Υπάρχει η αριστερή αντιπολίτευση που φωνάζει ότι η κυβέρνηση είναι καθεστώς. Υπάρχει κι η υπεράνω αντιπολίτευση, εκείνων που εξηγούν γιατί η χώρα είναι μη διακυβερνήσιμη πια. Υπάρχει κι η αξιωματική αντιπολίτευση, που αναζητά τον σωστό αντιπολιτευτικό τόνο για να ξεκουνήσει τη δημοσκοπική βελόνα. Υπάρχει, όμως, και μια νέα μορφή κοινωνικής αντιπολίτευσης: οι κινητοποιήσεις επαγγελματικών ομάδων που οποιοσδήποτε εκλογολόγος ταξινομεί ως προνομιακά ή παραδοσιακά ακροατήρια της κεντροδεξιάς παράταξης.
Το Σάββατο, μερικές χιλιάδες στρατιωτικοί, εν ενεργεία κι απόστρατοι, συγκεντρώθηκαν στο κέντρο της πρωτεύουσας για να διαμαρτυρηθούν εναντίον του πολυνομοσχεδίου που το υπουργείο Εθνικής Αμυνας έχει τιτλοφορήσει «Χάρτης μετάβασης των Ενόπλων Δυνάμεων στη νέα εποχή» (είναι η τρίτη φορά που βγάζουν τη στολή τους και κατεβαίνουν στο πεζοδρόμιο το τελευταίο δίμηνο). Την Κυριακή, στήθηκαν τα πρώτα αγροτικά μπλόκα (νωρίτερα απ’ ό,τι συνήθως, λένε ιστοριοδίφες της εν λόγω μορφής διαμαρτυρίας) και κυκλοφόρησαν φωτογραφικά ντοκουμέντα όχι μόνο των παρατεταγμένων στην Εθνική Οδό τρακτέρ αλλά και των ΜΑΤ να βαδίζουν προς τους αγρότες μέσα στον λευκό καπνό από τα χημικά που έπεσαν στον Κάμπο.
Κανόνας
Δεν είναι η πρώτη φορά που αυτή η κυβέρνηση έρχεται αντιμέτωπη με διαμαρτυρίες τις οποίες δεν μπορούν τα πιο μαχητικά σε τηλεπαράθυρα ή σόσιαλ μίντια μέλη της να αποκηρύξουν ως υποκινούμενες από τους πολιτικούς της αντιπάλους – επειδή η ΝΔ είθισται να είναι η νούμερο ένα κομματική προτίμηση των υπό συζήτηση κατηγοριών απασχόλησης. Τον χειμώνα του 2024 τα τρακτέρ έφτασαν στο Σύνταγμα. Στη δε ευρωκάλπη της ίδιας χρονιάς αποδείχθηκε πως το μέτωπο που είχε ανοίξει με τους ελεύθερους επαγγελματίες της κόστισε σημαντικά. Σήμερα, σύμφωνα με συνομιλητές του στενού κυβερνητικού πυρήνα, οι κοινωνικές αντιδράσεις δεν υποτιμώνται.
Σε αντίθεση με το πρώτο μισό αυτής της τετραετίας, οι υπουργοί έχουν λάβει εντολή να αναγνωρίζουν δημόσια τα προβλήματα, να δείχνουν ότι ακούν κι έπειτα να μιλάνε γι’ αυτά. Το damage control είναι προληπτικό πλέον. Ωστόσο, το να φοβάσαι το χειρότερο, δεν γιατρεύει πάντα το χειρότερο. Το πολιτικό κόστος κάθε ζημιάς που γίνεται κοντά στο τέλος μιας δεύτερης θητείας είναι μεγαλύτερο. Γιατί πάνω της συσσωρεύονται τα λάθη, οι παραλείψεις κι οι κακοί χειρισμοί όλων των προηγούμενων κυβερνητικών ετών. Στον κανόνα δεν φαίνεται προς το παρόν να αποτελούν εξαίρεση ούτε οι μοναδικοί κυβερνώντες που προσδοκούν μια ακόμη επανεκλογή τους.
