Οπως αναμενόταν, η σαπουνόπερα γύρω από τη διακυβέρνηση και, γενικότερα, περί τον βίο και την πολιτεία του Αλέξη Τσίπρα κυκλοφόρησε και, όλη τη μέρα χθες, η βελόνα είχε κολλήσει στα διάφορα που γράφει. Επιβεβαιώνονται πάντως οι αναγνώσεις που είχαν γίνει με βάση τα αποσπάσματα τα οποία, έως προχθές, είχαν κυκλοφορήσει και σχολιαστεί.
Τι ομολογεί στην «Ιθάκη», που κυκλοφόρησε χθες από τον Gutenberg, ο βιογραφούμενος ο οποίος την υπογράφει για την πολιτική διαδρομή του; Οτι ήταν εντελώς απαράσκευος για οτιδήποτε. Πήρε την εξουσία, επέλεξε τον Καμμένο για εταίρο που του είπε ότι οι δυο τους θα ήταν κάτι σαν τον Βελουχιώτη με τον Ζέρβα, είδε βιαστικά τον Θεοδωράκη, κι ύστερα έφτιαξε μια κυβέρνηση που ο ίδιος την περιγράφει σαν θίασο σκιών.
Ο ένας ήταν φιγουρατζής, ο άλλος δεν καταλάβαινε, η τρίτη έπασχε από αυτοκαταστροφική αδιαλλαξία κι από εξουσιαστική μανία… Σήμερα, τους αντιμετωπίζει σαν γραφικές φιγούρες που τον ταλαιπωρούσαν με τις εμμονές τους. Δεν αναλογίζεται όμως ότι οι γραφικές αυτές φιγούρες ταλαιπώρησαν πρωτίστως εμάς, με τη δική του κάλυψη. Οτι οι γραφικές φιγούρες καθόρισαν την περίοδο της δικής του πολιτείας. Κι ότι κάποιες απ’ αυτές μας τις φόρτωσε στην πλάτη για πολύ καιρό.
Ολα αυτά ο Τσίπρας θεωρεί ότι τον απασχολούν ως κάτι φολκλορικό, ως μια ενόχληση του παρελθόντος. Ο ίδιος όμως πού είναι; Τι είναι; Ενας εκ των υστέρων σχολιαστής της πολιτείας του. Ενας που φορτώνει όσα προβλήματα προέκυψαν στη διακυβέρνησή του στους ανώριμους ή και κακόπιστους συνεργάτες του, διεκδικώντας για τον εαυτό του το δικαίωμα στην περιορισμένη ευθύνη; Ο ίδιος κάνει ότι δεν το καταλαβαίνει, αλλά στο φοβερό αυτό βιβλίο ομολογεί (χωρίς βασανιστήρια) ότι, αντί για ηγέτης με στρατηγική, όπως πλάσαρε τον εαυτό του, ήταν ένα έρμαιο του εσωκομματικού συσχετισμού δυνάμεων. Ενα φτερό στον άνεμο, σε μια εποχή που χρειαζόταν κάποιον να κουμαντάρει το σκάφος που κλυδωνιζόταν.
Δεν σας κρύβω ότι και τη γενική γραμμή του βιβλίου την ανέμενα όπως ανέμενα πολλούς από τους ισχυρισμούς του Αλέξη Τσίπρα. Δεν περίμενα, όμως, κάποιες αναφορές που δεν ταιριάζουν στην εικόνα του δήθεν ιδεολόγου και δήθεν υπεράνω, του αυτοπροσδιοριζόμενου ως «παίκτη» την περίοδο της πρωθυπουργίας του.
Δεν περίμενα, π.χ., το απόσπασμα για την επίσκεψη που του έκανε ο Κασσελάκης – και κυρίως δεν περίμενα ότι θα μεταφερόταν στο χαρτί η στερεότυπη πλάκα που σε άλλες εποχές ο Τσίπρας θα την αποκαλούσε ομοφοβική. Η έκφραση της συζύγου του «Αγάπη να υπάρχει», στην πιθανότητα ο Τάιλερ να είπε στον Κασσελάκη αν μπορούν να αναθρέψουν παιδιά στο Μαξίμου, είναι μπανάλ, ακόμα και ως πλάκα. Και αποπνέει το αντίθετο από αυτό που προσπαθεί να εκπέμψει ο Τσίπρας: στερεοτυπική μιζέρια.
Μου κάνει, επίσης, εντύπωση ότι επιμένει πως το δημοψήφισμά του δεν κόστισε 100 δισ. ευρώ. Μπορεί να διαβεβαιώνει ό,τι θέλει για να υπερασπίσει τον εαυτό του, ούτως ή άλλως όμως είναι πολύ πρόσφατη η μαρτυρία του Γιάννη Στουρνάρα, στη συνέντευξή του στην «Corriere della Sera» (10/11/2025).
Ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος δήλωσε ότι είχε προειδοποιήσει τον Τσίπρα πως η καθυστέρηση να αποδεχτεί τους όρους των δανειστών και εταίρων θα κόστιζε στη χώρα ακριβώς αυτό το ποσό. Στην ίδια συνέντευξη, μάλιστα, ο Γιάννης Στουρνάρας πρόσθεσε ότι «ήταν σωστό που ο κ. Τσίπρας αποδέχθηκε τους όρους, αλλά αυτό έπρεπε να είχε γίνει έξι μήνες νωρίτερα».
Εξι μήνες – και ένα δημοψήφισμα νωρίτερα.
Η κόλαση είναι οι άλλοι
Μπορεί η «Ιθάκη» που υπογράφει ο Αλέξης Τσίπρας να ξαναφέρει τον πρώην πρωθυπουργό σε τροχιά εξουσίας; Θα λειτουργήσει ως η αφετηρία μιας επανεκκίνησης που, στην αρχή, θα οδηγήσει στη δημιουργία ενός νέου κόμματος; Η λογική λέει ότι το κόμμα, συνακόλουθα και η εξουσία, απομακρύνονται. Γιατί; Επειδή ο Τσίπρας αυτή τη φορά θα δυσκολευτεί να βρει συνεργάτες. Ποιος θα εμπιστευτεί έναν άνθρωπο που, στην πρώτη δημόσια αποτίμηση της πορείας του, άδειασε, με απαξιωτικό έως και χλευαστικό τρόπο, τα περισσότερα πρόσωπα με τα οποία συμπορεύτηκε; Ολα τα πρόσωπα για τα οποία μιλάει είναι δικές του επιλογές, ακόμα και ο Νίκος Παππάς της ποιητικής Δρακογενιάς, που τα αδειάζει και τα πετάει σήμερα για να σώσει το σαρκίον του. Κρύβει και μερικά, όπως π.χ. η Ραχήλ Μακρή που τόσο τον είχε εντυπωσιάσει ώστε τη μετέγγραψε στον ΣΥΡΙΖΑ από τους ΑΝΕΛ. Ή ο και αστρολόγος Παύλος Χαϊκάλης, τον οποίο έκανε υφυπουργό αναθέτοντάς του την ευθύνη των Κοινωνικών Ασφαλίσεων! Αλλά η ουσία είναι ότι μεταθέτει στους άλλους τη δική του ευθύνη.
Ο κύβος έχει ριφθεί. Οι φιλόδοξοι της επόμενης μέρας τον περιμένουν να επιστρέψει και να τους δώσει ένα κάποιο χρίσμα. Να είναι βέβαιοι ότι θα είναι τα εξιλαστήρια θύματα της επόμενης μέρας. Ισως γι’ αυτό δεν βλέπω συνωστισμό.
