Διαβλέπω τις τελευταίες ημέρες μια εξόχως επιθετική στάση του Μεγάρου Μαξίμου κατά του Ευάγγελου Βενιζέλου. Οι «χειριστές» του επικοινωνιακού επιτελείου της κυβέρνησης έχουν ενεργοποιήσει κάθε έρεισμα που διαθέτουν στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο, σε μια προσπάθεια να απομειώσουν τη βαρύτητα των δημοσίων παρεμβάσεων που πραγματοποιεί το τελευταίο διάστημα ο Βενιζέλος, και τους καταλαβαίνω. Οταν διακινούνται σενάρια (υπαρκτά στη βάση τους) που θέλουν μετεκλογικές κυβερνήσεις συνεργασίας με πρωθυπουργό ο οποίος δεν θα είναι (και δεν μπορεί να είναι) ο πρόεδρος Κυριάκος ο Α’, τι πιο λογικό να επιχειρείται να αποκλειστεί από τη συζήτηση αυτός που προβάλλει ως η σοβαρότερη εκδοχή για να υπηρετήσει τον συγκεκριμένο ρόλο; Επειτα, όλοι το αναγνωρίζουν, ακόμη και ο πρόεδρος Κυριάκος ο Α’, ότι πολιτικό κεφάλαιο σαν τον Βενιζέλο δεν διαθέτει άλλο η χώρα. Αλλωστε, αν δεν προέκυπτε μία σειρά συγκυριών, μεταξύ των οποίων και η αναταραχή στο εσωτερικό της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ, πέρυσι, τέτοια εποχή, ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα ήταν σήμερα Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Το επισημαίνω μετά λόγου γνώσεως, και διαψεύσεις δεν θα δεχθώ!
23 Δεκεμβρίου 2024, ημέρα Δευτέρα, 7 το απόγευμα, ο πρόεδρος Κυριάκος ο Α’ συναντήθηκε με τον Ευ. Βενιζέλο στην κατοικία σοβαρού έλληνα επιχειρηματία στη Φιλοθέη και του δήλωσε καθαρά ότι θα τον προτείνει για το αξίωμα του Προέδρου. Εδωσαν και τα χέρια. Το ότι ο πρόεδρος Κυριάκος ο Α’ δεν τήρησε την υπόσχεσή του, αυτό χαρακτηρίζει μόνο τον ίδιο, και όχι φυσικά τον Βενιζέλο.
Αυτά, για να έχουμε μια εικόνα τού τι ακριβώς κρύβεται πίσω από τις μαζικές επιθέσεις του φιλοκυβερνητικού Τύπου κατά του πρώην αντιπροέδρου της κυβέρνησης και πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ…
Προσεχώς «ΟΞΥΓΟΝΟ»
Ηταν φανερό από καιρό ότι ο πραγματικός αντίπαλος του εξ εφέδρων προέδρου Τσίπρα δεν ήταν ούτε ο Μητσοτάκης, ούτε ο Ανδρουλάκης. Η «πρόεδρος» των Τεμπών Μαρία Καρυστιανού ήταν, κι αυτός παραμένει. Από την άλλη πλευρά, το ίδιο ισχύει και για εκείνη. Η ομιλία του Τσίπρα στην παρουσίαση του βιβλίου στο Παλλάς τής χτύπησε καμπανάκια ότι ο άλλος θα προσπαθήσει να την προλάβει, δημιουργώντας το δικό του «κίνημα». Εξ ου και η «πρόεδρος», μετά προφανώς και από τις καταφατικές συμβουλές από τη γερόντισσα εκ Συρίας και της αστρολόγου εκ Χάρβαρντ (κατά τον Νίκο Καραχάλιο, ο οποίος βρισκόταν έως πρόσφατα σε αυτό το περιβάλλον), αποφάσισε να επιταχύνει το βήμα της.
Η συνέντευξη που έδωσε (στο ΚΟΝΤΡΑ) δεν άφησε πολλά περιθώρια για παρερμηνείες, παρότι η ίδια, λόγω και των αντιδράσεων που συναντά το εγχείρημα από τους υπόλοιπους συγγενείς θυμάτων των Τεμπών, υποτίθεται ότι είναι απλώς ένα γρανάζι σε όλο αυτό που στήνεται. Θα γίνει το κίνημα, και αν κατάλαβα σωστά από μια ανάρτηση που Ν. Πλακιά, που δεν συμμερίζεται καθόλου τις πολίτικες ανησυχίες της «προέδρου» (ο Πλακιάς έχασε στο δυστύχημα τα δυο κορίτσια του και την ανιψιά του), το κίνημα-κόμμα θα ονομαστεί ΟΞΥΓΟΝΟ. Οι επιμελείς αναγνώστες της στήλης θα ενθυμούνται ότι κάποια φορά εκεί περί τον Μάρτιο, βλέποντας την «πρόεδρο» να κρατάει μια αυτοσχέδια πινακίδα με την ονομασία ΟΞΥΓΟΝΟ, είχα διαισθανθεί – και το είχα σημειώσει – ότι έτσι θα ονομαστεί το κόμμα. Περιμένω την επίσημη επιβεβαίωση…
Παράδειγμα αυτοοργάνωσης
Στον αγώνα δρόμου που διεξάγεται μεταξύ Τσίπρα – Καρυστιανού, ασφαλώς έχει τη σημασία του το γεγονός ότι και οι δυο χρησιμοποιούν τις ίδιες μεθόδους για να στήσουν τα κόμματά τους ή τα κινήματα, διαλέγετε και παίρνετε. Παράδειγμα: χθες ο εξ εφέδρων πρόεδρος Τσίπρας μίλησε στην Πάτρα και εξειδίκευσε περισσότερο τα του «κινήματος» και της αυτοοργάνωσης που απαιτείται για να έχει λόγο ύπαρξης. Την ίδια ώρα στη Θεσσαλονίκη δημοσιογράφος της «προέδρου» ονόματι Πατσίκας (με παρελθόν στις κινητοποιήσεις για το «μακεδονικό» και τα ρέστα), προσκάλεσε τους οπαδούς της «προέδρου» σε καφέ ονόματι «Ιανθος» για να συζητήσουν τις «εξελίξεις» μετά, προσέξτε, «τη ρουκέτα» (έτσι έγραφε στο προσκλητήριο) της Μ. Καρυστιανού. Και σημείωνε ο εν λόγω Πατσίκας κάτι ακόμη: «όσοι πιστοί (..!) στη #Μαρία, στη #Δημοκρατία και στην απαίτηση για #Κάθαρση, προσέλθετε. Γιατί δεν κάνετε το ίδιο σε κάθε πόλη και να έρθετε σε επαφή μαζί μας;».
Αυτοοργάνωση λέγεται αυτό, και το δουλεύουν μια χαρά έχω να πω, τώρα με τα Social media σε πλήρη έξαρση (όχι τυχαίος ο όρος – έξαρση, όπως στις επιδημίες είναι η σωστή προσέγγιση…).
Οσα δείχνουν οι ακόλουθοι
Αναφορικά τώρα με το τι πουλιά θα πιάσει ο καθένας υποψήφιος για «αρχηγός» κινήματος, μετά δε και την πόρτα που έριξε η Καρυστιανού στον Τσίπρα, έχω να σημειώσω τα ακόλουθα:
ότι η «πρόεδρος» έχει ήδη στο Facebook 192.000 προσωπικούς ακολούθους, ενώ υπάρχει και ιστοσελίδα η οποία τιτλοφορείται: «Ζητώ από τη Μαρία Καρυστιανού να αναλάβει τη διακυβέρνηση της Ελλάδας» (!!!), η οποία έχει μέχρι στιγμής 12.400 μέλη.
Και διαθέτει επεξήγηση (τη μεταφέρω ως έχει για να πάρετε μια μικρή ιδέα τι συμβαίνει «εκεί κάτω»), η οποία αναφέρει τα εξής: «Η σελίδα φιλοδοξεί να μαζέψει όλους τους Ελληνες ανεξαρτήτως ιδεολογικής προέλευσης στον οποίο οι καρδιά βράζει για ανασύσταση της δημοκρατίας. Φιλοδοξεί επίσης να γίνει η πλατφόρμα δημόσιου διαλόγου». Η συγκεκριμένη σελίδα φαίνεται πως έχει την έγκριση της «προέδρου» – εξ ου και τα 12.400 μέλη της ομάδας. Διότι υπάρχουν κι άλλες σελίδες, όπως ας πούμε μία υπό τον τίτλο «Θέλουμε τη Μαρία Καρυστιανού ως πολιτική ηγέτιδα της Ελλάδας μας», η οποία δεν βλέπω να κάνει καριέρα. Μόλις 102 μέλη έχει καταφέρει να συγκεντρώσει έως τώρα.
Απέναντι σε αυτά και ειδικά τις 192.000 ακολούθους της Καρυστιανού, που είναι χαλαρά ένα 4% του εκλογικού σώματος, τι έχει να αντιπαρατάξει ο γίγαντας με τη μεγάλη μύτη Τσίπρας; Τις 35.000-40.000 των φανατικών που αγόρασαν το βιβλίο και τίποτε άλλο. Α, και κάτι δημοσκοπήσεις από τις… άλλες που τον δείχνουν στο 9%.
Για να δούμε όμως…
Διαπόμπευση στα Social media
Παρακολούθησα για λίγο τον χαμό στα Social media μετά τη γενναία παραδοχή του Μιχάλη Κατρίνη ότι ο 16χρονος γιος του οδηγούσε χωρίς δίπλωμα και καθώς δεν σταμάτησε σε έλεγχο της αστυνομίας, συνελήφθη αργότερα μετά από καταδίωξη. Τι κοινωνία είναι αυτή που ζούμε; Αντί να σταθούν δίπλα στον άνθρωπο για αυτό που του συνέβη, να εξάρουν ενδεχομένως τη θαρραλέα στάση του απέναντι σε ένα γεγονός που τον πλήττει πολιτικά αλλά κυρίως σαν γονέα, έπεσαν να τον φάνε. Μια συγχορδία φανατικών, στους οποίους διέκρινες ολοφάνερα το μίσος, δεν προέβαινε απλώς στην καταδίκη του πατέρα Κατρίνη αλλά, αν είχε τη δυνατότητα, θα τον κρέμαγε, χθες κιόλας, με συνοπτικές διαδικασίες στην πλατεία Συντάγματος. Τέτοιο το μένος για έναν ευπρεπή πολιτικό, ο οποίος δεν προκαλεί, αλλά κινείται πάντα με ευπρέπεια και σεβασμό προς τους άλλους. Το τραγικό είναι ότι κανείς εξ όσων επιτέθηκαν στον Κατρίνη και την οικογένειά του για το παράπτωμα του μικρού τους γιου, δεν κάθισε να σκεφτεί ότι το χειρότερο από όλα, ακόμη και από την παραβατική συμπεριφορά του 16χρονου, είναι η διαπόμπευση και ο στιγματισμός ενός παιδιού. Λες και οι ίδιοι δεν υπήρξαν παιδιά ή ότι δεν έχουν. Οι περισσότεροι τουλάχιστον.
Κρίμα…
