Τα Χριστούγεννα είναι πια υπόθεση λίγων ημερών, επίσης δεν αργεί και η σωτηρία της χώρας, έχετε υπόψη. Θα χρειαστεί περισσότερος χρόνος όπως είναι φυσικό, ίσως λίγες εβδομάδες, το πολύ ένας ή δύο μήνες, πάντως έρχεται. Με τη συνέντευξή της στην «Εφημερίδα των Συντακτών», το περασμένο Σάββατο, η Μαρία Καρυστιανού αποκάλυψε ότι το κίνημα που έχει ξεκινήσει η ίδια οργανώνεται για να μετάσχει στις εκλογές. Προς τον σκοπό αυτό, έχει συσταθεί «επιτροπή σοφών για τη σωτηρία της χώρας», η οποία επεξεργάζεται πολιτικές κατά τομείς, όπως οικονομία, εξωτερική πολιτική, άμυνα, παιδεία, υγεία κ.ά. Ποιοι είναι οι εν λόγω σοφοί δεν γνωρίζουμε. Μπορούμε όμως να εικάσουμε ότι θα μετέχει με τον δικό της τρόπο η γερόντισσα από τη Συρία, η οποία ασκεί μια επιρροή στην κ. Καρυστιανού, σύμφωνα με όσα υποστηρίζει συνεργάτης της με τον οποίο ήλθε σε ρήξη.
Εφόσον ισχύει αυτό, τότε θα παρακαλούσα πολύ να περιληφθεί στο πρόγραμμα του κινήματος και η προστασία της Αραμαϊκής, μια και είναι η γλώσσα της γερόντισσας. Μιλώ σοβαρά, είναι κάτι κρίσιμο για την ιστορική έρευνα και την αρχαιολογία της Μέσης Ανατολής η σωτηρία της Αραμαϊκής. Αυτή ήταν η γλώσσα που κυριάρχησε επί χιλιετίες στην περιοχή και την οποία υιοθέτησαν όλες οι αυτοκρατορίες της περιοχής (Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι, Μήδοι, Πέρσες), με αποτέλεσμα όλα τα γραπτά κείμενα της εποχής να είναι στην Αραμαϊκή.
Χιλιάδες πήλινες ταμπλέτες υπάρχουν στις αποθήκες των μεγάλων μουσείων της Δύσης, με κείμενα που ακόμη δεν έχουν μεταφραστεί από τους ειδικούς. Αυτοί οι ειδικοί, οι λεγόμενοι Ασσυριολόγοι, είναι ελάχιστοι στον κόσμο και δεν νομίζω ότι υπάρχει περίπτωση να αυξηθούν, ώστε να προχωρήσει γρηγορότερα η μετάφραση των κειμένων. Για τον λόγο αυτόν, είναι απαραίτητη η καταγραφή και η μελέτη των σύγχρονων διαλέκτων της Αραμαϊκής από επιστήμονες γλωσσολόγους, επομένως και της προστασίας των γλωσσικών κοινοτήτων που ακόμη διασώζονται, διότι η γνώση της σύγχρονης Αραμαϊκής είναι απαραίτητο εργαλείο για την κατανόηση των αρχαίων κειμένων.
Ομως η Αραμαϊκή, ως καθομιλουμένη γλώσσα σε κοινότητες Χριστιανών, Μουσουλμάνων και Εβραίων, ήταν ένα από τα θύματα των μεγάλων ανακατατάξεων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής κατά τον 20ό αιώνα. Σήμερα, λίγες από αυτές διασώζονται, κυρίως στο βόρειο Ιράκ, στο βορειοδυτικό Ιράν και στην ανατολική Συρία, αντιμετωπίζουν δε το φάσμα της εξάλειψης. Ειδικά η περίοδος του ISIS ήταν καταστροφική για αυτές τις γλωσσικές κοινότητες. Η εξαφάνισή της ως ομιλουμένης γλώσσας θα σημαίνει ότι επιτρέπουμε να χαθεί ένα κλειδί με το οποίο μπορούμε να ανοίξουμε την πόρτα του παρελθόντος. Γι’ αυτό θα ήταν σκόπιμο, νομίζω, να ληφθεί μέριμνα από την επιτροπή σοφών του κινήματος και για το θέμα της Αραμαϊκής. Ισως μια διπλωματική πρωτοβουλία σε διεθνές επίπεδο;
Κατά τα λοιπά, θα σας απογοητεύσω, γιατί τα όσα υπαινίσσεται στη συνέντευξή της η κ. Καρυστιανού, για μένα είναι, μετά συγχωρήσεως, Αραμαϊκά, δηλαδή ακατάληπτα. Αυτό που ετοιμάζει, λ.χ., δεν θα είναι κόμμα, τονίζει, επειδή αυτό που εκφράζει η ίδια, αλλά και ο κόσμος που της ζητά να οργανώσει κάτι συλλογικό, αποστρέφονται το παλιό σύστημα, που γι’ αυτούς είναι συνώνυμο της διαφθοράς. «Αυτό που δημιουργείται», λέει η κ. Καρυστιανού, «είναι κάτι τελείως διαφορετικό». Θα είναι κάτι, με άλλα λόγια, με το οποίο θα περνάμε πλέον στο στάδιο της μετακομματικής πολιτικής. Θα είναι κάτι υπερβατικό, με την έννοια ότι θα υπερβαίνει την έννοια του κόμματος. Ας πούμε, ζυθεστιατόριο ή κινηματογράφος, κάτι που υπερβαίνει τις κομματικές γραμμές και στο οποίο όλοι μπορούν να είναι δεκτοί. Δεν ξέρω τι θα είναι και δυσκολεύομαι πολύ να φανταστώ. Εμπιστεύομαι όμως την κρίση της κ. Καρυστιανού, όταν έλθει εκείνη η ώρα που θα πρέπει να αποφασίσει τι θα είναι το «τελείως διαφορετικό» που υπόσχεται. Γιατί, επί του παρόντος, δεν ξέρει. Οπως λέει σε ένα σημείο της συνέντευξής της: «Δεν έχω σκεφτεί τι μορφή θα έχει το κίνημα».
