία και την αμφισβήτηση από την ακροδεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία (ΑfD) αλλά και εμφανίζεται από την αρχή πολιτικά αδύναμος. Κάτι που θέλει κόπο, πολλή δουλειά και αποφασιστικές πολιτικές κινήσεις για να αντιστραφεί, ιδίως σε μια περίοδο κατά την οποία ο γερμανός ηγέτης μπορεί να χρειαστεί να κάνει επιλογές υψηλού ρίσκου.
Αλλά έχει όντως ηγετικά χαρακτηριστικά ο νέος καγκελάριος; Στα ΜΜΕ πολύ συχνά γίνεται λόγος για τη χαμηλή δημοτικότητά του. Τον κατηγορούν ότι δεν είναι συνεπής στις πολιτικές επιλογές του ενώ ενοχλεί η συντηρητική ιδεολογία του: όταν ψήφισε κατά του νομοσχεδίου που θεσμοθετούσε τον βιασμό στον γάμο, έκανε εχθρούς όλους τους δικαιωματιστές και έγινε ιδιαίτερα αντιδημοφιλής στις γυναίκες. Είχε, επίσης, χαμηλά ποσοστά αποδοχής στην Ανατολική Γερμανία – αλλά πολλοί ισχυρίζονται ότι αυτό συμβαίνει λόγω της κάθετης αντίθεσής του στις πολιτικές του Πούτιν.
Γενικώς, η σχέση της Γερμανίας και της Ευρώπης με τον Πούτιν είναι το βασικότερο ζήτημα που θα αντιμετωπίσει η νέα γερμανική κυβέρνηση. Ισως αυτός να είναι και ο λόγος που, μετά την αποτυχία του να εκλεγεί με την πρώτη, θορυβήθηκαν όχι μόνο τα επιτελεία των δύο συμμάχων κομμάτων στην κυβέρνηση αλλά και οι Πράσινοι και η Αριστερά – που συμφώνησαν με τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού να επισπευσθεί η δεύτερη ψηφοφορία, επειδή έκριναν αναγκαίο να μην κυριαρχήσει πνεύμα αποσταθεροποίησης. Η μεγάλη εικόνα την κρίσιμη στιγμή, στη Γερμανία, αντιμετωπίστηκε με ωριμότητα από τα μικρά κόμματα της αντιπολίτευσης και όχι με τη συνήθη σε εμάς αντισυστημική χαρά της πρόκλησης αναμπουμπούλας και αστάθειας. Την αστάθεια, άλλωστε, και τον αντισυστημισμό στη Γερμανία τα εκπροσωπεί η AfD: η πουτινική Ακροδεξιά, που ήδη κυρίως για τη σχέση στελεχών της με τη Ρωσία αντιμετωπίζεται, δικαίως, ως επιβεβαιωμένα εξτρεμιστική οργάνωση. Οπως η Ελλάδα αμύνθηκε έναντι της Χρυσής Αυγής, με τον ίδιο τρόπο οφείλει και η Γερμανία να προστατεύσει τη δημοκρατία.
Η τεχνική εκπαίδευση ως τιμωρία!
Παρουσιάζοντας την έκθεση 158 σελίδων, για την τεκμηρίωση της εθνικής στρατηγικής για την πρόληψη της βίας και την αντιμετώπιση της παραβατικότητας ανηλίκων, που παρουσιάστηκε προχθές στο Μαξίμου, η πρόεδρος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων Βάσω Αρτινοπούλου σημείωσε πως, με βάση τα στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας από το 2023-2024, αφού μίλησε για την ανάγκη να αλλάξει το σύστημα τιμωρίας της παραβατικής συμπεριφοράς στο σχολείο, αφού δηλαδή επισήμανε ότι οι αποβολές από το γυμνάσιο στην ουσία οδηγούν τους παραβατικούς μαθητές να αφήσουν το σχολείο, πρόσθεσε την ανάγκη δημιουργίας δέκα τεχνικών γυμνασίων. Γιατί;
Επειδή, είπε, ο θεσμός των τεχνικών γυμνασίων «μπορεί να δώσει ίσες ευκαιρίες και το αίσθημα της επιτυχίας ανεξάρτητα από το κοινωνικό υπόβαθρο και τον βαθμό κινδύνου. Θα κρατήσουμε έτσι τα παιδιά μακριά από τους δρόμους».
Είναι δυνατόν; Η εισηγήτρια μιας πολιτικής να θεωρεί ότι τα τεχνικά γυμνάσια είναι ισοδύναμα της τιμωρίας παραβατικών μαθητών; Προφανώς και τα τεχνικά γυμνάσια είναι απαραίτητα. Αλλά όχι ως αναγκαίο κακό, ως κακόφημα ιδρύματα όπου κατευθύνονται οι παραβατικοί. Η τεχνική εκπαίδευση είναι απαραίτητη επειδή τα τεχνικά επαγγέλματα είναι περιζήτητα. Γι’ αυτό, τα τεχνικά σχολεία πρέπει να είναι δημιουργικοί χώροι κι όχι να παρουσιάζονται ως εναλλακτικές εκδοχές φυλακών.
