Η Πέμη Ζούνη δεν είναι απλώς μια ηθοποιός με διαδρομή τεσσάρων δεκαετιών. Η εμβληματική φωνή του MEGA στα ’90s και η ηθοποιός που σημάδεψε τη σύγχρονη τηλεόραση με εμφανίσεις από το «Κλείσε τα Μάτια» έως τη «Γη της ελιάς», φέρνει σήμερα στη μικρή οθόνη τη γυναικεία δύναμη και την κοινωνική ευθύνη, αποδεικνύοντας πως η τέχνη μπορεί να λειτουργήσει ως το πιο ουσιαστικό πολιτικό βήμα.
Είναι μια δημόσια παρουσία που διαμόρφωσε την πορεία της με πολιτική σκέψη, πνευματική καλλιέργεια και απόλυτη συνέπεια απέναντι στο έργο της. Στην περίπτωσή της, η τέχνη δεν υπήρξε ποτέ φυγή· υπήρξε το τελευταίο στάδιο μιας συνειδητής στάσης ζωής.
Η διαμόρφωση μιας πνευματικής ταυτότητας
Γεννημένη το 1956 στην Αθήνα, κόρη του κονφερασιέ Λάμπρου Ζούνη, η Πέμη Ζούνη εισήλθε στον χώρο της τέχνης με μια σπάνια ακαδημαϊκή βάση. Απόφοιτη της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και με σπουδές στο Πανεπιστήμιο Ναντέρ στο Παρίσι, μιλώντας τρεις ξένες γλώσσες και έχοντας σημαντική εκπαίδευση στη μουσική και τον χορό, υπήρξε εξαρχής κάτι περισσότερο από μια υποψήφια ηθοποιός. Στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, από την οποία αποφοίτησε το 1982, κουβαλούσε ήδη μια πνευματική συγκρότηση που θα χαρακτήριζε όλη την καριέρα της.
Πριν ακόμη κάνει το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, το 1981, είχε επιμεληθεί τη μετάφραση του βιβλίου «Μόχα ο τρελός, Μόχα ο σοφός» του Ταχάρ Μπεν Ζελούν — μια απόδειξη ότι η διανόηση, η γλώσσα και η ηθική της σκέψη δεν εμφανίστηκαν στη ζωή της ως υποσημείωση, αλλά ως αφετηρία.
Η πρώτη της μεγάλη διάκριση ήρθε το 1985. Με το Βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ταινία του Σταύρου Τσιώλη «Μια τόσο μακρινή απουσία», η Ζούνη ξεκίνησε την καριέρα της με μια μεγάλη υπόσχεση — ένα μοτίβο που θα ακολουθούσε σταθερά.
Το στίγμα της στο MEGA: από τη φωνή στις εμβληματικές ερμηνείες
Η σχέση της με το MEGA είναι κομβική για την πορεία της, αλλά και για τη διαμόρφωση μιας ολόκληρης τηλεοπτικής εποχής. Στα ’90s, η Ζούνη καθιερώθηκε ως μία από τις πιο αναγνωρίσιμες φωνές του σταθμού. Εκφώνηση προγράμματος, διαφημιστικά σποτ, voice acting σε σημαντικές παραγωγές – ανάμεσά τους και έργα του Θόδωρου Αγγελόπουλου όπως «Αιωνιότητα και μια μέρα» και «Το βλέμμα του Οδυσσέα». Η φωνή της απέκτησε βαρύτητα θεσμική: υπήρξε και Πρόεδρος του Σωματείου Εκφωνητών Διαφημιστικών Κειμένων, κατοχυρώνοντας επαγγελματικά έναν χώρο που συνήθως μένει στην αφάνεια.
Το μεγάλο άνοιγμα στη μυθοπλασία του MEGA έρχεται το 1992 με τη σειρά «Γυναίκες» της Μιρέλλας Παπαοικονόμου, όπου μοιράζεται τον πρωταγωνιστικό ρόλο με τη Θέμιδα Μπαζάκα. Εκεί, η Ζούνη υποδύεται μια γυναίκα που μετά από προσωπικό κλονισμό ανακαλύπτει εκ νέου τη δύναμη και τη συναισθηματική της αυτοτέλεια — ένα θέμα που θα επανέλθει, με διαφορετικούς τόνους, αρκετές φορές στη μετέπειτα πορεία της.
Η μεγάλη τηλεοπτική στιγμή θα έρθει το 2003 – 2004 με το «Κλείσε τα μάτια» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Η ερμηνεία της, στιβαρή και χαμηλότονη, γίνεται σημείο αναφοράς για μια νέα γενιά τηλεοπτικής δραματουργίας. Παρά την τεράστια επιτυχία, η ίδια αρνείται να γίνει «πρόσωπο της εποχής» και επιμένει στην ποιότητα και την επιλεκτικότητα: «Αγαπώ την τηλεόραση, αλλά δεν θα κάνω για να κάνω», έχει δηλώσει.
Σήμερα, στη «Γη της ελιάς», ερμηνεύει την Αλεξάνδρα, μια δυναμική γυναίκα που υφίσταται κακοποίηση. Είναι ένας ρόλος που η ίδια αντιμετώπισε με τέτοια σοβαρότητα, ώστε χρειάστηκε τη βοήθεια ψυχολόγου για να τον προσεγγίσει ψυχικά και ηθικά. Σε μια εποχή που η συζήτηση για τη βία σε βάρος γυναικών έχει κεντρική θέση στον δημόσιο λόγο, η Ζούνη φέρνει στην τηλεόραση ένα υπόδειγμα υπεύθυνης, κοινωνικά συνειδητής ερμηνείας.
Θέατρο, διδασκαλία και καλλιτεχνική ευθύνη
Στο θέατρο, η πορεία της απλώνεται σε τέσσερις δεκαετίες. Το 2004 τιμάται με το Έπαθλο «Μαρίκα Κοτοπούλη» για το σύνολο της προσφοράς της — μια διάκριση που συμπυκνώνει την αναγνώριση τόσο της ποιότητας όσο και της συνέπειάς της. Παράλληλα, η εκπαιδευτική της δράση, ως Καλλιτεχνική Διευθύντρια της δραματικής σχολής του Βασίλη Διαμαντόπουλου, αναδεικνύει τη βαθύτερη θεώρησή της για τον ρόλο του καλλιτέχνη: λειτουργός, όχι απλός εκτελεστής ενός ρόλου.
Στις πρόσφατες θεατρικές της δουλειές, όπως ο ρόλος της Νάνερλ Μότσαρτ στη θεατρική παράσταση «Ο Αδελφός μου ο Αμαντέους», φέρνει στο προσκήνιο γυναίκες που η ιστορία δεν άκουσε εγκαίρως. Η επιλογή αυτή δεν είναι τυχαία· συνεχίζει το νήμα μιας προσωπικής ηθικής: η τέχνη να αναδεικνύει εκείνους που αποκλείστηκαν.
Πώς η Πέμη Ζούνη έκανε τη διαφορά και στην πολιτική
Η Ζούνη υπήρξε και πολιτικό πρόσωπο — και η πολιτική της διαδρομή δεν ήταν μια έξαρση φιλοδοξίας αλλά μια συνειδητή επιλογή. Εκλέχθηκε βουλευτής Α’ Αθηνών με το ΠΑΣΟΚ το 2009. Όμως το πιο ισχυρό της πολιτικό στίγμα ήρθε με την παραίτησή της το 2012, εν μέσω της πιο σκληρής κρίσης των μνημονίων. Η δήλωσή της, «ίσως καλό είναι να σώσει κάποιος την Ελλάδα φεύγοντας και παραδίδοντας την έδρα του», έφερε στο προσκήνιο μια στάση ευθύνης σπάνια για τα δεδομένα της εποχής: το προσωπικό κόστος πάνω από τον κομματικό μηχανισμό.
Δεν συνέχισε την πολιτική καριέρα· συνέχισε όμως να συμμετέχει στον δημόσιο βίο. Σήμερα η παρέμβασή της εκφράζεται μέσα από την τέχνη, την εκπαιδευτική δράση και τον δημόσιο λόγο της, πάντα με την ίδια συνέπεια: απορρίπτοντας κάθε τι που δεν αποπνέει σεβασμό και δεν υπηρετεί κάποιον σκοπό.
Μια προσωπικότητα που παραμένει παρούσα
Η Πέμη Ζούνη δεν υπήρξε ποτέ «πρόσωπο του lifestyle». Είναι ηθοποιός, δασκάλα και ενεργός πολίτης. Είναι μια γυναίκα που συνδέει την τέχνη με την πολιτική συνείδηση χωρίς θόρυβο, χωρίς επιδείξεις, με μια σταθερή πίστη ότι η προσωπική στάση έχει βάρος. Και
ίσως τελικά αυτό να είναι το πιο ισχυρό μήνυμα της διαδρομής της: ότι η τέχνη, όταν υπηρετείται με συνέπεια, μπορεί να γίνει η πιο ουσιαστική πολιτική πράξη.
Αν θέλεις να παρακολουθήσεις την εξέλιξη του ρόλου της Αλεξάνδρας, που υποδύεται η Πέμη Ζούνη, στη σειρά «Η γη της ελιάς» συντονίσου Κυριακή με Τετάρτη στις 22:20 και Πέμπτη με διπλό επεισόδιο από τις 21:00, στο MEGA.
Διαβάστε ακόμη:
