«Η Ρωσία θα απαντήσει κατάλληλα στην απόφαση της Ελλάδας να κατασκευάσει και να χρησιμοποιήσει θαλάσσια μη επανδρωμένα αεροσκάφη με την Ουκρανία», είπε την περασμένη εβδομάδα η εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσίας Ζαχάροβα προβαίνοντας σε μια πρωτοφανή, όπως χαρακτηρίστηκε, επίθεση εναντίον της Ελλάδας. Το ρωσικό πρακτορείο TASS μετέδωσε ότι η Ζαχάροβα μίλησε για «συγκρουσιακή πολιτική έναντι της Ρωσίας», λέγοντας μάλιστα πως «η Αθήνα προβαίνει σε σαφώς εχθρικές ενέργειες». Και δεν έμεινε εκεί.
«Η Αθήνα ήταν από τις πρώτες πρωτεύουσες που έστειλαν στην Ουκρανία όπλα και πυρομαχικά, τα οποία οι ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας χρησιμοποιούν καθημερινά εναντίον αμάχων στο Ντονμπάς, στις περιοχές Ζαπορίζια, Χερσώνα, Κριμαία και σε άλλες νότιες περιοχές της χώρας μας, παρότι σε αυτές τις περιοχές ζουν από αμνημονεύτων χρόνων Ελληνες. Αυτό, όπως και πολλές άλλες αντιρωσικές ενέργειες του συλλογικού δυτικού κόσμου με στόχο να νικήσουν τη Ρωσία στο πεδίο της μάχης, έλαβε την απαραίτητη αξιολόγηση από την πλευρά μας και θα ακολουθήσει η δέουσα αντίδραση». Το υπουργείο Εξωτερικών απάντησε, ορθώς, ότι «είναι αυτονόητο δικαίωμα κάθε κράτους να συνάπτει διακρατικές συμφωνίες. Απειλές κατά κυρίαρχων κρατών αυτοδικαίως απορρίπτονται».
Ο χαρακτηρισμός «πρωτοφανής» που ευρέως αποδόθηκε σε αυτή την απολύτως απαράδεκτη επίθεση δεν είναι ακριβής. Στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου συνέβησαν αντίστοιχα πολλές φορές. Επιπλέον, περιορίζει και υποτιμά τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το Κρεμλίνο όταν κράτη ενεργούν όπως δεν του αρέσει – και η Ελλάδα έχει γίνει πολλάκις στόχος του και όχι απλώς στα λόγια. Εχει υποστεί βαρύτατα δεινά από τη συνήθως ύπουλη και ποικιλότροπη ρωσική εμπλοκή στα ελληνικά πράγματα, που έφτασαν μέχρι και την υποδαύλιση και του ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου αφήνοντας να πλανώνται και απατηλές ελπίδες δήθεν πιθανής ρωσικής βοήθειας στις δυνάμεις που κίνησε ο Ζαχαριάδης, την ώρα που ασφαλώς κάτι τέτοιο ουδέποτε πρόκειται να συμβεί έπειτα από την πολύ πρόσφατη τότε, επτασφράγιστα μυστική φυσικά ακόμα, Συμφωνία της Γιάλτας.
Η Ρωσία συνέβαλε τα μέγιστα να γίνει η Ελλάδα το ματωμένο πειραματόζωο του ευρωπαϊκού μεταπολεμικού κόσμου απλώς και μόνο για να μετρήσει αντιδράσεις. Η Ρωσία έπαιξε πολλές φορές με την Ελλάδα με τον πλέον αδίστακτο τρόπο – ήδη από την πρώτη ώρα, όταν πρόδωσε την Ελληνική Επανάσταση δίνοντας αμέσως άδεια στον σουλτάνο να εισέλθει στρατιωτικά στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες και να συντρίψει, όπως ήταν φυσικό, τον Ιερό Λόχο, το πρώτο ελληνικό στρατιωτικό σώμα υπό τον Υψηλάντη. Μετά, εκείνη ήταν που πληροφόρησε την αυστριακή αστυνομία για την πορεία του αρχηγού της Επανάστασης Υψηλάντη προς την Ελλάδα, με αποτέλεσμα τη σύλληψή του και τον θάνατό του σε αυστριακή φυλακή. Ηταν εκείνη επίσης που αντί να συνδράμει τον Καποδίστρια όχι μόνον τον άφησε να φέρει το βάρος της καχυποψίας των άλλων μεγάλων δυνάμεων ότι δήθεν ενεργούσε ως άνθρωπος του τσάρου, αλλά του συμπεριφέρθηκε κατ’ ουσίαν εχθρικά από την πρώτη ώρα της ανάληψης των καθηκόντων του ως κυβερνήτη. Οσο για την Κύπρο, μπορούσε να σταματήσει τον Αττίλα, αλλά δεν το έπραξε. Και ουδέποτε έκανε κάτι ουσιώδες – μόνο κούφια λόγια.
Και επειδή η Ζαχάροβα μίλησε και για συμφωνίες με «ναζιστικά καθεστώτα», ας θυμηθεί ότι η Ρωσία, που πράγματι πλήρωσε ασύλληπτο φόρο αίματος στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν σύμμαχος της Γερμανίας του Χίτλερ. Δεν ήταν πια μόνον όταν εκείνος πρόδωσε ξαφνικά τη συμμαχία τους και επιτέθηκε. Μέχρι τότε, η Μόσχα την τήρησε μέχρι κεραίας, με την Ευρώπη να έχει όλη κατακτηθεί από τις γερμανικές ορδές και το Κρεμλίνο να κοιτά αδιάφορα περιμένοντας την εφαρμογή του Συμφώνου Ρίπεντροφ – Μολότοφ και τον διαμοιρασμό της Πολωνίας.
Καλύτερα λοιπόν να μην έχει τόσο θράσος η ρωσίδα εκπρόσωπος. Επειδή όσο ισχυρή κι αν είναι, και είναι, η χώρα της, ο κόσμος όλος, ευτυχώς, δεν ανήκει στη Μόσχα. Και ούτε πρόκειται.
