Κάθε χρόνο, τη στιγμή που η μπάλα κατεβαίνει στην Times Square και εκατομμύρια βλέμματα σε όλο τον κόσμο είναι στραμμένα στη Νέα Υόρκη, υπάρχει ένας άνθρωπος που σχεδόν κανείς δεν βλέπει. Κι όμως, χωρίς αυτόν, η Πρωτοχρονιά της πόλης δεν θα ήταν η ίδια. Ο Τρεμπ Χάινινγκ, γνωστός ως «ο βασιλιάς του κομφετί», είναι ο αόρατος αρχιτέκτονας της χάρτινης καταιγίδας που, τα μεσάνυχτα, μετατρέπει την καρδιά του Μανχάταν σε σύμβολο ελπίδας, χαράς και ανανέωσης. Σε μια πόλη όπου το θέαμα είναι ταυτόχρονα οικονομία, παράδοση και ταυτότητα, έχει καταφέρει εδώ και περισσότερες από τρεις δεκαετίες να γίνει μία από τις πιο καθοριστικές φιγούρες της.
Η διαδρομή του ξεκίνησε από τα χαμηλά. Εφηβος ακόμη, δούλευε σε πάρκο της Disney φουσκώνοντας μπαλόνια στις σχολικές διακοπές, στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Εκεί απέκτησε μια σχεδόν μηχανική δεξιότητα στο φούσκωμα και το δέσιμό τους, αλλά και μια απρόσμενη αγάπη για το αντικείμενο. Αρχισε να πειραματίζεται, να ενώνει μπαλόνια με απλούς συνδετήρες, να δημιουργεί μικρές γιρλάντες και στήλες. Ολα με αέρα, χωρίς ήλιο. Κανείς άλλος δεν το έκανε έτσι τότε.
Με αυτή τη δεξιοτεχνία μπήκε σταδιακά στον κόσμο των εκδηλώσεων, συνεργαζόμενος με εταιρείες catering σε μικρά πάρτι και παιδικά γενέθλια. Και ύστερα ήρθε το τηλεφώνημα που άλλαξε τη ζωή του. Στις 6 Ιουλίου 1979, στο Μαλιμπού, του ζητήθηκε να διακοσμήσει ένα «ιδιαίτερο» παιδικό πάρτι. Η μυστικότητα ήταν απόλυτη, μέχρι που αποκαλύφθηκε η αλήθεια: ήταν τα τρίτα γενέθλια του Ελάιζα Μπλου, γιου της σουπερστάρ Σερ. Η παραγγελία ήταν απλή, αλλά ο Χάινινγκ πρότεινε κάτι παραπάνω. Στην τεράστια αυλή έστησε δύο μεγάλες γιρλάντες μπαλονιών και, σχεδόν αυθόρμητα, ένωσε τις σειρές με ένα τόξο από μπλε μπαλόνια. Ετσι γεννήθηκε, χωρίς σχέδιο και χωρίς πρόθεση, το πρώτο τόξο μπαλονιών στην Ιστορία.
Οι κατασκευές έγιναν όλο και πιο περίπλοκες, τα υλικά καλύτερα. Οι ανταγωνιστές αδυνατούσαν να αντιγράψουν την τεχνική. Δεν χρειάστηκε ποτέ να πατεντάρει κάτι· απλώς ήξερε πράγματα που οι άλλοι δεν ήξεραν.
Οι προκλήσεις μεγάλωναν: Ολυμπιακοί Αγώνες του Λος Αντζελες το 1984, τελετές Οσκαρ, δεκάδες Super Bowl. Το 1985, η Disney τον εμπιστεύτηκε για τον εορτασμό των 30 χρόνων της Disneyland Καλιφόρνιας. Η απελευθέρωση πάνω από 1 εκατ. μπαλονιών κατέληξε σε παγκόσμιο ρεκόρ και απόλυτη επιτυχία. Εναν χρόνο μετά, όμως, ήρθε η σκοτεινή στιγμή της καριέρας του: το Balloonfest ’86 στο Κλίβελαντ. Δύο εκατομμύρια μπαλόνια, χιλιάδες εθελοντές, μια γιγαντιαία κατασκευή. Και μετά, η καταιγίδα. Τα μπαλόνια επέστρεψαν στη γη, έκλεισαν δρόμους και αεροδρόμια, προκάλεσαν ατυχήματα και συνέβαλαν έμμεσα σε μια τραγωδία με δύο νεκρούς ψαράδες. Το ρεκόρ καταγράφηκε, αλλά δεν ξαναμετρήθηκε ποτέ.
Παρά ταύτα, ο Χάινινγκ συνέχισε. Πολιτικά συνέδρια, μεγάλες διοργανώσεις, ακόμη και αποτυχίες, όπως το 2004 στη Δημοκρατική Συνδιάσκεψη, όταν τα μπαλόνια… απλώς δεν έπεσαν. Η απάντησή του έμεινε ιστορική: «Οταν αφήνεις μπαλόνια, μπορεί να συμβούν δύο πράγματα. Ή να πέσουν ή να μην πέσουν».
