Θα μου πείτε, σιγά το πράγμα, κι ο Σαρκοζί δέχθηκε απειλές για τη ζωή του όσο έμεινε στη φυλακή, τον απείλησαν ότι θα έχει την τύχη του Καντάφι, αλαφιάστηκε ο άνθρωπος, αλλά γύρισε σπίτι του πριν καλά – καλά το καταλάβει, κι έγραψε ένα βιβλίο σε χρόνο-ρεκόρ, και κάνει περιοδείες, και τον αποθεώνουν, στη Γαλλία, λέει, παρατηρείται «σαρκομανία», του έκανε πολύ καλό λοιπόν όλη αυτή η ιστορία.
Θα σας απαντήσω ότι με μερικά πράγματα δεν κάνουμε πλάκα. Γιατί όσο cool κι αν είσαι, όσες εμπειρίες κι αν έχεις μαζέψει στη ζωή σου, όταν χτυπάει το τηλέφωνό σου με απόκρυψη κι ακούς μια φωνή να σου λέει ότι αν δεν φύγεις μέσα σε τρεις ημέρες από τη χώρα θα έχεις την τύχη του Καραϊβάζ, παγώνει το αίμα σου. Φυσικά το εκλογικεύεις. Φυσικά ξέρεις ότι δεν ζεις στη Ρωσία ή στη Βενεζουέλα, αλλά σε ένα ευρωπαϊκό κράτος δικαίου, και ότι υπάρχουν θεσμοί που θα σε προστατεύσουν. Αλλά και πάλι, δεν μπορείς να αδιαφορήσεις.
Ο Πάσχος Μανδραβέλης είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες, πιο μαχητικούς και πιο έντιμους δημοσιογράφους της γενιάς του – και με το να μην τον τοποθετώ στην πρώτη θέση, πιθανότατα τον αδικώ. Εκτός από ικανός γραφιάς και άριστος ομιλητής, διαθέτει και τη σπάνια ικανότητα να ακούει. Οχι μόνο δεν είναι φανατικός, αλλά είναι και βαθύτατα δημοκράτης. Είμαι σίγουρος, ας πούμε, ότι ο λόγος που ρώτησε ποιος ήταν στην άλλη άκρη της γραμμής δεν ήταν για να τον βρίσει, ούτε για να κάνει μια πιο συγκεκριμένη καταγγελία στις Αρχές, αλλά για να του προτείνει να πιουν καφέ και να προσπαθήσει να τον πείσει ότι ο διάλογος είναι προτιμότερος από τις απειλές και ότι σε μια δημοκρατία η ελευθερία του λόγου είναι αδιαπραγμάτευτη.
Φυσικά δεν θα έχει αυτή την ευκαιρία, γιατί οι άνθρωποι που εκτοξεύουν τέτοιου είδους απειλές λειτουργούν μόνο κάτω από το πέπλο της ανωνυμίας. Θα έπρεπε βέβαια να γνωρίζουν ότι ματαιοπονούν. Γιατί όπως ο Χαντζόπουλος δεν πτοήθηκε όταν δεχόταν βροχή χυδαίων επιθέσεων από τα τρολ του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Πρετεντέρης δεν έκανε ιδεολογικές εκπτώσεις αφότου τοποθέτησαν εκρηκτικό μηχανισμό στο σπίτι του, έτσι κι ο Μανδραβέλης δεν πρόκειται να αλλάξει επειδή κάποιοι προσπαθούν να τον τρομοκρατήσουν. Αυτό δεν σημαίνει, να το ξαναπούμε, ότι οι συνάδελφοί μας είναι άτρωτοι ή ότι δεν φοβούνται. Ζούμε σε μια χώρα όπου ούτε η Αριστερά ούτε η Δεξιά έχουν λύσει οριστικά τους λογαριασμούς τους με τη βία.
Στοιχειώδες χρέος της πολιτείας είναι λοιπόν να σπάσει αυτό το απόστημα. Και στοιχειώδες χρέος όλων μας είναι να δείξουμε στον Πάσχο, που εκτός από τους νταήδες δέχεται στα σόσιαλ μίντια επιθέσεις κι από τους ανόητους, την αμέριστη συμπαράστασή μας.
